The girl from the other WORLD (EDITING)

kabanata 29

Denisse pov.

Daan daan akong lumapag sa lupa upang mapuntaan sila pag kalapag ko ay ngunitian ko silang lahat kita sa mukha nila ang pagod ngunit nandoon pa din ang ngiti na alam na tapos na ang lahat ng kanilang pag hihirap.

Tinignan ko muna ang paligid upang makita ang naging kapalaran nito at nakita kong gaano ito nasira, halos wala ng mga bahay ang natira kaya ang lahat may bunilong ako at unting-unti bumabalik ang lahat na para bang walang nangyaring kaguluan sa lugar, kita ko naman sa mukha ng mga taong lumabas sa ginawang safe place upang makita ang pag babalik ng kanilang mga tirahan , kita ko dito ang kanilang tawa sa kanilang labi. Binalik ko na din ang kanilang lakas.

Hindi ko alam na kaya ko palang gawin ang lahat ng ito, dahil ang sabi nga ni lucita ay kakaiba ako salahat ng mga immortal. Humakbang ako ng isang hakbang ngunit napatigil ako kaya inintay ko na sila na ang lumapit saakin..

"Waaaahhhh.. tapos na din denisse"- masayang sayang na sabi nila sabay yakap saakin kaya yumakap din ako pabalik..

"Nagtagumpay tayo dahil sayo"- ani nila sabay kalas ng yakap saakin...

"Hindi dahil saakin, dahil sa inyo kung wala siguro kayo hindi ko makakaya ang lahat ng ito."- nakangiting kong sabi.. lumapit naman sila mama na nakangiti na pati ang mga kapatid ko .

Niyakap nila ako isa't isa, pero napatigil ang mama ko pati si nanay nanay ng bigla syang napatigil at tumingin sa may bandang paa ko.. Nginitian ko naman sila at umiling na ibig sabiin na wag sila maingay.. kaya tango sila at nanunubig na ang kanilang mga mata.

"Ingatan nyo po ang mga kapatid ko ah, kayo din po nay menda, maraming salamat sa lahat at wag po kayong masyadong mag-alala dahil okay lang po ako.."- nakangiti kong sagot, alam kong ilang sandali nalang ay tuluyan na akong maglalaho ngunit bago pa mangyari yun ay may gusto sana akong kausapin.

"Ma,nay, si lucian po?"- tanong ko sakanila, kaya naman tinawag nila si lucian, nakangiti naman akong pinapanood si lucian na palapit saakin,na nakasimangot napaka talaga ng lalaking to walang ginawa kung hindi sumimangot...

Nang makalapit sya saakin ay nginitian ko lang mga tatlong hakbang pa ang agwat ngunit hindi ako makalapit dahil baka bigla nalang akong mang laho.

"Hmmmpp.. bat ang layo mo naman saakin lapit pa bilis"- nakasimagut kong sabi kaya , walang sabing sumunod sya at agad akong niyakap ng mahigpit kaya i respond.

"Your always make me worried for you"- bulong nya saakin. Kaya napangiti ulit ako..

"Sorry na po , pero wag kang mag alala dahil hindi na mauulit yun"- naiiyak kong sabi kaya kumalas sya saakin at tinignan akong mabuti, narinig ko na ding umiiyak sina mama at nay menda, parang napansin din nila christina ang pag lalaho ng akong mga paa, kaya napatingin din doon si lucian na naging dahilan ng paglaki ng kanyamg mata...

"Damn, denisse anong nangyayari sayo,"- takot na sabi nya... kaya kahit umiiyak ay nginitiin ko parin sya. Eto ang aking kapalaran kaya tanggap ko na.

"Mag-iingat ka palagi ah, wag mong pababayaan ang sarili mo, kumain ka din sa tamang oras, tapos wag ka ding masyadong sumigaw nakakabawas ng kapogian yun,"- nakangiting sabi ko habang inaayos ang magulo nyang buhok..

" please denisse dont leave me"- pakiusap nya kaya bumuhos ulit ang mga luha ko, gusto ko mang wag umalis ngunit kailanagan, nagsisimula na ding mag tubig ang kanyang mata hanggang sa bumuhos ang mga luha nya sa mata kaya pununasan ko ito gamit ang kamay ko.

"Ano ba yan wag ka nang-umiyak ,baka magpumilit akong hindi umalis dito eh"-sabi ko,

"Edi mas maganda yun"-sabi nya kaya sinamangutan ko sya. Napatingin naman ako sa kamay kong nasa mukha na na ngayon ay nag lalaho na, dali dali nya naman itong hinawakan kaya lang ay para lang yamg humawak sa hangin dahil tumagos lang ito kaya lalo lang syang naiyak.