Heartless||Draco Malfoy

Hoofdstuk 15

De mantel viel van zijn hoofd af en mijn haren gingen over mijn hele lichaam overeind staan en ik schrok zo erg dag ik achteruit viel.

Ondanks dat ik hem nog nooit met mijn eigen ogen had gezien was hij zo te herkennen. Zijn slangen huid en koude killen ogen zou je overal herkennen. Het was je weet wel wie.

Ik kroop verder en verder naar achteren totdat ik de muur raakte met mijn rug.

'Laurel' zei hij toen weer op een manier waardoor ik helemaal akelig werd. Ik sloot mijn ogen en ik probeerde weer terug te gaan naar de realiteit maar het lukte niet.

'Span je maar niet al te veel in, je blijft hier zo lang als ik wil hebben dat je hier bent'

Ik opende meteen weer mijn ogen en ik keek naar het enge gedaante voor mijn neus.

'Wat moet je met mij?' Zei ik zacht terug, ik probeerde er voor te zorgen dat mijn stem dapper klonk maar dat werd helemaal verpest door de trilling die je in mijn stem hoorde.

'Laurel, ik heb lang op je gewacht' zei hij toen en ik keek hem verbaasd aan.

'Waar heeft u het over?' Zei ik dit keer wat zekerder en ik ging staan.

Plotseling verdween de ruimte waar ik in stond in rook op en ik zweefde weer door het pikken donker heen. Niet veel later vormde om me heen weer muren en ik belandde in een nieuwe kamer, deze kwam me wel bekend voor.

Het was de woonkamer van mijn huis, mijn vader was de krant aan het lezen en mijn moeder zat rustig in haar thee te roeien.

'Mam' piepte ik toen ik op haar af liep maar ze keek niet om, in liep verder naar haar toe om haar aan te tikken maar mijn hand ging dwars door haar heen.

'Wat is dit' zuchtte ik en toen hoorde ik die kille en enge stem weer.

'Laurel, je hoeft nu nooit meer naar die ouders van jou te luisteren'

Ik snapte niet wat hij bedoelde en ik keek verbaasd om me heen.

'Wat? Waar heb je het over?' Riep ik in paniek. Plotseling sloeg de deur van de woonkamer open en 5 mensen in het zwart gekleed liepen de woonkamer binnen.

Mijn vader ging meteen staan en pakte zijn stok. Ik zag hoe mijn moeder iets schreeuwde en naar mijn vader toe rende.

'Pap kijk uit!' Riep ik en ik rende naar hem toe toen er een groene straal recht door mij heen vloog. Ik keek in de ogen van mijn vader toen ik zag dat hij op de grond zakte en niet lang daarna zakte mijn moeder ook naar de grond.

'MAMA' schreeuwde ik en ik viel door mijn benen heen en ik kroop naar de lichamen toe.
'Mam' piepte ik terwijl ik mijn hand over haar lichaam heen haalde waar die weer dwars door heen ging.

'Nee.. nee' ik schudde met mijn hoofd en ik schoof naar achter.

'Dit is niet echt... dit is niet echt' riep ik tegen mezelf en ik drukte mijn handen tegen mijn oren aan en ik sloot mijn ogen.

'Dit is niet echt! Dit is niet echt!'

Plotseling verdween de kamer om mij heen weer en langzaam voelde het alsof ik weer alleen was in mijn hoofd. Langzaam opende ik mijn ogen en sloot ze meteen weer omdat iemand met fel licht in mijn ogen scheen.

'Laurel?' Hoorde ik Draco opgelucht zeggen en ik opende mijn ogen weer langzaam. We waren niet meer in de kamer maar ik lag nu in de ziekenzaal.

'Mhh' was het enige wat er uit mijn mond kwam.

'Wat gebeurde er?' Vroeg hij en ik schoot meteen onhoog.

'Mam' zei ik enkel en ik sprong het bed uit en ik begon te rennen.

'Hohoho!' Hoorde ik Draco zeggen en hij pakte me vast.

'Jij hoort te rusten' zei hij streng maar ik begon in paniek te raken.

'Ik moet weten of mijn ouders oke zijn!' Zei ik heel hard en hij keek me verbaasd aan.

'Hoezo?'

'Dat maakt niet uit ik moet weten of mijn....' in het midden van mijn zin stopte ik toen Dumbledore plotseling in de gang verscheen en hij keek me aan met zijn ogen waaruit niks te lezen was.

Maar ik wist al precies waarom hij hier was.
Ik was er namelijk zelf bij geweest.