Zijn licht in het donker

7.

" meneer BenSalah omdat u ruim 3 jaar en 2 maanden in coma zat moet u opnieuw leren praten / schrijven / lopen en al dat soort zaken , dus u zit hier nog vorlopig eventjes "  hij kijkt me vragend aan. " hoelang u hier tot beschikking blijft weten wij niet precies het ligt eraan hoe uw proces er aan toe gaat bent u een snelle herpakker kan het minder dan een jaar duren" vervolg ik.  " ik ben uw persoonlijke verzorgster als u wat nodig heeft drukt u op het rode knopje hier" en ik wijs de knop aan. Hij knikt.  " nu hebben we je éindelijk back broertje" zegt zijn oudste broer mouad lachend. Die ik inmiddels al een beetje ken. Aangezien zijn familie hier ruim 3jaar op bezoek komen ken ik het hele gezin nu wel. Een hele aardige en rijke familie. 

De broers geven elkaar een boks. De deur vliegt open en daar rent het kleine zusje van BenSalah de kamer in.  " Safouane" zegt de kleine met een frons. Ze omhelst hem stevig. "waarom bleef je zolang slapen safouane" zegt zijn zusje boos. Safouane en mouad kijken haar sprakeloos aan. " isma schatje kom je mee een warm kopje chocomel halen? Dan leg ik het je wel uit" ik reik mijn hand naar haar uit. Ze knikt tevreden , spring van het bed af en pakt mijn hand aan. Mouad schenkt mij een glimlach en samen lopen we naar de cafetaria.

" nou waarom was safouane zo lang weg" zegt isma zacht als ze met haar kopje chocomel tegenover mij zit.
" jouw broer had een naar ongeluk gehad. waardoor hij voor een lange tijd sliep. dat noemen we coma. we vreesden dat jouw broer Safouane dood zou gaan maar hij is een sterke man en heeft het wel gehaald" zeg ik tegen haar. " kon h-hij dood gaan?" Zegt ze stotterend.  Ik knik maar begin dan met praten. " maar hij is hier nu wel lieve schat niks meer om over te treuren en vergezel safouane maar" zeg ik lachend. Ze pept weer op en knikt. " kom dan gaan we een lekker glasje thee voor hem halen " zeg ik.

~

Gapend open ik een raam van mijn kamer. Brr het is frisser dan gister. Ik sluit het raam weer gauw als de kou mijn vingers al doen bevriezen. Ik sluit het gordijn weer en loop de badkamer in.

Als ik mijn haar heb gefönd laat ik hem langs mijn schouders los hangen. Ik ontdoe mij van mijn pyjama en kleed mij snel aan. Ik zet een warme muts op mijn hoofd en een dikke jas.

Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis loop ik zoals gewoonlijk de garderobe in en kleed mij om. Het is inmiddels zo'n 2 weken later nadat meneer BenSalah ontwaakte uit zijn coma. Ik heb hem sinds dien al opnieuw leren typen en we zijn nu al bezig om een beetje te kunnen praten.

Maar meneertje is zo eigenwijs als wat en probeert zijn zaken te regelen op zijn laptop.  Ik heb hem toen verteld dat hij moet ontspannen niet werken en toen pakte zijn moeder zijn spullen gewoon af. Ik hou echt van die vrouw. En nu probeert hij verder te handelen via zijn broers en ook laat hij zijn mensen op bezoek komen. Het is eigenlijk wel goed voor hem dan leert hij makkelijker om te praten maar hij moet het relax houden.

in zijn kamer aangekomen zie ik oppeens een andere jonge man in de kamer die k nog nooit heb gezien. Zoals ik al zei hij regelt zijn zaakjes door en door.     " safouane we hebbe jou wel nodig op de zaak man" zegt hij. " ik weet eh zebbi " zegt hij enkel. " ga mij nie gek maken eh broer en praat arabisch deze chick kan ons horen" zegt de man nu in het arabisch. BenSalah rolt zijn ogen. " ewa saffi jij" zegt hij droog.  " ze is wel een lekkere he " zegt de man nog steeds in t arabisch.  " zeg dat wel " zegt meneer BenSalah nu op zijn beurt. Ik voel hun blikken in mijn rug branden als ik met mijn rug naar hun toe sta. Wat haat ik dat zo erg. En om de situatie nog meer akwardee te maken krijg ik de schoonmaak doekjes maar niet van het plankje af hij is zo hoog! en met mijn lengte kan je ook niks!  " wat is je naam schat" zegt de jongeman lachend en geeft mij de doekjes aan. " mijn naam is Lilliyah maar voor jullie dokter BenNass" zeg ik nu in het arabisch. Ik loop de kamer uit en doe de deur achtermij dicht. Ik open hem weer en vraag nog netjes. " nog wat anders nodig meneer BenSalah" zeg ik met een glimlach. Hij schud zijn hoofd verward met een mond vol tanden. De andere man in tegendeel...

je moest hun gezichten zien. Ik proeste het bijna uit van het lachen en liep met een brede grijns het gangpad op.