The Fall in the past

Hoofdstuk 3

           

Fel licht schijnt recht in mijn ogen, maar ik wil nog niet opstaan. Ik trek de jas wat verder over mij heen en leg mijn hoofd op de warme plek terug. Dan schieten mijn ogen open. Ryker kijkt mij geamuseerd aan. "Lag het lekker op mijn schoot en onder mijn jas?" Ik kijk boos, mijn  hand raakt vol zijn wang. "Waarom heb je dat gedaan?! Nu ben ik besmet met jou DNA". "Ey, rustig aan. Het is niet alsof we gezoend hebben hoor" ik weet niet hoe snel ik bij hem vandaan moet rennen. En ik zit met dat opgescheept, de hele tijd.

Het luik gaat langzaam omhoog en meneer Bruce komt onze kamer binnen. "Maddox, komt nu even bij jullie. Dan kunnen jullie elkaar beter leren kennen" Maddox komt met een grijns van hier tot Tokyo naast mij staan. "Veel plezier jullie drieën" Hij verlaat de kamer. Zachtjes ga ik weer op de grond zitten. De duizelingen nemen toe. Mijn mond snakt naar water. "Wat is er met haar?" Vraagt Maddox ongeïntreseerd. "Ze is claustofobisch  gast" De paniek in zijn stem neemt toe. Mijn hoofd kan niet meer oncijferen wat er verder gebeurd. Weer word ik meegetrokken door het donker.

"Bryn?" Een zachtje stem doet mijn ogen open doen. Waar ben ik? Verschillende apparaten staan in de kamer. "Je bent in het lab" De stem achter mij zucht diep. Ik draai me om en Ryker staat er vermoeid bij. "Is het zover?" Voordat Ryker antwoord kan geven komt Maddox de kamer binnen. "Nee, ik weet dat je er zo enthousiast over bent, maar we moeten nog een  uur wachten". "Waarom vind je het eigenlijk goed dat je vader je mee met ons stuurt?" "Omdat ik dan promotie krijg" "Je weet dat zijn plan is om ons uit de weg te ruimen he.  Realiseer je het wel dat je gewoon als een slaaf behandeld word? Je ziet eruit als een schoothondje" Maddox's ogen spuwen vuur. "Zeg nog 1 keer zoiets over mijn vader en je kop vliegt eraf". "Zo ver gaan we niet" Ryker komt tussen ons in staan. Nu pas realiseer ik dat ik meer dan een kop kleiner ben.

Gelijk voel ik me zwak, zielig, slap. "Avelon, ik denk dat je het vast geweldig gaat vinden dat wij samen een leuke reis gaan maken" Ryker rolt met zijn ogen. Ik kijk omhoog naar Maddox, wat kan ik zeggen om tot hem door te dringen. Dat hij niet het juiste doet? "Waar gaan we eigenlijk heen?" Vragend kijk ik Maddox aan. "Ja, dat wil je wel weten he?" Ik knik. "Hey, Maddox, weet jij het eigenlijk wel?" Ryker komt naast mij staan. "Ja tuurlijk" Hij probeert zijn stem zo te forseren dat het niet als een leugen klinkt. Ik blijf een tijdje naar Maddox staren.

Wat is zijn verhaal? "Weet je eigenlijk waar je moeder precies is? Ik bedoel in welke tijd? Maddox loopt een stukje verder van ons weg. Zijn handen legt hij op zijn nek. Door zijn shirt heen zie ik dat hij snel ademt. Ik kijk Ryker aan die lachend naar Maddox kijkt. "Ey huilebalk we willen antwoorden". Vol afschuw kijk ik naar Ryker. Ik loop met grote passen van hem weg en loop naar Maddox toe . Zijn blauwe ogen staan vol met tranen. Ik wil doen alsof het me niks kan schelen. Maar mijn masker brokkelt langzaam af.

Zonder dat ik het wil sla ik mijn armen om hem heen. "Het is oké, ik weet dat je het moeilijk vind dat je moeder weg is. Maar wij hebben precies hetzelfde meegemaakt met onze ouders" Hij droogt snel zijn tranen. "Ik had niet eens  gedag kunnen zeggen. Ik heb nooit mijn broertje kunnen zien" Mijn mond valt open. Zijn moeder was zwanger? "Het spijt me dat mijn moeder per ongeluk de armband verkeerd had gemaakt. Maar ik wil haar wel graag terug". "Dat begrijp ik, het spijt mij dat mijn vader jouw moeder heeft laten verdwijnen. Waar mijn moeder is heeft mijn vader nooit verteld, wel waar jou moeder en de vader van die daar is"

"Maddox?" "Ja?" In zijn ogen is een sprankje  hoop te zien. "Kan je ons alsjeblieft helpen? Dat je de armbanden op de goede tijd zet?" Hij knikt langzaam. "Dus alles gaat goed met onze huilebalk?" Ryker slaat een arm om mij heen. Mijn masker bouw zich langzaam weer op. Ik sla zijn arm van mij weg. "Stop met hem zo te noemen, hij kan ons helpen onze ouders terug te vinden" "Je weet toch wel dat we niet naar de tijd moeten waar onze ouders heen zijn gegaan? Maar 6 jaar later in de tijd". "Ja duh, daar had ik ook al aangedacht" Zeg ik geïriteerd. Ik wend me tot Maddox "gaat het je lukken om alle drie onze armbanden op de goede tijd te zetten?" "Ja, ik denk het" . "Ha, hij denkt het" Ryker lacht nep. Hij pakt Maddox bij zijn shirt. "Je moet het zeker weten he"

Maddox duwt hem op de grond. Ryker beukt hem vol in zijn maag. "Op houden jullie" Twee mannen pakken Ryker op en trekken hem van Maddox vandaan. "Waar zijn jullie nou weer mee bezig?" Meneer Bruce komt de kamer binnen.  "Ik struikelde en viel boven op uw zoon" Ryker glimlacht er fake bij.

"Jij moet met je vieze poten van mijn zoon blijven, weeskind"  Meneer Bruce spuugt in Ryker's gezicht. "Ja en u heeft daar vol gezorgd" Meneer Bruce draait zich om naar de bewakers en komt terug met drie armbanden. Ze zien er anders uit dan die van mijn moeder. Inplaats van de grote maan in het midden, zit er een rood rondje. Ik druk op het rondje. Er verschijnt een groot hologram beeld. Meneer Bruce komt mijn kant op en begint op de hologram te tikken. Zijn handen gaan richting mijn ketting. Ik ren zo snel van hem weg naar Maddox. Zijn vingers glijden over de hologram. Zo snel dat ik het niet kan bijhouden, vliegen zijn vingers over de hologram. "Ryker!! Wat denk jij te doen jongeman?!" Meneer Bruce komt onze kant op. Ik kijk naar Maddox, hij denkt hetzelfde als ik.

Ik loop naar Meneer Bruce, zodat Maddox naar Ryker kan. "Waarom wilt u mijn ketting?" "Nou meisje,  dat weet jij zelf ook wel" Twee wachters komen mijn kant op. Ik probeer me los te wringen, maar het lukt me niet. Twee handen grijpen mijn ketting. Een andere hand voel ik op mijn armband. Een knop word ingedrukt. Met alle kracht in mijn armen duw ik de handen weg, die zich bijna om mijn ketting hebben gesloten. "Nee! Maddox, rotjoch" Langzaam aan begint het lab te vervagen. Ik zie niemand meer om mij heen. Geen Ryker, Maddox of Meneer Bruce. Een grote licht flits komt mijn kant op. Ik sluit mijn ogen en laat het onbekende op mij afkomen.

Dan voel ik grond onder mijn voeten. Verbaasd open ik mijn ogen. Een eindje verder op zie ik Ryker en Maddox staan. Mijn ogen gaan naar de omgeving. Alles staat in brand. " We moeten rennen!" Schreeuw ik naar ze. Het vuur verspreid zicht snel om ons heen. Nee ik mag nog niet doodgaan. Ik pak mijn ketting vast. Ik kom je halen mam.