unforgettable love

26

Harry Styles

"Wat is dit?" Niet wetend wat te doen kijk ik Gemma aan. Niemand geeft antwoord. "Hallo?" Zegt Louis dan.

"Dat is, ja, een foto van ons, he!" Zeg ik. Louis fronst. "Ja dat zie ik, maar waarom heb je het hier staan en waarom lijken we zo close?"

"Maar Louis toch, beste vrienden zijn toch close." Zegt Gemma dan lachend. "Niet zo close."

"Toch wel." Probeer ik zo overtuigend mogelijk te zeggen met een glimlach op mijn gezicht. "Oke dan." Zegt Louis lachend. "Ik vond het gewoon leuk hoe het hier stond." Vervolgt hij.

"Goed dan ga ik maar weer eens." Gemma knikt en ik sta op. "Tot nog eens."

"Tot nog eens." Louis gaat weg en ik ga zuchtend op mijn stoel zitten. Ik probeer een paar tranen in te houden maar dat mislukt. Tranen stromen uit mijn oogleden. Gemma komt naar me toe rennen en gaat voor me zitten.

"Harry, het is goed. Hij heeft niks door, het is allemaal goed." Ze knuffelt me stevig vast en ik knuffel haar terug.

"Het is allemaal gewoon zo.. moeilijk. Ik wou dat hij alles nog wist." Gemma veegt mijn tranen met een tissue weg. "Ik weet het, maar het komt allemaal terug. Kijk, hij herinnerde zich de armband nog.

Louis die mij die armband gaf, maakte mijn hele dag, en zelfs week. Die armband gaf hij mij bij onze eerste date, het was echt schattig. Met een ruzie gaf ik het hem terug, het was ook de ruzie die ik bij hem had voor het ongeluk.

Het is best wel erg dat mijn laatste momenten samen met Louis als koppel een ruzie was. Het was een hevige ruzie, we bleven maar schreeuwen. Hij weet er natuurlijk niks meer van. In de auto bleven we ook schreeuwen. Tot Louis iets naar me riep dat klonk als: "Pas op, Harry!" En toen werd alles zwart, letterlijk.

Ik had ook beter moeten oppassen, ik was zo dom om een auto niet te ontwijken en vervolgens tegen een boom te opbotsen.

Waarom ben ik zo dom?

"Alles oke, haz?" Ik knik. Ze geeft me weer een knuffel en gaat dan naar haar plaats toe.

Gemma is echt beschermend en dat vind ik echt wel leuk aan haar.

Trots kijk ik naar mijn armband, die ik trouwens nooit meer uitdoe. Hij is gewoon echt mooi.

Ik zucht even en begin weer te werken.

Wanneer ik gedaan heb voor vandaag ruim ik mijn spullen op en pak mijn tas in. Ik kijk even naar de foto van Louis en mij. Wanneer ik ze oppak denk ik aan hoe ze was getrokken.

"Harry, sta schattig!" Zegt Louis lachend in mijn oor. Ik rol mijn ogen. "Ja hoe dan?" Hij denkt even na. "Ik ga mijn armen om je heen doen, en je gaat gewoon lachen." Ik knik glimlachend en geef Louis snel een zoen, hij zoent me terug. "Ik hou van je, Lou." Ik ga met mijn duim over zijn wang heen." Ik ook van jou, voor altijd,.. beloofd!" Dan even later nemen we de foto.

Ik glimlach naar de foto, het zijn goede herinneringen. Ik hou van hem, heel veel.

Ik zet de foto snel weer op zijn plaats en ga mijn bureau uit. Ik pak mijn sleutels bij de hand en ga naar mijn auto.

Wanneer ik er ben stap ik in en start ik de auto op. Ik rij van de parking, opeens komt er een auto aan, hij bots bijna tegen me op. Ik word boos aangezien alles en begin hard te toeteren. De man maakt gebaren dat het mijn schuld is,  ik stap uit en ga naar hem toe.

"Mijn schuld?! Ik rij uit en u hier bots bijna als een gek tegen me op!" De man stapt nu ook uit. "Heb je geen ogen, vriend? Kijk dan tenminste in je spiegel dat ik aankom!"

"Je ziet toch dat ik uitrij, dus ga eerst goed kijken voordat je me hier gaat beschuldigen!" Ik kon hier niet tegen omdat hij me de schuld gaf, en ik had daar wel genoeg van.

We ruziën nog even verder tot de man plots vertrekt, hij besloot er geen woorden meer vuil aan te maken en ik ga gewoon terug naar mijn auto. Zo'n mensen, echt waar.

Gefrustreerd stap ik mijn auto in en pak ik een kauwgom voor de stress. Wie denkt hij wel niet dat hij is?

Ik besluit er niet meer over na te denken en rij gewoon naar huis. Er is niemand thuis, en dat is best zielig, ik had even geen zin om alleen te zijn, misschien kan ik Dylan uitnodigen en dan kan ik het ook hebben over het bewijs met hem.

Ik stuur hem snel en doe dan mijn telefoon weg. Ik hoor dat ik al een antwoord heb maar kijk nog niet.

Als ik de oprit van mijn huis oprijd en de auto stil zet pak ik mijn telefoon. Ik kijk naar het bericht die ik gekregen heb van Dylan. Ik kom er zo aan :)

Goed, dan kunnen we praten. Ik ga mijn huis in en leg mijn werk tas weg. Aangezien mijn armband bijna afvalt doe ik hem even strakker om.

Dan gaat de bel, dat zal Dylan wel zijn. Ik ga naar de voordeur toe en doe de deur open.

Het is Louis, hij gaat naar binnen en ik kijk hem vragend aan. "Ik kom gewoon even iets halen." Ik knik. Ik had eerlijk gezegd gehoopt dat hij terug hier zou komen wonen.

Dan staat Dylan voor de deur, Louis en ik kijken hem aan aangezien de deur openstaat.

"Oh Dylan, hey, ken je Harry ook?" Zegt Louis. Wacht, Louis kent hem? Hoe? Ik bedoel hij kent hem natuurlijk, maar hij herinnert zich hem normaal niet. "Oh ja, Harry is een goede vriend."

"Wacht, je kent Dylan?" Louis knikt. "Ik heb hem bij Zayn thuis ontmoet." Dat is raar. "Wacht dus Dylan, Zayn kent jou ook?" Dylan knikt.

"Wow oke, even veel informatie, maar oke ik snap het. Ik ben zo terug." Ik ga even naar de keuken toe.

Dan hoor ik Louis iets zeggen tegen Dylan het klinkt als: "Is toch deze Harry waar je een oogje op hebt?"