De brieven naar nergens

-8-

Verdriet. Het enige dat ze nog voelt is verdriet. Treurig, droevig, verdrietig. Iedereen is tegen haar. Het lijkt alsof Iedereen in haar omgeving, denkt dat ze een mislukkeling is. Dat ze een blok aan iemands been is. Een vlieg op de muur die maar niet weg wilt. Het enige dat haar misschien nog kan redden is een brief. Een laatste brief.. Ze denkt aan de postbode. Wie is het? Is het iemand die haar de hele tijd achtervolgd? Ze krijgt rillingen bij het idee. Maar zoals in de brief stond. Gaat ze het onbekende omarmen. Hopeloos zoekt ze naar een brief. Maar weer vind ze niks.

Een eindje verderop ziet ze een park. Ze loopt erheen en gaat zitten op het rode bankje. Haar blik kruist die van de jongen. De jongen met het litteken, de jongen die haar opving, het bekende omarmde.. Ze ziet de jongen een eindje lopen en laat iets wits vallen op de straat. De straat waar zij elke dag fietst. De straat waar... de straat waar zij elke dag brieven vind. Is hij de postbode? De persoon waar zij volgens de schrijver naar moet zoeken? Zachtjes loopt ze de straat in. Ze pakt de brief op en opent hem.

-4-

Hey,

Je zoektocht naar de persoon moet je niet opgeven. Het leven is 1 grote uitdaging. En die moet je niet alleen doen. Als je slim bent, kan je er zo achter komen wie ik ben. Maar dan moet je wel de vorige brieven hebben. Ga morgen naar het rode bankje in het park.

-E

ps, je postbode heet Bryce