Buyur Buradan Yak!! (Tamamlandı)

10. Bölüm🕯(düzenlendi)

Evet yeni bölüm şaşırtıcı ama gerçek 👍😂

Sonra mı noldu gözlerimi kapadım bu anları rüyamda görmek istedim çünkü gerçek olamayacak kadar imkansızdı ve ben uykuya dalarken gözümden bir damla yaş akıp gitti, tüm hayallerim gibi..

***

Barkın'ın dudakları arasından adımı bahşeden sesi kulaklarımı bayram ettirirken, usulca gözlerimi açtım. Hayır gözlerimi ona açtım demek daha doğruydu bu iki cümle arasına fark istinasız daha büyüktü.. Güzeldi ona bakamak bir o kadar da imkansız.

Bir süre bakıştık, o yere doğru eğilmiş benimle aynı hizadaya gelmişti güzel bakıyordu.. gözlerinin içindeki parıltıları kalbimin en derinlerinde hissediyordum.

Mutlu hissediyordum fazlasıyla mutlu. İmkânsızlığı, bu akşam rafa kaldırmak istiyordum. Biraz derin bir nefes almak o nefesin sonra bana haram olmasını istemiyordum. Benimde hakkımdı hem, sürekli gerçekler aklıma gelince gel git yapmaktan sıkılmıştım, yorulmuştum psikolojim alt üst olmuştu. Kendime izin vermiştim bu gecelik, diğer geceler başkalarının olabilirdi..

Gülümsedim ona en güzelinden en içteninden. Göz bebekleri titredi dudakları hafifçe kıvrıldı eli saçlarıma gitti usulca okşadı bir bebeğe dokunur gibi hafif ve nazikti. Gözlerimi kapatmak istedim ama bu anı kaçırmaya kıyamadım, gözlerinde ki şefkati içimi ısıttı.. avuçlarımı terletti, kalp atışlarım zaten almış başını gidiyordu.

"Günaydın." dedim kısık sesimle hala tebessümümü koruyordu dudaklarım.

"Aslında akşam oldu ama günaydın olsun bakalım." Gülümsedim hatta ufak bir kıkırtıda dudaklarımdan firar etmişte olabilir, saçımdaki elinin üstüne elimi koydum elinin üzerindeki damarlarda gezdirdim parmaklarımı, varla yok arası olan tebessümü daha da belirginleşti, belirginleştikçe güzelleşiyor, güzelleştikçe ona doğru çekiliyordum. Umarım bu oyun bitmeden bir kere bana en güzel gülümsemesini bahşederdi zaten oyundan sonra yüzüme bakmayacaktı. Herneyse..

Sürekli kaçtığım için benden bir adım görmek onu mutlu ettiğini anlıyordum ama sadece bugünlüktü yarın yine sorumluluğunu bilen bir Şura olacaktım ve ondan kaçmaya devam edecektim. Herneyse..

"Kalkayım ben madem."

"Kalk madem."

Benden önce davranıp ayağa kalktı ardından bana elini uzattı içim her saniye biraz daha ısınırken, kalbim sanki tüm vücudumda hoplaya zıplaya dolaşıp halay çekiyordu. Tuttum elini, ellerimize yöneldi bakışlarımız yakışmışlardı sanki ellerimiz bile birbiri için yaratılmış gibi gelmesi normal miydi?

Kaldırdı yavaşça beni ayağa kalktığımda hafif bir sendelemiştim ama sıkıca tuttu beni 'hiç bırakma' lafı ağzımın ucuna kadar gelmişti dudaklarımı kapamasaydım kaçıp gidecekti kelimeler.

Derin bir soluklandım hâlâ elleri belimdeydi bir iki saniyelik beynimi devre dışı bırakıp parmak uçlarımda yükselip kollarımı boynuna doladım ona sıkıca sarıldım şaşırmış olmalı ki sekiz saniye sonra belimde ki kollarından biri okşarcasına sırtıma doğru yol aldı ben ise boynundan derin bir nefes çaldım.

Bir elini sırtımda diğer eli belindeydi beni sıkıca sararak vücudunu vücuduma yasladığında ikimizi de derin bir titreme almış, tüm tüylerim havaya kalkmıştı. Titrekçe bir nefes aldım o ise yine başı boynumdaki yerini almış nefesleniyordu.

Taaki karnım guruldayana kadar hızlıca ondan ayrıldım ve ellerimi yüzümde birleştirdim ah şaka yapıyor olmalısın sevgili karnım resmen rezillikti. Hayır kapı çalsaydı telefon çalsaydı ama bu olmasaydı ahh lanet utanıyordum çok utanıyordum.