De brieven naar nergens

-10-

Cadee Anderson. Ze kijkt de jongen aan. "Ken je haar" De jongen knikt langzaam. Hij pakt haar hand en schud hem. "Bryce, Bryce Anderson. Cadee Anderson is mijn zus" Ze kijkt hem met grote ogen aan. "Maeve, Maeve Sherlock. Wist je van haar brieven?" Hij schud zijn hoofd. "Ik had geen idee. Ik spreek haar niet meer". Ze weet niet wat ze nu moet doen. Ze kijkt naar het litteken. De telefoon van de jongen gaat. Ze kijkt naar de expressie op zijn gezicht terwijl hij aan het bellen is. Zijn ogen stralen een emotie uit die ze niet kan plaatsen. "Vertrouw je me?" Hij legt zijn telefoon neer en pakt haar hand. Hij wijst naar de kranten. "Wil je even mee lopen naar de kranten?" Ze vertrouwt de jongen nog niet helemaal.

Ze rent van hem weg, richting de winkel waar ze kranten verkopen. Haar oog valt op de voorkant van de krant van vandaag.

Cadee Anderon, 18 jaar

overleden door een aanrijden met en bus.

Ze heeft een brief geschreven aan haar broertje, die ze niet meer spreekt.

"Hey broertje

Ik heb altijd gezegd dat ik je zou helpen met je leven, ook al spreken we elkaar niet.

Ik hoop dat ik je heb geholpen.

Mijn laatste wens was dat jij gelukkig bent.

Liefs, Cadee Anderson"

Ze kijkt naar Bryce, die naast haar is komen staan. Ze twijfelt maar doet het toch. Ze geeft hem een knuffel. In zijn ogen staan tranen. Hij knuffelt haar terug. Hij fluistert in haar oor. "Ik ben blij, blij dat ik zo'n goede zus heb. Blij dat de brieven er waren. Blij dat ik jou heb ontmoet". Ze pakt zijn hand en kijkt hem aan" wij samen, wij samen tegen de wereld"