The Fall in the past

Hoofdstuk 1

6 jaar later

De foto van mijn moeder. Het enige dat ik nog van haar heb, ligt hier in mijn hand. Het zwarte haar valt mooi over haar schouder. Haar ogen stralen pure trots uit. Op haar schoot zit ik. En zo eigenwijs als ik ben, keek ik niet in de camera. Maar naar mijn moeder. Ik kijk in de spiegel voor mij. Ik lijk totaal niet op haar. Het enige dat we gemeen hebben is het lange zwarte haar. Haar mooie slanke gezicht is totaal verschillend met mijn bolle gezicht. Ik heb altijd gedacht dat mijn pubertijd nooit is geweest. Ik denk dat ik meer op mijn vader lijk. Als ik die heb.

Ik weet niet wie mijn vader is en eigenlijk boeit het mij ook niet. In de 6 jaar dat ik hier al zit. Heeft hij nooit geprobeerd contact te zoeken.

Nooit heeft iemand geprobeerd om van mij te houden. Ik ken geen liefde. Het woord klinkt al vies. Nooit heeft iemand geprobeerd om mij te adopteren.

"Marsh" Mevrouw Summers komt mijn kamer binnen lopen. Mevrouw Summers, is de baas van het weeshuis. Ze kent geen genade en schreeuwt alles bij elkaar, als iemand iets fout doet. Ik weet niet wat haar verhaal is, ik weet niet waarom ze de vrouw is geworden die ik elke dag tegenkom.

"We gaan eten" Ze kijkt naar de foto. "Stop met zielig doen om je moeder" Snel stop ik de foto in mijn ketting. En loop zonder antwoord te geven naar beneden. Daar zit iedereen al. Ik ga op mijn vaste plek zitten. Aan de achterkant. Dan hoeft niemand naast me te zitten.

Iedereen heeft vrienden, behalve ik. Ik heb alleen maar vijanden, zoals Laila. Het meisje met het rode krullende haar. Ze is te positief voor iemand die in het weeshuis zit.

Een bord koude pannenkoeken wordt voor mijn neus neergezet. "Eetsmakelijk" Iedereen begint te eten. Met moeite neem ik een hap van de drab. Het smaakt niet echt lekker.

Ik hoor voetstappen op de trap. Aan de manier waarop de persoon loopt. Weet ik dat het Ryker is. Ryker Castillo, de zoon van Ryan. Hij zit hier met dezelfde rede als ik. Maar hij weet wel wie zijn moeder is.

"Castillo! Ooit van een klok gehoord?" Een boze Mevrouw Summers komt de kamer binnengelopen met een bord niet gare pannenkoeken. "Sorry hoor dat niet iedereen jou als een schoothondje achternaloopt. Ik ga echt niet doen wat jij allemaal zegt. Als ik 18 ben ga ik hier zeker weg" Ruw rukt hij het eten uit haar handen en zet zich tegenover mij neer.

Geïrriteerd kijk ik op. "Zoek een andere plek ofzo" Ryker en ik mogen elkaar totaal niet. "Nee ik wil liever hier zitten bij mijn o zo lieve Bryn" Bryn is mijn tweede naam. "Stop maar met je rare geintjes, ik ben niet van jou en stop met je Bryn". "Even denken, hm nee" In zijn groene ogen zijn vonkjes te zien. Hij glimlacht. "Dus Bryn, wanneer ga jij een keer lachen?" Hij kijk mij geamuseerd aan. "Ehm, nooit, kan je uit mijn gezichtsveld gaan". Ik draai me om en ga achterstevoren op mijn stoel zitten. Twee armen worden om mij heen geslagen. Ik sla ze van mij af. "Casanova, ga van mij af!" Hij laat me snel los. "Casanova? Waar komt dat vandaan?" Ik draai me weer om. "Uit mijn mond". "Dus Bryn hier is bijnamen aan het verzinnen" Hij grijnst. Ik besluit hem te negeren.

Ik wil naar mijn kamer lopen als er iemand ruw aan mijn arm rukt. "Marsh, het is jou beurt" Mevrouw Summers staat mij met een boze blik aan te staren. Zonder antwoord te geven loop ik naar beneden. Daar kijkt Ryker me aan, ik negeer hem nog steeds.

Langzaam begin ik de borden naar de washer te brengen. De washer is een apparaat waar je de spullen inzet en binnen 1 seconde zijn ze alweer schoon. "Kan het nog langzamer?" De stem van mevrouw Summers galmt door heel het huis.

Zo snel als ik kan ruim ik de tafel af. Als ik het niet snel genoeg doe krijg ik straf. En straffen van mevrouw Summers zijn geen pretje. Ik als tiener ben in de fase dat ik snel geërgerd ben aan dingen. De laatste keer dat ik haar tegensprak, moest ik naar de kelder. De plek waar het riolering stelsel ligt. De buizen zijn van glas wat alles nog aangenamer maakt. De stank was niet te doen. Maar ik ben er nog steeds.

Ik hoor aan de voetstappen dat mevrouw Summers komt. Ik kijk naar de tafel, 10 borden, 6 glazen, 9 vorken. Ik reken uit dat ze ongeveer over 1 minuut hier is. Met 5 borden, 3 glazen en 4 vorken loop ik onhandig naar de washer. In mijn hoofd tel ik af 30, 29, 28, 27. Als ik naar de tafel sprint, is die tot mijn verbazing leeg. Ik draai me verbaast om naar Ryker, die met alle spullen bij de washer staat. 10,9,8,7,6,5,4,3,2,1. "Marsh" Haar hoge hakken kletteren op de tegels.

Ryker verdwijnt als sneeuw voor de zon. Mevrouw Summers kijkt mij met gespleten ogen aan. "Je hebt het oké gedaan, de volgende keer moet het sneller. Begrepen?!" Ik knik langzaam.  "Nu naar je kamer" 

Ik loop weer naar boven en blijf voor de deur van Ryker staan. Ik duw zonder te kloppen tegen de deur. Ryker staat zonder T-shirt in zijn kamer. "Gast!" Ik bedek mijn ogen met mijn handen. "Trek een shirt aan!" Ik draai me om. "Eyy Bryn, wou je mij nou gewoon half naakt zien?" Langzaam kijk ik Ryker aan, dit keer gelukkig met een T-shirt aan. "Nee, ik wou je vragen waarom je me gelopen hebt" Ik kijk hem geïrriteerd aan. "Oh, dat ik dacht laat ik wat aardigs doen voor je" Ik kijk lichtelijk verbaast "Casanova en aardig, nog nooit van gehoord" "Voor alles moet een eerste keer zijn. Blijf je hier staan of ga je ook naar school?"

Ik ren naar mijn kamer en pak mijn rugzak. Als ik naar buiten kijk is de bus net weg. "Soepkippen op een stokje" Geërgerd zucht ik. Nu kan ik nooit op tijd komen. De eigenaar van de voetstappen op de trap ergeren me nog meer. "Zo Bryn, gaat alles goed?" Ik kijk hem boos aan. "Wil je anders met mij mee rijden?" Ik kijk naar zijn auto die buiten staat. "Goed, maar als je 1 verkeerde beweging maakt, ben je dood" Ryker lacht. "Je doet je best maar" Hij pakt zonder mijn toestemming mijn rugzak en brengt hem naar de auto.

Ik stap voorin de auto aan de rechterkant. "Moet je geen meisje ophalen ofzo?" Ryker brengt meestal meisjes weg in deze auto, op deze plek! Hij gaat achter het stuur zitten.  "Nee, ik heb al een meisje mee" Het liefst wil ik nu mijn oren eraf rukken.

Ik pak mijn koptelefoon en luister een liedje. De hele reis heeft Ryker niks gezegd, wat ik wel fijn vond.

Iedereen juicht als ik de auto uitstap. Denken ze? Nee, Ryker gaat eraan. Ik loop naar Ryker die met een grote glimlach zijn arm om mij heen legt. Ik duw mijn hoofd naar achter zodat het tegen zijn gezicht tegenkomt. Hij laat me los en ik ren de school in.

Zonder dat ik het door heb ren ik recht tegen meneer Bruce aan. Hij is de directeur van de school en de baas van het BTC. (Bruce time company) Het bedrijf waar mijn moeder werkte. Hij is degene geweest die mijn moeder naar het verleden heeft gestuurd.

"Mevrouw Marsh, wat leuk om u weer te zien" Ik kijk hem niet aan en ren naar de les. Wiskunde. Oftewel de enige les die ik leuk vind. "Zo Avelon, jij hebt er weer zin in zo te zien?" Meneer Jackson komt aan rijden. Tegenwoordig hebben we 5 docenten die een robot zijn zoals Meneer Jackson. "Soort van" Ik kijk hem zonder emotie aan. Hij is gewend dat ik zo tegen hem doe.  Hij rijdt naar zijn bureau en de les begint. Zoals gewoonlijk zit er niemand naast mij. Want wie wil er nou naast het meisje met de zwarte kleding en de botte opmerkingen zitten?

De deur gaat open en zoals gewoonlijk komen Maddox en zijn vrienden waaronder Ryker, te laat. Maddox is de zoon van meneer Bruce, wat hem natuurlijk een geweldige status geeft op school. "Nou leuk dat jullie allemaal ook zijn komen opdagen" Ze geven meneer Jackson allemaal dezelfde blik. De wat moet je blik. Geweldig.

"Pak allemaal je computer en ga opdracht 20 tot en met 40 maken". De opdrachten zijn niet moeilijk. Mijn moeder moest meer maken toen ze mijn leeftijd was. Ik ben zo geconcentreerd op mijn werk dat ik niet door heb dat er iemand naast mij is gaan zitten. Ik voel een hand op mijn schouder. Uit reflex draai ik de hand zodat ik hem kan breken. "Avelon" Meneer Jackson kijkt mij boos aan. "Ja hallo, moet er maar niemand zijn hand op mijn schouder leggen" Ik kijk naar de persoon van wie de hand is. Het is Ryker die mij met een geschrokken blik aankijkt.

"Wat moet je? Ik kijk hem aan. Hij gaat naast mij zitten "ik zag je zo alleen zitten dus besloot ik naast je te komen zitten" Ik besteed geen aandacht meer aan hem

"Avelon?" Geïrriteerd kijk ik naar Ryker. "Wat is de rede dat je zo geworden bent? Ik bedoel ik ken je nu al zo'n zes jaar en misschien nog wel langer. Waarom ben je bot? Waarom doe je alsof alles je niks kan schelen?". "Ryker, denk je echt dat ik nu open kaart ga spelen? Dat ik al mijn geheimen zo op tafel ga gooien? Dan heb je het mis, als je daar problemen mee hebt, ga je maar ergens anders zitten". "A-avelon?" De stem van Ryker stottert.

Langzaam legt hij zijn hand weer op mijn schouder. Maar ik sla hem eraf. Mijn volle concentratie gaat naar de opdrachten.