08/2016 - 08/2020
როგორიც არ უნდა იყოს ცხოვრება, ის ხშირად მოულოდნელობებითაა სავსე და მაინც ... ადამიანებმა არასოდეს ვიცით, როდის შევწყვეტთ სუნთქვას.. ან როდის გაგვიტეხავენ გულს
- ნუუ, როგორ გითხრა, კი, მომწონდა - ვიცი რომ ცეცხლზე ნავთს ვასხავ მაგრამ ვიცი რომ ეს პატარა გაბრაზება არაფერს შეცვლის. ნუ ამდენი რამის მერე იმედი მაქვს
-აჰჰმ, კაი - გააზრებაც ვერ მოვასწარი რომ უკვე ლოგინზე ვიწექი და ის მკოცნიდა...
- ლეა ნახე რომელი საათია ? - მკითხა ნახევარი საათის შემდეგ
- ღმერთო! უკვე 11:26 -ია, სწრაფად ადექი - მისი მკლავებისგან თავი დავიხსენი და წამოვდექი. - მალე გადი, უნდა გამოვიცვალო
- და მე რო აქ ვიყო რამე დაშავდება?
- კი! სწრაფად გადი თქო!
- მოიცა, მაგდებ?
- აუ ლუკაას! - ხელი მოვკიდე და გარეთ გავაგდე, და როდესაც შემოტრიალდა რომ კიდევ ერთხელ ეთხოვა ოთახში დარჩენა, კარი ცვირწინ მივუხურე
- კარგი რაა!! - მომესმა მისი ხმა გარედან, მაგრამ ამის დრო არ იყო, სწრაფად გავიხადე და ჩემოდანში არქეოლოგიური გათხრების ჩატარების შემდეგ ნაპოვნი კაბაც მალევე გადავიცვი
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
( ჩანთის გამოკლებით <3)
თორმეტს 15 წუთი აკლდა როდესაც გარეთ გავედი, ბიჭების ოთახში შევედი, ორივე იქ დამხვდა და ენიც აქ იყო. თომასმა მას გაუყარა ხელკავი, მე ლუკასს და ქვევით ჩავედით. უკვე ყველა მისაღებში იყო. დედამ ყავა გამიკეთა, მაგრამ ისეთი კარგი არომატი ჰქონდა, გაციებას ვეღარ დაველოდე და ენა დავიწვი. ამაზე გვერდით მჯდომმა ლუკასმა და გიორგიმ გულიანად გაიცინეს. საპასუხოდ მხარში ჩარტყმა მიიღეს.
