|| Inazuma Eleven Fanfictie ||
~ Dit is een fanfictie dus niet alles gaat kloppen met het verhaal van de serie ~
Voor de samenvatting/titel moet nog iets bedenken x
(Whoeps)
(1) Axel rent zo door het gebouw naar de lift, ik begin te lachen. Dit doet hij maar voor twee mensen in de hele wereld.
Onze vriendschap begon toen ik zeven werd, ik lag al een paar dagen alleen in mijn bed, dus ging ik op pad toen ik mij redelijk goed voelde. Het was de eerste keer dat ik van mijn kamer af kwam toen ik hier naartoe werd gebracht. Naar mijn tante Mella, die ik vanaf het eerste moment Mel ben gaan noemen. Zij woonde ook in het ziekenhuis, maar had een andere reden dan die ik had, ze is namelijk verpleegster.
Ik verbaasde mij over het feit dat het ziekenhuis zo groot was, en ik had nou net het geluk om Axel tegen te komen. Zijn zusje Julia kwam net de hoek om rennen met haar broer achter haar aan, ze keek om terwijl ze tegen mij aanbotste en haar evenwicht verloor.
'Axel! Axel, schiet nou op, we gaan samen voetballen!' Schreeuwde een meisje. 'Juul rustig aan ik kom al!' Zei een lachende stem. Ik voelde een kracht tegen mij aankomen toen ik net de hoek om wilde gaan. 'Oemph.' Het meisje dat schreeuwde naar de jongen viel net zoals ik, gelukkig was het niet zo heel hard. 'Gaat het goed?' Vroeg ik aan het meisje, terwijl de jongen de hoek om kwam lopen. Ze knikte overtuigend en stond snel weer op haar benen. Het meisje en de jongen staken allebei een hand naar mij uit, die nam ik aan. Ze trokken mij omhoog, de jongen keek naar mijn ziekenhuisbandje. 'Axel Blaze, broer van deze kleine druktemaker,' zei hij terwijl hij door haar haar wreef. 'Ik ben Julia Blaze, Axels zusje!' Zei het opgewekte meisje. Mijn ogen vergroten, dit waren dus zijn kinderen! 'Nikki, Nikki Froste.' Axel keek verbaast. 'Ben jij misschien familie van zuster Mella Froste?' Dat klopt, ze is mijn tante.' Wil je mee voetballen?' Vraagt Juul. Ik kijk Axel aan die mij bemoedigend toeknikt. 'Het zou een eer zijn Juul.'
De eerste keer dat ik weer kind kon zijn, was ook de eerste keer dat ik met plezier heb gevoetbald sinds ik mijn familie moest verlaten. Ik werd weer op slag verliefd op het spel, in die paar maanden veranderde mijn hele leven weer. Ik bleef maar voetballen en voetballen, dat begon iemand op te vallen, meerdere mensen. Zo werd ik geselecteerd door het Italiaanse elftal Orpheus voor het Football Frontier Internationaal, daar ontmoette ik Paulo, die gauw mijn beste vriend werd in Italië en op het voetbaleiland.
Ik heb enkele jaren in Italië gewoond ter voorbereiding van het VFI, maar vlak na de finales ging ik terug naar Japan. Axel zou namelijk met zijn team Kirkwood Jr. High in de finale staan tegen Royal Academy, dat is een wedstrijd die ik niet zou willen missen. En toen kreeg Juul haar ongeluk. Axel en ik waren kapot.
Ik knipper met mijn ogen, blijkbaar was ik in slaap gevallen, met tante zat opgekruld in de stoel naast mijn. Mijn infuus prikkelde in mijn hand, ik raakte er nooit aan gewend. Ik ging rechtop zitten en sloot het infuus af. Ik had andere verpleegster dit als zo vaak zien doen. Ik koppelde mijzelf los. Jammer dat ik die naald niet eruit kan en mag halen. 'Tante Mel,' ik ging bij haar op schoot zitten en knuffelde haar. Ze deed één oog open. 'Is het al ochtend?' Nope!' Waarom slaap jij niet? vraagt ze vermoeid. 'Ik ben niet meer moe, kan ik naar Axel?' Ze kijkt twijfelend. 'Heb je alles?' Ik knik. 'Slaap lekker tante Mel,' zeg ik terwijl ik een kus op haar voorhoofd geef. Ze glimlacht flauwtjes en doet haar ogen dicht. Ik sluip zo zacht als ik kan naar buiten en sluit de deur.
Ik sprint naar de trainingsplek daar zie ik drie jongens staan. Axel, mijn broer en Mark. 'Hé!' Ik begin uitbundig te zwaaien. 'Hebben jullie zin om te gaan voetballen?' Roep ik. 'JA! ALTIJD!' Roept Mark terug. Het VFI komt er weer aan, Orpheus is weer begonnen met het trainen van de selectie. Japan zal ook wel snel beginnen met het selecteren. Shawn kijk naar mij vanuit zijn ooghoeken aan 'Ik ben voor.' zei hij. Axel knikte. Dit kon nog wel eens interessant worden.
Na een leuk potje voetbal liepen we naar Marks huis. 'Ik wist niet dat je zo goed was Nikki, dat was echt niet normaal zeg!' Zegt Mark terwijl hij naar zijn handen kijkt. 'Ach ik deed maar wat.' Axel moet zich inhouden om niet uit te barsten van het lachen. Ik kijk verontwaardigd naar hem. 'Auw Sonic, dat doet pijn. Recht in mijn hart. Ow.' Dat heb je niet gezegd, ik hoop dat je dat niet echt zei,' zegt hij met zijn grijns. 'En als dat nou wel het geval is?' Ik kijk hem uitdagend aan en rol met mijn ogen. Dat dacht ik al. Ik sta met mijn armen over elkaar geslagen naar hem toen. Hij krabt op zijn achterhoofd. 'Ik krijg je nog wel.' Zijn glimlach is niet te missen en ik begin een beetje bang te worden.
Nadat Mark is afgezet bij zijn huis loopt Axel een stukje voor Shawn en mij. 'Ik heb nooit de kans gehad om mij echt voor te stellen,' zegt hij. 'Dat hoeft ook niet, ik ken jou wel. Jij bent Shawn Froste, paar minuten ouder dan Aiden en Nikki Froste.' Hij kijkt mij verbaast aan.
'Hai, Nikki, Nikki Froste is de naam. Je bent mijn drielingbroer Shawn.'
A/N
Sonic the hedgehog:
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Axel Blaze:
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ja sorry ik vond dit wel grappig (VIND, heheheheheh).
