Sunrise Series #4: Moonlit Night

kabanata 5

Kabanata 5

"I'll buy a medicine. Wait for me here."

Binuka ko ang mga mata para matignan si Giovanni. Kanina pa kami nakababa sa yate. Nang malaman nya rin na dadaong na ang sinasakyan namin ay wala syang sinayang na panahon at inalalayan ako.

We were the first one to left. Ngayon naman ay nasa loob na kami ng sasakyan nya. After minutes of driving, he stopped infront of a convenience store.

"Drop me home. May mga gamot rin ako sa apartment. Ako na bahala, Gio."

Umiling sya saakin at tinanggal ang suot na seatbelt, "You'll stay in my unit. Walang mag-aalaga sayo doon. Just let me take good care of you."

"You're overreacting. Nahihilo lang ako."

"I am not. This isn't too much. I am doing my best for your sake." kinuha nya ang wallet na nasa gilid at hinakawan ang pinto. Nagpatuloy rin sya, "May sakit ka tapos gusto mong iwanan kita mag-isa? Are you kidding me, Weasley?"

Dama ko ang inis na namuo sakanya. He doesn't want to hear me saying that he's being too much. Aaminin ko, nagpapantasya ako na iba ang binibigay nyang pag-aalala saakin. He is overprotective. Kaso bilang kaibigan.

Ganoon naman dapat ang mga mag ka-kaibigan diba? Ako lang naman ang mali para mag-isip na may iba pang kahulugan sa mga ginagawa nya, diba? I am his friend. We were friends.

Nag-iwas nalang ako ng tingin at humalukipkip, "Seryoso ako sa sinasabi ko. Nothing to worry about. All I needed is rest. Magiging maayos rin naman ako."

"Magiging maayos ka rin naman pala. Just let me do my duty to take good care of you, West."

Naiinis ko syang nilingon, "Ayos nga lang ako diba? Saan ba doon ang hindi mo maintindihan? I can take good care of myself!"

Hindi na nya narinig ang sinabi ko dahil sa paglabas nya. He's still wearing his formal attire. Nagpakawala ako ng hininga dahil sa ginawa nyang pag-alis. He's eager to do whatever he wants.

Tinignan ko nalang ang bulto nyang papasok sa loob ng convenience store. Sya lang rin ang halos tinititignan ng iilang mga tao na nasa loob. He look so stunning and out of place.

I like the thought of him giving the care and attention I want, but at the same time, I hated it. I don't want to be a burden to him. Kaya ko ang sarili at alam nya iyon. Pero kahit na ganoon ay ginagawa nya pa rin ang gustong gawin.

Pakiramdam ko ay nagiging gahaman na ako sa presensya nya. Other people also needed him. Hindi lang naman ako ang nag-iisang responsibilidad nya para ibuhos nya saakin ang buong atensyon.

Nilunok ko nalang ang namuong kaba sa dibdib. Kinuha ko rin ang cellphone na nasa dashboard para i-text si Giovanni.

Ako:
Buy me something to eat.

Hindi na sya nag reply pero kita ko sa ang pagtingin nya sa sariling cellphone. Matapos ang iilang minuto ay nalabalik na sya dala ang isang supot.

Nang buksan nya ang pintuan ng kotse ay kaagad nyang ibinigay saakin ang water bottle. Sya na rin mismo ang nagbukas nito.

"Drink." saad nya. He turned the engine on and glanced at me, "I'll cook for you. Makaka hintay ka naman diba?"

Tumango nalang ako at saka ipinikit ang mga mata. Humahapdi na ang mga ito. I just want to lay down on my bed and sleep.

Wala na ring ibang sinabi ni Giovanni at nagpatuloy na sa pagmamaneho. After minutes of driving, we arrive infront of the condominium.

"Kaya mo pa ba?" tanong na naman nya, "Or should I carry you?"