ᴛʀᴀᴘᴘᴇᴅ ꜱᴏᴜʟꜱ (𝘋𝘳𝘢𝘮𝘪𝘰𝘯𝘦 𝘴𝘵𝘰𝘳𝘺)

8. Γιατί νοιάζομαι τόσο πολύ για εσένα?

Μετά από τέσσερις εβδομάδες

Ντράκο
Κανένας δεν βρισκόταν στους διαδρόμους του Χόγκουαρτς εκείνη την ώρα. Εγώ ήμουν ο μόνος που έτρεχα, εγώ ήμουν ο μόνος στους τελείως άδειους διαδρόμους. Δεν ήξερα πως ξεκίνησα να τρέχω, ούτε γιατί συνέχιζα να τρέχω. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι αυτή την στιγμή τα πόδια μου απλά δεν μπορούσαν να σταματήσουν, όσες εντολές και να τους έδινα. Σαν κάτι να τα τραβούσε, σαν κάτι να τραβούσε εμένα στο εσωτερικό του, στην πηγή του.

Οι ανάσες μου γίνανε κοφτές. Ένιωθα να ζαλίζομαι όμως δεν μπορούσα να σταματήσω, όσο και να προσπαθούσα. Ένιωθα σταγόνες ιδρώτα να λουζουν το μέτωπο μου και την κούραση να παλεύει να κυριεύσει το κορμί μου. Κάποια στιγμή απλά σταμάτησα και απλώς έπεσα κάτω ζαλισμένος και εξαντλημένος. Μόλις σήκωσα ελαφρά το κεφάλι μου προς τα πάνω αντίκρισα τον Ρον και την Ερμιόνη. Φαινόμουν τόσο λίγος, τόσο αδύναμος μπροστά στα μάτια της.

Ο Ρόν σκάγοντας μου ένα ειρωνικό χαμόγελο την αρπάζει και την φιλάει. Εκείνη την στιγμή ένιωσα σαν να είχα φάει μια γερή μαχαίρια στο στήθος. Σαν να με είχαν εγκαταλείψει χτυπημένο στην άκρη του δρόμου. Ένιωσα ανίκανος να αντιδράσω. Δάκρυα κάναν την εμφανιση τους στο πρόσωπο μου, κάνοντας με να φαίνομαι δειλός. Σηκώνοντας το κεφάλι μου βλέπω μια πράσινη λάμψη να με πλησιάζει και...

"Α...αχαχαχχ" άρχισε να ξεφυσάει γρήγορα από τον φόβο.

Ένιωθε τους παλμούς της καρδιάς του τόσο ισχυρούς, τόσο γρήγορους, μα ταυτόχρονα και τόσο ταλεπωρημένους. Είχε είδη ξημερώσει. Κανένας δεν βρισκόταν στο δωμάτιο. Ούτε ο Κράμπε, ούτε ο Γκόιλ, ούτε ο Γκρέγκορι. Ήταν μόνος του, σε ένα άδειο και σκοτεινό χώρο. Σηκώνεται όρθιος κατευθύνεται προς το παράθυρο. Μόλις το άνοιξε άφησε το σώμα του να αισθανθεί το παγωμένο αέρα που έπεφτε πάνω στο κορμί του και μύρισε την εθιστική μυρωδιά του βρεγμένου χώματος. Όμως δεν μπορούσε να χαλαρώσει. Το μυαλό του είχε θολώσει και στο κεφάλι του τριγυρνούσε ξανά και ξανά η ίδια σκηνή. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι είχε κάνει και την είχε σπρώξει μακρυά του. Δεν μπορουσε να καταλάβει πως ακόμα και αν της έδινε όλη του την προσοχή, κάθε του μάτια, εκείνη πλέον δεν σπαταλουσε κανένα της βλέμμα για εκείνον.

"Όλα αυτά άρχισαν απ την μέρα που την βρήκα να κλαίει στην άκρη του διαδρόμου. Γαμώτο, τι έχει συμβεί!?" είπε κοπανόντας με δύναμη τις μπουνιές του στο τζάμι.