Chapter 21: Realization

596 24 2
                                    

Third Person's POV

The fire died down as the dawn rises. Nagising na si Thorn, it took him ten minutes before waking up. Pinakamatagal niya na ito. That's not good.

Thorn never uttered a word simula nang magising siya. Huli na nung dumating si Husher kahapon. He ordered na mas maganda kung huwag munang magpakita si Dahlia at ang parents kay Thorn. It's best to give him space. Hindi niya alam na nasaktan si Chloe kahapon.

"Jusko ano bang nangyari" naiiling na sambit ni Natasha habang nakamasid sa mga tauhan na nililinis ang kwarto ni Thorn. Nilipat muna siya sa ibang kwarto.

"His medical statistics dropped" nanghihinayang na sambit ni Husher.

"Kahapon pa po siya walang kinakain" nag-aalala ring sambit ng isang nurse. Dahil ayaw kumain ni Thorn, they were forced to use the dextrose for his food. Hindi dapat ito ginagamit ni Thorn because there wasn't any reason to.

"Di ko akalain magagawa iyon ni Mr. and Mrs. Lazarus. Pati na rin si Ms. Dahlia" di makapaniwalang sambit ng isang nurse na nakasaksi sa mga pangyayari kahapon.

"Asan si Chloe?" nagtatakang tanong ni Natasha.

"Kagabi ko pa nga di nakikita eh" nag-aalalang sambit ni Husher.

"Sige na, may pasyente pa ko" naiiling na sambit ni Natasha at nauna nang umalis. Napabuntong hininga na lang si Husher at umalis na rin. Nilibot niya yung buong building para hanapin si Chloe hanggang sa napadpad siya sa garden ng hospital.

He found someone else.

Nadatnan niya si Dahlia na nakaupo sa isang bench sa garden while she was silently crying. Nagdalawang isip pa siya kung lalapitan niya ba ito. Nalaman niya na kung anong nangyari and he didn't liked what Dahlia and Thorn's parents did as well.

But I guess everybody deserves a second chance. Kaya naman kusang gumalaw ang mga paa niya at umupo sa tabi ni Dahlia. He didn't utter anything nung napalingon sa kanya si Dahlia na agad napapunas ng kanyang luha, but it was a never ending waterfall. Kahit anong punas niya, may mga luha pa ring tumutulo.

Wala siyang sinabi, inabot niya lang ang panyo niya kay Dahlia na wala namang magawa kundi tanggapin ito.

"Okay ka lang?" tanong ni Husher with a soothing voice. Hindi naman sumagot si Dahlia. Isang buntong hininga lang ang binigay niya kasabay ng pag-iling. Of course she's not okay.

"I feel so guilty" she muttered habang nakatingin sa kawalan.

"Well, you should" pagkibit balikat ni Husher kaya naman sinamaan siya ng tingin ni Dahlia. Galing mag-comfort.

Ngunit naalala ni Dahlia, kung meron mang tao ang dapat i-comfort ngayon, si Thorn yon.

"I thought you guys really loved each other. It looked so sincere and passionate" sambit ni Husher to initiate a conversation kaya natawa na lang siya nang mapait.

"There was a time where I really loved Thorn, college days pa namin yon. We were still immature somehow" paninimula ni Dahlia. Wala namang masama kung magkwekwento siya.

"We were fine nung nag-break kami kasi parehas kaming nagdesisyon tungkol don. We both wanted to end our relationship. I wasn't for him and he wasn't for me. It was that simple" tahimik lang naman na nakikinig si Husher.

"Then, nalaman kong naaksidente si Thorn. Sinubukan kong kontakin siya pero wala. I even asked Ian and the guys about it pero wala rin pala silang alam. A few weeks later, nagulat ako when I found Mr. and Mrs. Lazarus on my doorstep. That's when they offered me a deal" Dahlia sighed habang inaalala ang nakaraan. That's where everything started.

Euthanasia [COMPLETED]Where stories live. Discover now