ᴛʀᴀᴘᴘᴇᴅ ꜱᴏᴜʟꜱ (𝘋𝘳𝘢𝘮𝘪𝘰𝘯𝘦 𝘴𝘵𝘰𝘳𝘺)

14. Τα αγκάθια μας

Δύο εβδομάδες μετά

Το χιόνι άρχισε να πέφτει από νωρίς φέτος στο κάστρο του Χόγκουαρτς. Οι εβδομάδες και οι μέρες κυλούσαν, ώσπου ήρθε επιτέλους η μέρα του πολυπόθητου χορού. Όλοι, αγόρια και κορίτσια, ήταν ενθουσιασμένοι για αυτό το μεγάλο γεγονός που έπαιρνε μέρος στο σχολείο τους. Όλοι, εκτός…

Ντράκο

Μόλις σηκώθηκα από το κρεβάτι σήμερα το πρωί, ένα ρίγος διαπέρασε το κορμί μου. Ίσως να ήταν το έντονο κρύο αεράκι που εισέβαλε βίαια από το μικρό άνοιγμα του παραθύρου, διαπερνώντας τις πληγές που προκλήθηκαν από την φυγή της. Μετά από εκείνο το περιστατικό, σπάνια την αντίκριζε κανείς οπουδήποτε. Μου έχει λείψει η μυρωδιά της, τα όμορφα σγουρά μαλλιά της, η γκρίνια και το χαμόγελο της.

Βλέπω φρικτούς εφιάλτες κάθε βράδυ. Το σκηνικό πάντα αλλάζει, όμως σε όλους διαδραματίζεται η ίδια υπόθεση…και αυτή είναι ότι την χάνω…

Είναι τόσα πολλά εκείνα που θέλω να της πω, αλλά απλά είμαι ένας βλάκας που δεν έχει το θάρρος να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα.

Κάθε φορά που οι σκέψεις μου γυρνάνε σε εκείνη, αμέσως με πιάνει κρύος ιδρώτας και η καρδιά μου ηχεί τόσο δυνατά, που θαρρείς πως όλο το κάστρο μπορεί να την ακούσει. Εγώ πάντας την ακούω να μου ψιθυρίζει όλα εκείνα που αισθάνομαι για αυτή.

Ξέρω ότι τώρα είναι πολύ αργά για να αλλάξουν τα πράγματα, και ξέρω πως στο τέλος της ημέρας, στο τέλος της ιστορίας δεν θα είμαι αυτός που θα κερδίσει το κορίτσι. Πότε ο κακός τύπος δεν κερδίζει τίποτα και ειδικά την αγάπη…

‘’Ντράκο, είσαι έτοιμος; Έχουμε αργήσει!’’ με φώναξε ο Μπλέιζ χτυπώντας ελαφρά την πόρτα του δωματίου.

‘’Ναι, μισό λεπτό δώσε μου!’’ λέω στον Μπλέιζ ξεφυσώντας με αγανάκτηση.
Αμέσως σηκώνομαι από το κρεβάτι και σκίζω την σελίδα του τετραδίου, η οποία ήταν γραμμένη με πόνο.

Την κρύβω μέσα στην τσέπη του παντελονιού μου και αφού φτιάξω λίγο τη γραβάτα και τα μαλλιά μου, κατευθύνομαι προς την πόρτα.

‘’Άντε, γιατί άργησες τόσο; Θα μας κατσαδιάσει η Μαγκόναγκλ και το ξέρεις! Και να έλεγα ότι κοιμήθηκες αργά, θα σε δικαιολογούσα…’’ έλεγε υπερβάλοντας ως συνήθως ο Μπλέιζ, όμως εκείνος δεν έδινε καμία σημασία στα λεγόμενα του.

Μόνο εκείνος ήξερε το πόσο δύσκολο του ήταν να αποκοιμηθεί και πόσο εύκολο να πεταχτεί δακρυσμένος από ένα ακόμα φρικτό όνειρο.