CARPE DİEM

✏

Giden gitmişse elden ne gelir? Seviyoruz,değer veriyoruz, güveniyoruz, sabrediyoruz. Ama ne yazık ki herkes bizim kadar sabırlı olamayabiliyor. Hatta yaptığınız tüm fedakarlıkları bir anda sıfıra indireyebilecek kadar da nankör olabiliyor…

Aslında her sevdanın sonunda biraz gözyaşı var. Bunu bile bile seviyoruz. Bittikten sonra bir dolu tövbeler dizisi geliyor. Aradan zaman geçiyor yalnızlığın o soğuk nefesi üşüttüğünde bedenleri yepyeni heyecanlara açılıveriyor üstünden bilmem kaç yüz kez kilitlediğimiz gönül kapımız. Sanki yepyeni yalanlara kanmaya programlanıyor beyinlerimiz. Ne değişti diye sorgulamak gelmiyor akıllarımıza. Savrulan yüreğimizin götürdüğü yere çeviriyoruz dümenimizi. Kendi beynimizde yaratıp inandığımız romeo kostümünü giydiriyoruz belki de romeonun yanından bile geçmeyen birine… İlk zamanlar ayaklar bulutlarda kelebeklerden kendimize pay çıkarırken gün geliyor yavaş yavaş iniş başlıyor yere. Yapılan hatalar affedilmez oluyor, kalpler kırılıyor, umursanmaz oluyor bir zamanlar verilen sözler, anlamını yitiriyor. Ve günün birinde pes ediyor bir taraf ve bu ‘macera’ da burada son buluyor. Kalp kırık dökük kalmış kimsenin umrunda olmuyor. Gurur denen duvar örülüveriyor araya ve pişman da olunsa geri dönülmüyor. İnsan kendini her şeyden fazla önemsediğinden beri bu böyle devam ediyor. Ne garip… Tabuları insan kendi koyuyor fakat kırmayı beceremiyor. Ve o kahrolası gurur günden güne yaşanması muhtemel mutlulukları zehirleyip yok ediyor.

Birisine 'seni seviyorum’ demek gelir bazen ya içinizden asla durdurmayın kendinizi. Bu sizi asla alçaltmaz aksine yüceltir. Sizi küçümser görünürse söylediğiniz kişi, bu onun kendi küçüklüğüdür. Geride 'keşke’ diyecek hiçbir şey bırakmamalı insan. Olmazsa olmaz, sen gerekeni yapmışsındır ve tüm acıları kalbine gömüp unutma zamanı gelmiştir; çünkü aşk, iki kişiliktir. Tek başına acı verir, yaşanmaz…

Daha güçlü aşklar, gerçek yürekler tanıma umudumuzun azaldığı bu günlerde hayatımızın sürprizlerle dolması ümidiyle…