The Walking Dead- Carl X Sarah

39.Bölüm- Üstesinden gelebilmek

Medya:Morgan

Sarah'dan

"Sizi bir şekilde görmeyi istiyordum ama bu şekilde göreceğimi tahmin edemezdim."
Morgan karşımızda oturuyordu hâlâ şoktaydim.Bunca yıl sonra onu görmek beni duygulandirmisti fakat hâlâ merak ettiğim birtakım olaylar vardı.
"Duane nerde?" Sorumla birlikte Morgan daha da yaşlanmış ve çökmüş olan gözlerini bana dikti daha sonra gözleri kıpkırmızı oldu ve kafasını yere eğerek olumsuz anlamda kafa salladı.Kalbime bir ağrı girmişti.Ben Duane ile kaldığım her gün için onu daha fazla sevmiştim.Daha 8 yaşındayken bana abilik yapmış hatta beni eğlendirmek için dahi elinden geleni yapmıştı.
"Ne zaman oldu?" Merakla sormuştum nasıl? ne zaman? gibi soruları zaten hep merak etmişimdir.Bu sorular insanın hem içini yer hem de korkutur.Cunku gerçekleri bilmek her insana acı verir ama sanırım ben artık acı çekmeye alıştım...
"İki yıl" ve sanki daha ben sormadan Morgan anlamış gibi konuşmaya devam etti.
"Birini kurtarmaya çalışırken öldü."Morgan son sözlerini zorla söyledi ve derin bir nefes aldı.Sanirim bu iki yıl boyunca hâlâ Duane'nin ölümünü kabullenememisti.Rick ile sessizce birbirimize baktık daha sonra Rick birşey söylemeden ayağa kalkarak benim de gelmemi işaret etti.Morgan'i koltukta bırakarak hemen Rick'in peşinden gitmeye başladım ve dışarıya çıkınca durduk.
"Ona zaman verelim bunun üstesinden gelecektir.O güçlü bir adam.Yikilmasina izin verme" biliyordum güçlü bir adamdı hem iki yıl boyunca bu acıyla tek başına yaşadıysa bundan sonra da benim,bizim yardımimizla hayli hayli iyi olurdu.
"Biliyorum Rick herşey düzelecek" gülümsedim ve o da bana gülümsedi daha sonra sıkıca bana sarıldı.Hatta çok sıkıydı.Belki de Duane'nin öldüğünü duyunca aklına ben ya da Carl'in ölebilecegi fikri gelmişti.Duane bir kahraman gibi ölmüştü.Bu yüzden biraz da olsa içim rahattı ayrıca bir gün ölürsem umarım kahramanca savaşarak ölürüm diye dua etmeye başladım bile...

Carl'dan

Babam ve Sarah gördükleri siyahi adamı büyük bir sevinç ile karşıladılar.Sanirim Sarah ve babamın birlikte olduğu kısa zamanda bu adama da rastlamişlardı.Şimdi de babam evde Morgan ile konuşuyordu sanırım Sarah da evdeydi çünkü onu bir daha görmemiştim.Agacin altına oturdum ve şapkamı yavaşça çıkardım.Daha sonra gri evin yanına çökmüş ve duvarına sırtını vererek oturmuş Alice'i gördüm.Hemen olduğum yerden kalktım ve yanına yürümeye başladım.

Foto çok kaliteli kabul edin djnsns

Sanki ağlamış gibiydi ve benim geldiğimi fark edince de hemen elleriyle gözlerini hizlica sildi ve yere bakmaya başladı.Fakat hâlâ arada bir hiçkirmasindan ne denli ağladığını anlayabiliyordum.
"Dinleyebilirim" diyerek yanına oturdum.Bana sorarcasina baktı ve bende hafif gülüşümle ona doğru baktım.Ne dediğimi anlamıştı ama sanırım anlatmamak için anlamamış gibi yapıyordu.İkimiz de biraz sessiz durduktan sonra en sonunda pes eden o olmuştu.
"Sevdiğin birini gözünün önünde kaybettin mi?" Sorusuyla merakla ona döndüm öylece karşıya bakıyordu.Onu ilk kez bu kadar ciddi görüyordum ve açıkçası şaşkındım.
"Hayır annemi kaybettim ama ölümünü görmedim." Gözlerini biraz daha sildi konuşacağını biliyordum ne kadar zaman alacağını bilmiyordum ama ona fırsat vermeliydim.
"Yaklaşık 3 ay önce yolda gidiyorduk.Ben babam annem kız kardeşim ve bir de bir grup insan daha."
Tekrar durdu ve biraz bekledi dudaklarını birbirine bastırdığıni görüyordum sanırım ağlamamak için büyük çaba harcıyordu.
"Rick ve diğer insanlar gibiydik aynı sizin gibi o insanlarla bir aile olmuştuk.Başta herşey iyiydi ama yolda giderken yolumuzu birkaç insan kesti.Savasmak istemedik ama ilk fırsatta grubumuzdan birini öldürdüler.Onlarla savaştık kazanmak için herşeyi yaptık fakat ya bir kaç kurşun darbesiyle ya da aylaklarin saldırısıyla herkes öldü.En son kız kardeşimin yerde uzandığını hatırlıyorum.üç aylak da üstündeydi.Bagiriyordu ama birşey yapamadım.Daha sonra babamı gördüm.İki kişi onu tuttu ve bir diğeri karnını deşti.Çok uzak değil,sadece birkaç metre otedeydim.Annem de benim gibi kahrolmustu ama hâlâ savaşıyordu.Onu da alıp götürdüler geride sadece çığlıkları kaldı.Beni de almaya çalıştılar fakat kaçmaya çalışırken bir tepeden yuvarlandim daha sonra gözümü açtığımda fark ettim ki sadece ben kalmışım..."
Şok içindeydim ve şuan Alice'e bakamiyordum ne yapmam ya da ne söylemem gerektiğini bilmiyordum.Yutkunmaya çalıştım fakat pek başarılı olamamıştım.Bu Alice'in taşıyabileceği bir yük değildi.Ve bu zamana kadar da bunları bize hiç yansitmamisti.Alice'in omzunu tuttum ve kendime çevirdim daha sonra hızlıca sarıldım.O da tekrar ağlamaya başladı.Merak etme Alice bunu birlikte aşabiliriz...

Sarah'dan

"İşte burası senin evin Morgan evde ihtiyaçlarını karşılaman için yeterince şey var istersen bu monoton hayata temizlenerek başlayabilirsin." Gülümsedim ve kapıdan içeriyi gösterdim.O da gülümseyerek içeri girdi ve tekrar arkasına dönüp bana baktı hâlâ gülümsüyordu.
"Neden bana öyle bakıyorsun?" Kafasını sağa sola salladı daha sonra da tekrar tam olarak bana döndü.
"Bir zamanlarki küçük kızın evime sigindigindaki korkak ve ürkek bakışlarını hatırlıyorum bir de sana bakıyorum.Gercekten yıllar seni çok değiştirmiş ya da Rick seni çok değiştirdi.Bilemiyorum..."
Tekrar arkasını döndü ve merdivenleri çıkmaya başladı.
"Peki sence bu iyi bir değişim mı?" Arkasından merakla sormuştum.Durmadi fakat hâlâ merdivenleri çıkarken normal bir ses tonuyla konuştu.
"Bilmiyorum göreceğiz"

* * * * * * * * * *
"Carl!" Bağırarak beni fark etmesini sağladım.Sonunda onu gorebilmistim.o da bana döndü ve yürümeye başladı fakat çok da mutlu görünmüyordu.
"Hey!" İsteksiz gibiydi gülmeye çalışarak o da bana selam verdi
"Selam" yere bakmaya başlayınca şapkasını hafifçe kaldırdım ve biraz eğilerek bana bakmasını sağladım.
"Sen iyi misin?" Kafa salladı.
"Sadece şu son olaylar beni yordu biraz dinlensem iyi olur." Kafa salladım.Gercekten son olan olaylar kolay değildi.Carl da yorulmuş olmalıydı.
"Tamam sen odana git ben sana bitkisel çay getirebilirim."
"Hayır gerek yok! Yani sadece uyumak istiyorum lütfen gelme sonra görüşürüz" diyerek yanımdan geçti ve şaşkın bir Sarah bırakarak eve doğru yöneldi.

Genel: Carl Alice'in olayını anlatmamaya karar vermişti ve şimdi de yolda öylece yürüyordu hatta o kadar dalgın ve düşünceliydi ki arkasından ona Sarah'nin verdiği silah ile yaklaşan Ron'u bile fark etmedi...

Evet biliyorum bölüm çok ani ve kısa oldu bişey olduğu da yok ama şu aralar hiç modumda değilim pek halim yok moralim bozuk fln biraz idare etceksiniz sevgili yazarınizi❤️