Hoop, Geloof en Liefde. (Flikken Maastricht.)

37.

Wolfs lag in bed, zijn gedachten waren overal. Hij moest het Eva vertellen. Hij moest eerlijk tegen haar zijn. Hij moest ze beschermen. Het duurde niet lang voor Wolfs in slaap viel. De volgende ochtend, zondag morgen. Wolfs was al vroeg wakker, hij friste zich op en liep de trap af naar beneden. Eva was ook al wakker. 'Goedemorgen' Eva werkte haar laatste stukje brood weg. 'Goedemorgen' Wolfs maakte ook een klein ontbijtje klaar en ging bij Eva zitten. 'Voel je je al wat beter na gisteren?' Eva knikte. 'Fijn' Wolfs glimlachte naar Eva. Wolfs haalde diep adem. 'Ik moet je wat vertellen.' 'Niet nu, ik ga naar Marion' Eva liep weg, maakte haar klaar en ging op weg naar Marion. Wolfs zuchtte.

'Nee echt?' Marion wou het bijna niet geloven. 'Weet hij het al?' Eva knikte. 'Gefeliciteerd! Wat vind Joey er van?' Marion zag aan de blik van Eva dat er wat aan de hand was. Eva legde het verhaal uit aan Marion. 'Wat een Eikel, ho sorry' Eva moest lachen. 'Ga je dit samen met Wolfs doen?' Het bleef stil, Eva haalde haar schouders op. 'Als ik iets voor je kan doen dan moet je het zeggen he' 'dankjewel' Eva omhelsde haar. 'Ik ga weer naar huis' Marion zwaaide haar uit.

Eva kwam thuis, het was stil. Fleur moest aan het werk, en Wolfs? Ze had geen idee waar Wolfs was. Ze nam plaats op de bank en pakte een boek. De uren vlogen voorbij, Wolfs was nog steeds niet thuis. Fleur was gelukkig bijna vrij. Eva besloot wat boodschappen te doen. Ze pakte haar jas en liep de deur weer uit.

Vlak na dat Eva vertrokken was kwam Wolfs thuis. Hij keek zenuwachtig op zijn horloge. Fleur had al lang thuis kunnen zijn. Hij keek op zijn telefoon, hij had een oproep gemist. Hij beluisterde de voicemail. Hij raakte in paniek, grote paniek. Snel pakte hij een pen en papier en schreef snel een brief voor Eva. Hij legde het op de keukentafel, pakte zijn jas en ging weg.