Chapter - One
ႂကြက္ကေလးေတြက ဆန္ကုိခ်စ္သလိုမ်ိဳး ♥
____________________________________
ဒယ္ဆန္း တကၠသိုလ္ ။ပထမဆံုး အတန္းခ်ိန္ စဖို႔
ငါးမိနစ္အလိုမွာ သူက ေက်ာင္းအလာလမ္းတဝက္
မွာ စက္ဘီးကိုဒုန္းဆိုင္းနင္းေနရတဲ့ အခ်ိန္ ။ ေလ
အဟုန္ေၾကာင့္ ႐ႈပ္ပြကုန္တဲ့ ဆံပင္ေတြက အိမ္ေဘး
သစ္ပင္ေပၚက ငွက္သိုက္လိုပဲ ျဖစ္ေနမွာ ျမင္ေယာင္
မိပါေသးတယ္ ။ စက္ဘီးလက္ကိုင္ကို ဖိကိုင္ထားရ
တဲ့ လက္ဖဝါးေတြက ေခြၽးေစးေတြပင္ ထြက္ေနၿပီ။
" ဆရာ ဆရာ ကြၽန္ေတာ္ ကြၽန္ေတာ္ က်န္ေသး "
ေက်ာင္းတံခါးပိတ္ဖို႔ ဟန္ျပင္ေနတဲ့ ဆရာလူပ်ိဳႀကီးရဲ႕
ေ႐ွ႕တည့္တည့္ကို ဘရိ္တ္ညစ္ဖို႔ေမ့ၿပီး မ်က္လံုးျပဴး
မ်က္ဆန္ျပဴးနဲ႔. ဝင္တ္ုိးမိေတာ့ ဆရာမွာလဲ ေဘး
ဘက္ကုိ ျပဴးတူးျပဴးတဲနဲ႔ ထြက္ေျပးရေတာ့သည္ ။
" ေျဗာင္ဘတ္ဟြၽန္း မင္း ! "
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ ဆရာ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ။ "
အေ႐ွာင္ေကာင္းသြားတဲ့ ဆရာလူပ်ိဳႀကီးတေယာက္
ေနာက္ကေန. သူ႔ကိုမ်က္ႏွာႀကီးနီရဲၿပီး ေအာ္ဟစ္
က်န္ခဲ့ေလေတာ့သည္ ။ ကိုယ့္မွာလဲ လွည့္ေတာင္
မၾကည့္ႏိုင္ဘဲ စက္ဘီးကို စက္ဘီးထားတဲ့ေနရာဆီ
ေရာက္ေအာင္ အ႐ွိန္မေလ်ာ့တမ္း နင္းေနရသည္ ။
နာရီကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၈နာရီ ၃၅မိနစ္ ။
" ခ်ီး !! ေသၿပီပဲ ေနာက္က်ေနၿပီ ။ "
လြယ္အိတ္ကုိ လက္တဖက္က ဆြဲကိုင္ၿပီး စာသင္ခန္း
ဘက္ အေလာတႀကီး ေျခသံေတြ တဖုန္းဖုန္းျမည္
ေနေအာင္ ေျပးရေတာ့သည္ ။
