Hoop, Geloof en Liefde. (Flikken Maastricht.)

47.

De weeën waren begonnen. Wolfs zat bij Eva aan het bed, hij hield haar hand vast, af en toe kneep ze in zijn hand. 'Je doet het geweldig lieverd' zei hij terwijl hij met een vochtig doekje over haar voorhoofd ging. 'Het doet zo'n pijn' zei ze nog voor dat de volgende wee kwam. 'Het komt goed lieverd, ik ben bij je' de zuster zei dat Eva moest puffen. Het leek voor Eva uren te duren, ze sloot haar ogen en probeerde iets op adem te komen. Ze haalde diep adem en begon weet te puffen toen ze de volgende wee aanvoelde komen. De stilte die er even hing werd gevuld met het huilen van een baby, deze werd meteen meegenomen voor de standaard onderzoeken. Vlak erna kwam de tweede, ook deze werd meegenomen. Eva lag met haar ogen gesloten op bed. 'Je hebt het geweldig gedaan lieverd' en hij drukte een kus op haar voorhoofd. De deur ging open, een zuster liep naar Eva toe die meteen haar ogen open deed. De twee baby's werden op haar borst neer gelegd. 'Gefeliciteerd, jullie zijn trotse ouders geworden van twee meisjes' met tranen van geluk keken ze naar de twee meisjes. 'Wij moeten de namen weten' zei de zuster vriendelijk. Ze hadden al namen uitgekozen. 1 van de baby's had een heel klein moedervlekje boven haar mond. Eva keek er naar. 'Dit is Fleur' ze keek Wolfs aan. Hij glimlachte. Ze hadden voor die naam gekozen, omdat ze 1 van de baby's wilde vernoemen naar hun zus. 'En zij heet Florien' zij Wolfs trots. 'Dus Fleur en Florien Wolfs?' Herhaalde de zuster. Allebei knikten ze. 'Ik laat jullie even alleen' de zuster liep weg. 'Zijn ze niet mooi' zei Wolfs met een stralende glimlach. 'Ze zijn prachtig' Eva keek hem aan. 'Papa wolfs' zei ze. Wolfs moest lachen. Hij slaakte een zucht. Daar zaten ze, Eva lag met hun prachtige dochters op bed. Hij was de gelukkigste man van de hele wereld.