CARPE DİEM

✏

İnsan kaybolur öncesiyle sonrası arasında. Bir tarafa anıları bir tarafa hayalleri doldurur, çoğalınca her ikisi mutlu olacakmış gibi.
Ama sadece kaybolur.
İnsan yer arar kendine.
Dününü de bugününü de satın almak ister zamanlardan.
Gider gelir sürekli geçmişten geleceğe.
Ama sadece yer kiralar.
Sahibi değildir düşündüklerinin.
Ya bitmiştir ya da olmamıştır daha.
İnsan en çok an'dadır, onu da fark etmez. Almaz kokusunu elindeki çiçeklerin, çünkü o zihninde, eline batan dikenlere
üzülür.
Sarılmaz yanında duran sevdiğine, çünkü o hayal ettiği kişiyle sevişir.
Sabah uyanabildiği için teşekkür edemez, çünkü gün boyu yaşayacağını zannettiği sıkıntılara isyan ediyordur.
İnsan geçmişten geleceğe seyahat eder, ama an'da konaklamayı beceremez.
Ne hale geldik, ne hale getirildik biz böyle? Görünen her şeye ulaşabilmek için çalıştık, didindik.
Ya istediğimize ya da benzerlerine sahip olduk ya da öyle sandık.
Sonra baktık ki hiç düşünmediğimiz, aklımıza getirmediğimiz şeyler de varmış hayatta.
Geçmişin getirdiği mutsuzluklarla boşluklar oluştu zihnimizde.