ᴛʀᴀᴘᴘᴇᴅ ꜱᴏᴜʟꜱ (𝘋𝘳𝘢𝘮𝘪𝘰𝘯𝘦 𝘴𝘵𝘰𝘳𝘺)

12. Δεν σου αξίζει κάποιος σαν εμένα

...

Ντράκο

"Θα σε απαλάξω λοιπόν από το να γελοιοποιηθείς πέφτοντας στα πόδια μου, μπροστά σε όλο το σχολείο." λέει και με μια κίνηση βγάζει το ραβδί της από την τσέπη της.

"Θα μετανιώσεις την ώρα και την στιγμή που πήγες να μπείς εμπόδιο στα σχέδια μου!"

Θα την πληγώσει, πρέπει να κάνεις κάτι Ντράκο, πρέπει να την προστατέψεις. Γιατί γαμωτο δεν σηκώνομαι, γιατί συμπεριφέρομαι τόσο δειλά. Και για ποια σχέδια λέει? Τι θέλει από εκείνη? αναρωτήθηκα και κούνησα ελαφρώς τα πόδια μου για να ξεπιαστούν.

Με αυτή μου την κίνηση ένα τρίξιμο ακούστηκε από τις σούστες του κρεβατιού, κάνοντας την Μέδουσα να στρέψει το κεφάλι της και αμέσως μετά το σώμα της προς το μέρος μου, με το ραβδί να σημαδεύει.

"Ποιος είναι?" είπε τρέμοντας και βγάζοντας γρήγορες ανάσες από τον πανικό της.

"ΕΊΠΑ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ? είπε ποιο αποφασιστικά αυτή την φορά πλησιάζοντας με, όμως ο φόβος συνέχιζε να είναι εμφανής στο χλωμό της πρόσωπο.

"Η Καθηγήτρια σου, δεσποινίδα Μέδουσα!"

Μόλις άκουσε αυτά τα λόγια η Μέδουσα γούρλωσε τα μάτια της από τον φόβο.

Γύρισε προς τα πίσω και ήρθε αντιμέτωπη με το αυστηρό και ταυτόχρονα νευριασμένο ύφος της Μαγκόναγκαλ.

"Τι κάνετε ξύπνια τέτοια ώρα?" ρωτάει με ένα ανέκφραστο βλέμμα.

"Εε...ξέρετε...δεν μπορούσα να κοιμηθώ!" λέει η Μέδουσα κοιτάζοντας την με ένα γλυκό ύφος.

"Και τι θα πει αυτό, ότι μπορούμε να φεύγουμε στα κρυφά από τους Κοιτώνες μας και να περιφερόμαστε στο Hogwarts! Αλήθεια, τι γυρεύται στο ιατρείο?" ρωτάει με το ίδιο ανέκφραστο βλέμμα να κυριαρχεί στο πρόσωπο της.

"Εε...άκουσα θόρυβο...έναν θόρυβο άκουσα και...φοβήθηκα...και ήρθα να δω...αν είναι όλα καλά." είπε με ένα ψεύτικο χαμόγελο να βρίσκεται αποτυπωμένο στο πρόσωπο της.

"Μάλιστα...νομιζω όμως πως αρκετά νυχτοπερπατήσατε μέχρι τώρα. Αυτό που ψάχνεις δεν θα το βρεις εδώ. Ακολούθησε με αμέσως στο γραφείο μου!" της λέει σηκώνοντας το χέρι και δείχνοντας της την πόρτα.

"Μάλιστα!" λέει με την χροιά της φωνής της από γλυκιά να έχει γίνει ειρωνική και νευριασμένη.

Μόλις τις άκουσα να απομακρύνονται, έσπρωξα από πάνω μου τα σκεπάσματα και κάθισα στο κρεβάτι με το κεφάλι σκυμμένο και το πρόσωπο μου να έχει κρυφτεί στις χούφτες μου.