43.

745 21 0
                                    


Daar zaten we op de bank, Eva lag met haar hoofd op zijn schouder. Wolfs keek naar de televisie. Eva keek ook maar kreeg niet veel mee. Haar gedachten waren overal bij de baby, en het meest bij Fleur. Ze hield zich de hele tijd groot voor Wolfs. Maar miste Fleur enorm. Opeens vulden haar ogen zich met tranen. Ze snikte. Wolfs draaide zijn hoofd en keek naar Eva. 'Hee, wat is er lieverd' Eva tilde haar hoofd op. 'Ik mis Fleur' meteen sloeg hij zijn armen om haar heen. 'Ssst' probeerde Wolfs haar te kalmeren. Ook Wolfs begon te snikken. 'Het is zo oneerlijk' zei Eva door haar tranen heen. Wolfs zei niks. 'Kom we gaan even een frisse wandeling maken' Eva knikte, hij haalde de verdwaalde tranen bij Eva weg en stond op. Ze trokken hun jas aan en liepen naar buiten. Eva pakte de hand van Wolfs. Een lange tijd was het stil. Geen akelige stilte. 'Gaat het weer?' Vroeg Wolfs bezorgd aan Eva. Ze knikte. 'Als ik nou niet zwanger was, dan had..' Wolfs stopte meteen met lopen en onderbrak haar. 'Jij kunt hier niks aan doen!' 'Maar..' 'Nee geen maar' Wolfs liep verder, Eva liep snel met hem mee. Verder op gingen ze op een bankje zitten. 'Dus Joey en jij?' Ze onderbrak hem. 'Joey is een Eikel, ik ben er achter gekomen dat..' ze stopte even en keek Wolfs aan. 'Dat ik gelukkig wil worden met jou Wolfs' het bleef even stil. 'Ik ook met jou' hij drukte zijn lippen op dat van haar. 'Gezellig?' Eva keek verschrik op. Het was Marion. 'Ik ben blij jullie zo te zien' Eva glimlachte naar haar. 'Jou buikje groeit snel!' En ze wees naar de inmiddels dikke buik van Eva. 'Morgen hebben we de 20 weken echo' zei ze vrolijk. 'Willen jullie weten wat het word?' Vroeg Marion nieuwsgierig. Allebei schudden ze hun hoofd. Marion zei ge dag en liep weer verder. 'Kom we gaan naar huis' ze stonden op, en meteen pakte Wolfs haar hand. Eenmaal in de Ponti liepen ze de trap op naar hun slaapkamer. 'Ik haal je morgen op goed?' Wolfs knikte. Daar lag Eva, dicht tegen Wolfs aan. Ze voelde zijn warmte op haar lichaam. Met een kleine glimlach viel ze in slaap.

Hoop, Geloof en Liefde. (Flikken Maastricht.)Waar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu