"Yalçıııııınnn !!! Bırakma beni lütfen ! İhtiyacım var sana... "
Bağırıyordum. Çünkü az önce Yalçın aramıştı. Ama sonra... gelen sesle çok kötü şeyler olduğunu anlamıştım.
Hemen aşağı indim.Yalçın'ın evine doğru koşuyordum.
İki sokak koştuktan sonra karşımda Yalçın'ın arabasını devrilmiş ve hurda halindeyken gördüm.
Kaza haberini alan görevlilerden biri içinde bir ölünün bulunduğu çantamsı şeyin fermuarını kapattı.
Biliyor muydu kapattığı tek şeyin o fermuar olmadığını ?
Aynı zamanda içinde çiçekten bir bahçe bulunan o küçücük
odanın da ışığını , oksijen kaynağını , CAN DAMARINI kapatmıştı.
--------------------------
Ben yerde çökmüşken kulaklarımı bir ses doldurdu :
"BİR ÖMÜR BOYU , KALBİMİN MERKEZİNDE HEP BENİ SEVSEN ... "
Bu , hayatımdaki tek rengin sesiydi. Bu... Bu... Bu Yalçın'ın sesiydi...
Birden kalktım yataktan.
Nefes nefeseydim... Ve...
Kendimi kaybetmiş gibi haykıra haykıra ağlıyordum...
"YALÇIN ! " Bu , bi-nevi çaresizlikti.
-------------------------
"Ben ondan vazgeçemem ! " kendimi toparlayıp ayağa kalktım.
Telefonumu alıp aşağı indim.
İki dakika sonra bir taksi geçti ve hemen bindim.
Adresi söyleyemedim.Telefondaki mesajı gösterdim şoföre.
Şoför benim bu halimi ve mesajın sonundaki yazıyı birleştirmiş olacak ki daha hızlı sürdü.
--------------------------
Bir binanın önüne gelince durdu. Hiç para verdim mi hatırlamıyorum.
Evin kapısı aralıktı.
"Yalçın ! " diye haykırdım.
Ama yanıt gelmedi.
Ben de tüm odaları tek tek aradım.
Yalçın'ın odasına geldiğimi kokudan anlamıştım.
Telefonum çaldı.
"Alo ! Yalçın sana çok ihtiyacım var. Nerde-... "
"Hanımefendi telefonun sahibi ve yanında iki arkadaşı daha şu an hastanede-... ''
" HANGİ HASTANE ?!!! " evet bağırmıştım. Çünkü sakin oluncak gibi değildi.
Hastanenin adresini alınca hemen çıktım evden.
Yılmicaktım. Yalçın, Sinan ve Dilara beni bırakacak insanlar değildi.
-------------------
Hastaneye vardığım zaman "Yalçın ! " diye haykırışlarımdan hemşireler anlamıştı.
Asansöre bindirilip bir yere çıkartılıyordum.
Geldiğimiz yer ameliyat koridoruydu...
Duyduğum ilk cümleler yoktu.
Sadece haykırışlar , acı dolu yürekler ve...
Bir bekleyiş vardı...
Ben mi ???
Ben...
BEN KENDİMDEN NEFRET EDİYORDUM !!!!!!!!!!!!!!!
Kendimden nefret ediyordum ve Açelya sana en büyük cezayı zaten kader veriyordu...
Bununla bitmeyecek , eğer ki kötü şeyler olursa - ki inşallah olmaz -
özrü olmayacak , seni kendine tükürtecek , hayatını zindan edecek
şeyler , artık senin hobilerin olacak...
O DERECE ACI ÇEKECEKSİN AÇELYA !...
Bir şey demiyorum.
Sizler diyin...
YOU ARE READING
BİRAZ DA YALNIZ (Tamamlandı)
Romance#Acı çeken , yıkıntı haline gelmiş bir kalbin kaleminden # Ağlamak istesem "Gözyaşım olur musun ? " 💜💙❤💛 Özlemek istiyorum "Hasretim olur musun ? " 💜💙❤💛 Bir iki bölüm okuduktan sonra okumayı bırakacaklar baştan vazgeçsinler.. "DAYS... "
