The Fall in the past

Hoofdstuk 4

Dit hoofdstuk is iets korter dan de rest, want ik was inspiratie loos. Maar ik 'beloof' dat de andere hoofdstukken langer worden

We rennen zo snel als we kunnen van het vuur vandaan. Wat moeilijk is aangezien het zich snel verspreid. Terwijl we rennen kijk ik verbaasd naar de omgeving, wat is er hier gebeurd? Een oorverdovende knal klinkt zich achter ons. We blijven rennen, maar waarheen weten we niet. Ik ren zo hard ik kan achter Ryker en Maddox aan. Maar ze zijn sneller dan ik. Pijn verspreid zich over mijn hele lichaam, maar ik mag nu niet opgeven. Maddox roept naar me dat ik het vol moet houden. We komen aan bij een oud huis dat ver weg van de vlammen staat. We rennen naar binnen, het huis lijkt verlaten. Zuchtend laat ik mij op een bank vallen. Maddox loopt naar boven en Ryker kijkt rond beneden, of ze iemand zien.

"Nope" Maddox komt naast mij op de bank zitten. "Boven is niemand te zien, gaat het wel?" Ik ben te moe om antwoord te geven dus geef ik een kort knikje. "Niemand te zien hier beneden" Ook Ryker komt aangelopen. "Dus jullie hebben je wel vermaakt?" Ik rol met mijn ogen. "Nee we hebben gewoon gepraat, dus blijkbaar is het huis verlaten" Ik probeer het onderwerp te veranderen. "Hebben we niet iemand nodig die op de wacht staat?" Ryker staat gelijk op "Ik doe het wel". Hij loopt al richting de deur. "Ryker, je mag me wakker maken wanneer je moe word" Zeg ik. Hij knikt. Maddox trekt mij mee naar boven.

Zo snel als ik kan zoek ik een eenpersoonsbed. Ik ga echt niet bij Maddox slapen. Ik loop een kamer binnen en mijn ogen worden groot. Een kind ligt rustig te slapen in het bed. "Maddox?" Fluister/schreeuw ik. Hij komt snel aangelopen, ik wijs richting het kind. "Shit" Hij loopt naar beneden. Het kind beweegt wat en doet dan zijn ogen open. Twee blauwe ogen kijken mij verbaasd aan. "Wie ben jij en waar is mama?" Niet wetend wat ik moet zeggen kijk ik op de muur. Een foto lijstje met drie personen. De jongen staat tussen twee volwassenen te glimlachen. Liegen is niet goed, maar ik mag niks veranderen. Waarom heb ik niet opgelet tijdens geschiedenis? Dan had ik kunnen weten wat er met zulke kinderen was gebeurd. "Mama is even weg en heeft mij uitgenodigd om op je te passen"

De jongen grijnst opeens en haalt van achter zijn rug een geweer. Mijn ogen worden groot. "Mijn ouders zijn dood, ik heb ze zelf doodgeschoten. Wie ben je en hoe kom je in mijn huis?" Ehm, wat moet ik zeggen? "Ik ben Bryn Marnix, ik ben met twee vrienden weggerend van het vuur en hadden een veilig plaats nodig om te schuilen. "Oké, wie zijn je vrienden dan?" Ik roep Maddox en Ryker. Ik ben nog steeds verbaasd dat het zo lang duurde, maar het word me al snel duidelijk als ze beide met een blauw oog aankomen. "Wat is er Bryn?" Ryker kijkt verbaasd naar het kind. "Hoi, wie zijn jullie? Ik woon hier" De jongen klinkt zelfverzekerd. "Wij zijn Ryker en Maddox, het spijt ons dat we in je huis zijn ingebroken"

De jongen kijkt naar mij. "Jullie mogen blijven, alleen als Bryn hier in mijn kamer blijft" Ryker kijkt licht geïriteerd. "En wie ben jij dan?" "Colton James, ik ben 14 jaar als jullie het je afvragen" Hij stapt uit zijn bed en slaat zijn armen over elkaar. Hoe kan een 14-jarige groter zijn dan ik? "Goed, ik blijf hier als je maar niks met dat ding doet" Ik knik met mijn hoofd naar het geweer. "Goed, nu weg hier" Hij duwt de jongens de deur uit en gaat naast mij staan. "Zo Bryn, jij mag bij mij in het bed slapen"

"Waarom?" Hij gaat in het bed liggen. Mijn ogen glijden naar het geweer dat hij naast zich heeft neergelegd. Hij grijnst enger dan Maddox en Ryker samen. "Omdat ik het wil, snoepje" Waarom hebben ze me hier achter gelaten?

Ik doe net als of ga liggen en val per ongeluk over hem heen. "Ik zie al dat je jezelf comfortabel hebt gemaakt". Hij slaat zijn armen over mij heen en gaat tevreden liggen.

Ik leg mijn hoofd op zijn borst en wacht totdat hij inslaap valt. Het duurt eindeloos voordat zijn greep om mij heen zwakker word. Ik werp nog 1 blik op hem en pak dan het geweer en ren weg.

De jongens kijken mij verbaasd aan als met een bezweette kop naar beneden storm. "We moeten nu weg" Ze knikken en Ryker pakt het geweer uit mijn handen. "Kleine meisjes horen niet met geweren te spelen". Waarom ben ik niet groter? "Waar denken jullie heen te gaan?" De zware stem van Colton galmt door het huis. "Bryn, ik had echt beter van je verwacht, maar helaas eindigt je leven nu" Vanachter zijn rug haalt hij een Glock 80.