CARPE DİEM

Müsaadenizle!

Tutunmak ne garip his,
İhtiyaç duymak birilerine ya da bir şeylere.
Ne gerek var durmak için bu kadar desteğe? 
Temas etmek bile acı veriyor insana bazen. 
Dokunmak istemenin dokunmaktan daha güzel olduğunu bilince insan, tanışmak istemiyor kimseyle.
Hani konuşursunda konuşmasınlar istersin ya. 
Kendin çalıp söylemek gibi, kendine söylemek gibi.
Akrabasızlık, kimsesizlik hatta ecdatsızlık hissini bilir misin ? 
Öyle bir yalnızlık işte.
Ama iyi gelen teklik bu, tek başına dünya olmak gibi. 
Düşünsene hatıran yok dünden ve kalanlar içinde hayallerin yok.
Şimdisin sen, şimdinin kendisin. 
Önün arkan sobelenmiş. 
Şimdidesin sen.
Eğer kalacaksam böyle bir an’ın kalbinde.
İnsan ne yapsın onun aklında bunun dününde! 
Ben hiçbir yerdeyim ve her yerdeyim, gelmedim, gitmiyorum.
An’ ım ben, yaşamım kaynağım.
Ellemesin kimse donununca bile canım acıyor.
Ne nasılsın diyenim ne de demiyenim olsun.
Ben olayım, bazen bize gerek yok.
Bıraksınlar demiyorum çünkü ben bırakayım istiyorum.
Ve artık izin veriyorum en nazik yanımla kendime.
Diğerlerinden korkumdan değil yanlış anlaşılmasın.
Kendi hakkımdan çok çalmışım onu anladım.
Sadece kul hakkı yemekten korkan insanlar, haberleri olmadan kendi haklarını yerler.
Nasıl mı?
Kendilerini ihmal ederek.
Kendimleyim, müsaadenizle.