KALINTI

16.Bölüm: ŞEFKAT

Cat Pierce- You Belong To Me

Anathema- Angelica

16. Bölüm: ŞEFKAT

2017

Karmen Özekli

"Hile yapıyorsun," dedim pes ederek Haris'e. Gülerek kollarını havaya kaldırdı.

"Ne hilesi yapacağım ya? Çok zekiyim ondandır." Satrançta her zaman beni yeniyordu. Taşları bozdum, masadan kalktım. Kollarımı göğsümde küskünce birleştirip bahçeye çıktım, peşimden geliyordu.

"Bu kadar mızıkçı olamazsın Karmen." Evden uzaklaşmadım, eğer uzaklaşsaydım o gelemezdi. "Kocaman kız oldun, büyü artık. Oyun için küsülmez." Omuz silktim. Gülerek kolunu omzuma attı. Beni kendisine çekti. Bembeyaz olan ama büyüleyici yüzüne baktım.

"Seni seviyorum, beni hiç bırakma," dedim bende beline sarılarak. Artık büyüyordum, bir genç kız oluyordum ve Haris benim için daha çok şey ifade etmeye başlıyordu. Artık on yedi yaşındaydım ve ben Haris'le büyümüştüm. O benim her şeyimdi: Babamdı, annemdi, arkadaşımdı...İhtiyacım olan tüm sıfatlara bürünmeye çalışıyordu. Ancak içindeki canavar gün yüzüne çıktığında ondan korkuyordum. Öptü alnımı. Kara gözleriyle gözlerime baktı, saçımı okşadı yavaşça.

"Ben seni istesem bile bırakamam. Ama gün gelirde artık benden gitmek istersen, artık beni sevmezsen buna dayanamam. İçimde nasıl bir karanlığın olduğunu biliyorsun, eğer artık beni sevmezsen içimdeki karanlığı hiçbir şey durduramaz." Kafamı iki yana salladım şiddetle.

"Seni asla terk etmem, seni sevmeyi asla bırakmam!" Onunla aramdaki bağ çok değişikti, o benim ailemdi. Gözlerime uzunca baktı, eğildi dudaklarıma. İlk defa dudaklarımı öptü, değişik bir şey hissetmedim, utanmadım. Sadece yanağımdan değil de dudağımdan öpmüştü bu sefer.

Aramızdaki bağ hiç bozulmamış, değişmemişti. Sadece artık anne, baba, arkadaş sıfatlarının yanına başka bir sıfat daha eklenmişti.

Günümüz

Karmen Özekli

Ben kayıp bir kızdım. Gerçek ve hayal arasına sıkışmış bir zavallıydım. Evimden uzak olduğum zamanlarda Haris'in gerçek olmadığını dahi düşünmüştüm. Evet, hayatım boyunca yanımda olan adamın bir hayal olduğuna inanmıştım kısa bir anlığına. Belki de gerçekten şizofren olduğumu düşünmüştüm.

Ama gerçek şu an karşımdaki görüntü kadar acı vericiydi. Haris'in öfkeden renk değiştirmiş gözleri, Ezel'in başından sızan kanla yerde cansızca yatması, her şeyin bir kâbus olmasını istedim. Bu benim hatamdı, Haris'in çok öfkeleneceğini biliyordum ama yine de gitmiştim.

"Sen beni terk ettin!" dedi öfkeyle bağırarak. Onu dinlemiyordum, gözüm yerde yatan Ezel'deydi. Yanına yaklaştım. Kafamı eğdim dudaklarına, nefes alıyordu. Ne yapacağımı düşünmeye çalıştım. O ağırdı ve araba sürmeyi bilmiyordum.

"Onu öldüreceğim." Dişlerini çıkardı Haris, hızla ayağa kalktım. Önünde durdum, tanıdığım ama beni korkutan gözlerine baktım.

"Yapma! Onun hiçbir suçu yok. Yeter artık! Masumlara zarar vermeyi kes." Öfkesi dindi, dişleri küçüldü, gözleri eksi kara hâlini aldı.

"Sen onu seçtin. Beni burada tek bırakıp, o herifle gittin! Artık beni sevmiyor musun?"

"Seni seviyorum Haris ama bazen tıpkı bir canavar gibi davranıyorsun." Sözlerimle duruldu, irkildi, öfke tamamen kayboldu ve yerini kırgınlığa bıraktı.