Castillion Brothers Series 7: Seventh Castillion (PUBLISHED under Immac PPH)

Prologue

If you want to read the whole story, you can read it on Dreame (@yourhope15) or Goodnovel (Hope Castillana) or purchase a book on Immac Printing and Publishing House. 

*

**

P

ATULOY sa pagmamakaawa si Mari pero walang nakakarinig sa kanya. Hilam ng luha ang buo niyang mukha. Masakit na masakit na ang kanyang katawan sa panlalaban. Hilong hilo siya, hindi makita ang mukha nito dahil sa panlalabo ng kanyang mga mata.

Kahit na alam niyang wala na siyang pag-asa na makaalis sa sitwasyong ngayo'y kinasasadlakan ay hindi pa rin siya tumigil sa tahimik na pagdarasal na sana ay may tumulong sa kanya. Sana may makarinig sa munti niyang mga daing. Sana may makarinig sa kanyang impit na paghingi ng saklulo. Para siyang tinatanggalan ng lakas habang nagpupumiglas. Hindi na niya kaya ngunit kailangan niyang maging malakas.

"Maawa na po kayo, patayin niyo nalang ako. Patayin niyo nalang ako." Pagmamakaawa niya. "Parang awa niyo na, parang awa niyo na."

Hindi niya alam na ang sanay pakikipagsapalaran niya sa Maynila para maiahon sa kahirapan ang kanyang mga magulang sa probinsya ay mauuwi sa ganito. Sa isang trahedyang hinding hindi na siguro mawawala sa kanyang pagkatao.

Kahit hinang hina ay pinilit niyang pagdikitin ang mga hita upang hindi maituloy ng kung sino mang halang ang kaluluwang gustong gumahasa sa kanya. Ramdam na ramdam niya ang malamig na hangin na tumatama sa walang saplot niyang katawan. Nanginginig siya habang patuloy sa paghagulhol.

Impit siyang napaiyak nang paghiwalayin nito ang mga hitang ipinuprotekta sa kanyang kaselanan. Wala siyang laban dahil sa lakas nito. Napapahiyaw na lamang siya.

"Nagmamakaawa ako." Bulong niya pero tulad kanina ay wala pa ring dumidinig sa mga dasal niya.

Isa siya sa mga babaeng biktima ng kaharasan at panggagahasa.

Wala sa hinagap niya na darating sa buhay niya ang ganitong pagkakataon, na ipagmamakaawa niyang kitilan na lamang ang kanyang buhay upang hindi na danasin pa ang sakit. Mas gugustuhin niya pa ang mamatay kaysa ang nakawan ng moralidad at maranasan ang ganitong karahasan.

"Tama na," sigaw niya na puno ng pandidiri nang maramdaman ang kamay na humihimas sa gitnang parte ng kanyang mga hita.

Gusto niyang magpumiglas pero hindi niya magawa dahil nanghihina siya. Kahit anong sipa niya sa demonyong nasa kanyang harapan wala siyang sapat na lakas.

Hindi ko po alam kung anong naging kasalanan ko pero sana po ay wag naman pong ganito ang maging parusa. Panginoon ko, tulungan mo po ako. Tahimik niyang pagdarasal sa gitna ng kanyang pagsisisigaw at paghingi ng saklulo.

Kahit walang nakakarinig sa kanya ay hindi siya tumigil sa paghingi ng tulong. Alam niyang may awa ang Diyos at hindi nito hahayaang mapahamak siya sa kamay ng mga taong naghahasik ng karahasan sa mundo.

Umaasa siyang nasa ilalim lamang siya ng masamang panaginip. Umaasa siya na hindi totoo ang lahat ng mga nangyayari. Ipinapanalangin niyang binabangungot lamang siya at kapag nagising siya ay nasa probinsya pa rin siya at tahimik na namumuhay doon kahit na hirap sa buhay.

Masakit na masakit na ang kanyang lalamunan dahil sa walang tigil na pag-iyak gan'on din ang buong katawan.

"Tama na, ayoko na. Ayoko na. Diyos ko tulungan mo po ako. Hindi ko na kaya," hirap na hirap niyang tugon sa sarili.

"P-Parang awa mo na, kung gagawin mo man sa'kin ang gusto mo nagmamakaawa ako na sana patayin mo nalang ako pagkatapos. Wag mo na akong buhayin." Hiling niya at ramdam niya ang pandidiri sa kanyang sarili ng maramdaman niya ang basa nitong labi sa gitna ng kanyang mayayamang dibdib. Tila ito hayok na sumipsip sa kanyang mga bundok at pumipisil ang mga kamay sa kanyang mga hita.