(Hikaye tamamlanmıştır.)
Bu öylesine bir liste değil, bu gerçekten de ölmeden önce yapmak istediklerimin listesi çünkü ne zaman öleceğimi bilmiyorum. Ölme ihtimalimin olduğunu ve hastalığımı biliyorum, ancak yaşama enerjimden bir gram eksilmişse ne...
Doktorumun odamdan çıkıp beni annem ve babamla baş başa bırakması, şuanda isteyebileceğim en son şeylerden biriydi. Hatta direkt en son şeydi.
Üzerime toprak atmak isteyen şuradan sıraya girsin bir zahmet, kürekler elden ele...
Annem ve babamın bana aynı anda attığı o bakışı yakaladığımda aklıma gelen tek bahaneyi öne sürdüm: "Başım ağrıyor, beni yormak istemezsiniz herhalde?" ardından sırıttım şirince. Gerçi böyle kafamın 3'te 1'i sarılı iken ne kadar şirin olabileceğimi bilmiyordum açıkçası.
"Ecrin," dedi babam ve kollarını göğsünün üzerinde bağladı. "Bize doğru düzgün bir açıklama yapmaya ne dersin?"
Valla çok haklısın bey babacığım ama ne bileyim, size ne dersem diyeyim kanserden korktuğumu, ölmeyi düşündüğümü falan anlıyorsunuz. Nerenizle anlıyorsunuz, işte onu hiç bilmiyorum ve bilmek de istiyor değilim hani... Ama siz de beni anlamak istemiyorsunuz sanırım.
Biz ne kadar isteksiz bir aileyiz böyle?
Allah bilir mezara girme antrenmanı yaptığımı bile akıllarından geçirmiştir bu deliler, tövbe Allah'ım, Allah korusun.
"Yani şöyle ki," diye tatlı tatlı konuşmaya başladım. "gece yarısı mezarlığa gitmek en büyük hayalimdi, bu yüzden topladım arkadaşlarımı mezarlığa götürdüm. Siz evden çıktığımı çakmayın diye, yani saat çok geç sonuçta, odamın penceresinden saldım kendimi. Sonra da mevlam kayıra demiş zaten atalarımız... E arkadaş kaybolunca da panik yaptım, ardından buradayız işte. Çok şükür..."
Yalan üstüne yalan söylemek yerine tek nefeste doğruları suratlarına çarpıp azar işitmeye razıydım. Zaten sonra söylediğim yalanı unutuyordum ben, konu ikinci kez açılınca ben ne diyerek geçiştirmiştim bunları diye kal geliyor bana.
Siz siz olun yalan söylemeyin demeyi isterdim ama beni dinlemeyeceğinizi biliyorum, bu yüzden söyleyeceğim şey şu ki: siz siz olun söylediğiniz şeyleri unutmayın.
"Ay, biz seni yaparken yanlış bir şeyler mi oldu acaba ya?" diye dehşet ve şaşkınlığın karışımıyla konuşarak kendisine dönmemi sağladı annem. "Senin bu saatte, mezarlıkta ne işin var Allah aşkına! Kim karanlıkta, geceyarısında mezarlığa girmek ister ya kim?"
"Ben?" diye sordum korka korka. Annem sinirden kırmızı olmaya başlayınca tedirginlik kat sayım artmaya başladı. Açıklamaya devam ettim. "Ya mezarlıklar çok korkutucu ya, ondan gittim ondan! Gerilim yaşamak istedim işte, korku dolu anılarım olsun istedim. Çok güzel, çok havalı değil mi Allah aşkına!?"
Annemle babam bana öyle bir baktılar ki, sanki şey demişim gibi hissettim.... Bilmiyorum ama çok mantıksız bir şey söylemişim gibi baktılar işte. Halbuki biri bana böyle bir açıklama yapsa çok mantıklı bulur, aynısını yaparım.
Bunun çok çabuk kanmamla alakası yok tabii ki, saçmalayanıdöverim.
"Ecrin, kendini çok fazla yoruyorsun. Bu durumdayken, seni bu kadar zorlayacak anılara yer veremezsin hayatında. Bunu bildiğini ve kabullenemediğini biliyorum ama kabullenmemen inan bana seni daha da kötü bir duruma sokacak. Senin için çok endişelendiğimizi düşünüyorsun, fazla olduğunu düşünüyorsun bunu da biliyorum ancak sen kendin için o kadar endişelenmiyor ve içinde bulunduğun durumu yok sayıyorsun ki biz senin yerine de endişelenmek ve düşünmek zorunda kalıyoruz."
Yorgun olmasam ellerimi ve kollarımı yatağa çarpa çarpa çığlık atardım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ancak babamın haklı olduğunu bilmem sinirlendiriyordu sanırım beni.
"Babanın haklı olduğunu biliyorsun değil mi Ecrin?" diye sordu annem düşüncelerimi okuyabiliyormuş gibi. Asık suratımla başımı ağır ağır salladım. "Bundan sonra evden okula, okuldan eve. Okulda da kendini yormayacaksın, Almila ile konuşacağım o sana iyi bakar hiç şüphesiz. Arkadaşlarınla dışarı çıkmak, paten sürmek, özellikle de mezarlığa gitmek yok. Kendine ne yaptığını bilmiyorum, göremiyorum."
"Ama anne-" diye itiraz edecektim ki annem elini tehditkârca kaldırarak çenemi kapatmamı sağladı. Gözlerim dolmaya başlamıştı: ne olacaktı benim Ölmeden Önce Yapılacaklar Listeme? Onları öylece yazdığım gibi bırakmak için doldurmamıştım ki ben defterime! Yeni arkadaşlarım vardı, çok çabuk ısındığım, değer vermeye başladığım insanlar. Onlarla sadece okulda mı konuşabilecektim?
Oldu olacak hapis cezasına çevirelim bu anne cezalarını, okula da gitmem anasını satayım!
Annem ve babam acımasızca söylediklerinin arkasında dururlarken kafamı yastığıma gömüp ağlamaya başladım sessizce. Bugün okula gitmeyecektim, tüm gün uyur ve bütün yorgunluğumu atardım üzerimden.
En azından uyurken zaman geçiyor, bizi üzecek kimse olmadan.
Hello hepinize sevgi pıtırcıklarım, Biliyorum hatta duyuyorum, böyle bölüm mü olur ulan Beyzik diye böğürüyorsunuz... Ancak birkaç gün -bayram boyunca- bölüm atmadığım için minik bölüm atayım dedim.
Bu arada bayramınız mübarek olsun:* Yb de yarın gelir %85-90 ihtimalle. Rahat olun yani :D Artık ne kadar olunuyorsa bu bölümden sonra... :p Sonraki bölümde eğlendireceğim sizi söz! Çok seviliyorsunuz, iyi geceler, kendinize iyi bakın, rüyanızda bizi görün. :))))
