"Işıklar sana evinin yolunu gösterecek..." 3391 Kilometre ile başlayan seri Sıfır Kilometre ile devam ediyor! Kilometrelerce öteden birbirini tanımak, sevmek hatta aşık olmak kolaydı... Peki tüm bunlar yan yanayken de kolay olacak mıydı?
Biliyorum çok uzun zaman oldu, ama yeniden kavuşuyor olmanın aşırı heyecanı içerisindeyim^^
Şimdilik tanıtımla geldim, ama çok yakında bölümlerle geleceğim, ve emin olun sizi çok heyecanlandıracak şeyler yaşanacak. Sabırsızlıkla yazmayı ve yorumlarınızı okumayı bekliyoruum.
Bu bölüm tanıtım olsa dahi geleneği bozmayalım, ışıklarımızı kapatalım, yukarıdaki müziği açalım ve öyle okuyalım. İyi okumalar dilerim^^
NOT : Bu hikaye bir mesafe aşkını anlatan hikayem 3391 Kilometre'nin devam hikayesidir.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Beni hatırladın mı?
Rengarenk ışıklarımı...
Hüzünlü gülümsememi...
Mutlu gözyaşlarımı...
Titrek ellerimi...
Ve seninkine benzeyen kalbimi.
Ben İzmir, aylar önce kendimden kilometrelerce ötede yaşayan biri girdi hayatıma. O hayatıma girdiğinde hayatım loş bir ışık altındaydı. O geldi, ışıklarımı yaktı, beni karanlığımdan aldı, aydınlığa çıkardı... Fakat hayat onu bana verip ışıklarımı yakarken diğer parçalarımı benden alarak ışıklarımı bir bir kapattı...
Önce annem gitti benden, öyle söylediler, babamdan bir dakika önce ruhunu teslim etmiş.
Sonra babam gitti, annemden bir dakika sonra...
Artık ne o rengarenk ışıklar vardı, ne de o eski loş aydınlığım...
Tamamen karanlıkta kalmıştım.
Ruhum acıyı tanıyıp acıya alışmaya başladığında tek istediğim bu karanlıkta yapayalnız kalmaktı...
Oysa o beni bu karanlıkta bile yalnız bırakmadı.
Hayatım o günlerde artık hiçbir ışığın aydınlatamayacağı kadar karanlıktı.
O ne yaptı, biliyor musunuz?
"Madem karanlığını aydınlatamıyorum," dedi, "o zaman gelir seninle birlikte o karanlıkta otururum..."
Geldi, karanlığımın altında yanıma diz çöktü, oturdu.
Sonra hayatımın ışıkları tekrar yanmaya başladı bir bir...
Önce küçücük kırmızı bir ışık, sonra daha büyük turuncu bir ışık, sonra bir tane mavi, bir tane yeşil.
Ege benim rengarenk ışıklarım oldu, karanlığımı bir kez daha aydınlattı.
Sonra tuttu beni, yanımda ol dedi.
Kalktım, 3391 Kilometre'yi aştım, yanına gittim...
Şimdi yan yana bir koltukta oturmuş birlikte geçirdiğimiz kırk yedince günün akşamında camdan dışarıyı izliyoruz, sokaklar noelin ışıklarıyla süslenmiş. Odamızın ışıklarını kapatmış dışarıdaki ışıklara bakıyoruz yalnızca. İkimizin de içinde bir burukluk, ikimizin de içinde bir korku...
Birbirimizi uzaktan uzağa sevmek bir göldü, biz de o göle atlayan iki balıktık.
O ufacık gölün içerisinde birbirimizi bulduk, ve hiç kaybetmeyiz sandık.
Oysa hiçbir şey sandığımız kadar kolay olmadı. Yan yana olmak koskoca bir denizdi, ve biz bu denizde birbirimizi kaybettik.
Binlerce kilometreyi aştık, birbirimize geldik. Şimdi bir koltukta oturuyoruz, aramızda sıfır kilometre...
Oysa çok daha uzak hissediyorum her zamankinden.
Sonra kulaklığımı takıyorum, telefonumu atıyorum cebime, kendi kendime fısıldamaya başlıyorum içimden...
"Işıklar sana evinin yolunu gösterecek..." Sonra bir kez daha tekrar ediyorum,
"Işıklar sana evinin yolunu gösterecek..." Bir kez daha...
"Işıklar sana evinin yolunu gösterecek..."
Ben İzmir, ve bu benim evimi bulma hikayem.
---
Kilometrelerce öteden birbirini tanımak, sevmek hatta aşık olmak kolaydı... Peki tüm bunlar yan yanayken de kolay olacak mıydı?
3391 KİLOMETRE'nin ikinci kitabı SIFIR KİLOMETRE, ÇOK YAKINDA WATTPAD'TE!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
---
Selammm canımın içleriiii^^
Sizinle 3391 Kilometre boyunca çok ama çok güzel bir yolda yürüdük birlikte... Umarım Sıfır Kilometre ile de sizin tabirinizle "karanlığınıza ışık tutarım" Her zaman tek hedefim buydu, yine öyle olacak :')
Sizi seviyorum, ve şunu itiraf etmeliyim SİZİ DE ONLARI DA ÇOK ÖZLEMİŞİM!
Yine çok ama çok özel satırlar okuyacağız birlikte, hatta umuyorum ki birinci kitaptan ikinci kitaba kadar geçen sürede kendimi çok daha geliştirmişimdir, ve yine umuyorum ki her şey çok daha güzel olacak. İzmir sokaklarında başlayan hikayemiz Paris'te bitmişti en son... Kim bilir şimdi Paris'te başlayıp nerede sonlanacak? :')
