Yüreğini kapkaranlık sularda bırakan küçük bir çocuk...
O karanlık sulara altı yılını gömen bir kız...
DİCLE VE FIRAT...
Aktıkları yerler apayrı olsa da yolları bir yerde birleşecekti. Onları birleştiren ise yine o karasular olacaktı...
Daha on seki...
Yeni bölüm yazamıyorsam, bende hazır da olanlardan eklerim =) maksat beklememek =) kızlarımızla da tanışalım artık.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Seni seviyorum, kelimesinin ne çok anlamı varmış... Yürekten yüreğe değişiyor anlamı da, rengi de... Peki siz de rengi neydi? Neden bu kadar siyahtı, koyuydu sevginiz? Ben oysa bembeyaz sevmiştim sizi...
Eşyalarını sinirle valize yerleştirirken Berk onu sadece izliyordu. “İnanamıyorum ya! Bu olanlar asıl kabus!” diye bağırdı. “Sakin ol artık Yaren.”
Yaren başını kaldırıp, ona baktı, “Sakin mi olayım Berk? Bir bilinmezde sallanıyorum farkında mısın? Kimim, neyim bilmiyorum.” “Bak onların dedikleri senin beynindekilerle örtüşüyor. Seni hiçbir şey için zorlamıyorum. Kimse zorlayamaz. İzin vermem. Kan bağı olmasa da sen benim kardeşimsin. Bunu hiçbir şey değiştiremez. Ama hiç birinin suçu yok Yaren. Tek suçlu...” yutkundu, başını eğdi ve saçlarını çekiştirdi, “Kabul etmek istemesem de ailemiz. Ama buradakiler masum. Küçük yavrularının acısı ile yaşadılar bunca sene. Neden buradaki ailene bir şans vermiyorsun?”
Yaren abisinin yanına geldi ve önünde diz çöküp, ellerini avuçlarının arasına aldı. “Sen de benim abimsin Berk. Elbette bu sonsuza dek değişmeyecek. Sen benim can bağımsın, canımın içisin. Ama ben şimdi ne yapayım Berk, eğer buradakileri inkar edersem, kabuslarımdan kurtulamayacakmışım gibi geliyor. Ama kabul edersem de annemle babam hapse girecek. Öyle değil mi? Kime ihanet edeyim ben şimdi? Bu nasıl bir seçim?”
“İşin aslını bilmiyoruz. Annemlerle konuşalım. Olmaz mı? Belki suçsuzdur onlar da.” “Tamam, ama telefonda olmaz.” Ayağa kalktı, düşünür gibi yaptı. “İstanbul’a gitmemiz gerekiyor. Evet ilk uçakla gidelim.”
***
Ferzan gittikten sonra Fırat tam odasına gidecekken Fatma’nın elinde yeni nevresimler ile geldiğini gördü. “Nereye gidiyor o nevresimler Fatma?” diye sordu. “Şey, ağam sizin odanızdakileri değiştirecektim.” Kaşlarını çattı. O nevresimlerde demin Dicle uyuyordu. “Hayır, ben demeden kimse o nevresimleri değiştirmeyecek!” diye sinirle söylenip, odasına geçti.
Hayatında ikinci kez bu acıyı yaşıyordu. Kaybetme korkusu... Saf acı, inanılmaz bir ağrı ve korku... Yatağa uzandı ve onun kokusunu içine çekti. Acaba birgün onunda kokusunu bu yatakta içine çekecek miydi? Saf çiçek kokusunu...
*
“Gitmez Ferzan, dönecek Ferzan, bana güven Ferzan! Pembe dizi Fırat! Gitti işte kız!” diye gürledi. Fırat eli ile yüzünü sıvazladı, “Tamam dur düşünüyorum. Berk’i arasak mı?”
“Bak bana şu adamdan bahsetme vallahi de uyuz oluyorum. O aldı götürdü kızı zaten. Zibidi herif! Hiç haz etmem serseri giyimli insanlardan," dedi yüzünü buruşturarak. "Adam bildiğin serseri. Yemin ederim fitili vereceğim Urfa’dan gidip İstanbul’da o herifin suratında patlayacağım.”
