HERSCHRIJVEN// Inazuma Eleven

Het meisje van het ongeluk; H8

Toen Jude wilde opstaan om weg te gaan, wilde ik hem vertrouwen, niet alleen hem, maar ook het team. 'Wacht.' Ik zette mijn infuus uit en koppelde mezelf los. 'Is dat wel een goed idee?' Ik kan het aan.' Ik pakte een trui uit mijn tas en trok die snel over mijn hoofd. 'Ik doe dit wel vaker, mijn tante wil liever niet dat ik alleen naar buiten ga, maar 's nachts lijkt alles haast normaal, alsof ik de wereld aan mijn voeten ligt.' Ik gooide mijn tas over mijn schouder en trok mijn handschoenen aan. 'Het helpt mij met denken.'

Toen we uit het ziekenhuis stapten waaide er een koude windvlaag in mijn gezicht. Een glimlach vormde zich op mijn gezicht. 'Draag je die bril altijd?' Jude knikt. 'Ik zie er beter door, ik zie wat belangrijk is.' We lopen de poort uit. 'Hoe was het eigenlijk om bij Royal te spelen?' De jongens van het team waren geweldig, ik kon mij geen betere vrienden- en teamgenoten wensen.' Hij was even diep in gedachten. 'Voor ik hier kwam wonen werd ik vooral privé geschoold. Ik was gewoon te ziek om naar school te gaan, gelukkig werd ik minder vermoeid toen ik hier kwam wonen. Het eerste jaar heb ik in het ziekenhuis les gekregen. Maar ik voelde mij goed, ik had mijn eerste vrienden gemaakt, buiten Shawn en Aiden om. Ik wilde naar school. Ik heb een periode op de Royal Academy gezeten.' Ik zag de verbaasde blik op Jude zijn gezicht. Ik ontmoette Axel, hij is mijn beste vriend, ik wilde samen met hem naar school gaan. En toen werd ik gescout, voor het Italiaanse Elftal, Orpheus.'

'Ik wist niet dat je bij mij op school zat-.' Het waren maar een paar maanden, ik heb het jaar nooit af gemaakt daar.' Er gleed een rilling over mijn rug, Jude leek niets te merken. 'Ik heb een lange tijd geen plezier in het voetbal kunnen hebben, het was iets van mijn familie en mij, toen ik mijn familie moest verlaten, verliet ik het voetbal ook. Toen ik hoorde van het ongeluk wilde ik niets met voetbal te maken hebben. Maar er was iemand die mij weer van voetbal liet houden.' Axel?' Nee,' er verscheen een glimlach op mijn gezicht,' al heeft hij mij geholpen om van voetbal te blijven houden, wat er ook zou gebeuren. Hij was niet diegene die mij van dit simpele spel kon laten houden toen hij er zelf niet van kon houden.'

We liepen naar de bekende heuvel, het was stil. De afgelopen dagen heeft Mark hier non-stop getraind. Met de bekende autoband aan de boom. 'Je moeten weten Jude, voor mijn ouders omkwamen, werd ik weggestuurd. Er werd een speciale therapie aangeboden. Mijn ouders wilden het beste voor mij. Ik ben dankbaar voor de kans, al moest ik de tijd die ik nog met ze had kunnen delen missen. Het gaf mij een kans.' Er vormde een brok in mijn keel. We liepen verder in stilte, de wind huilde. En ik hoorde het.

Toen Jude mij weer had teruggebracht naar mijn kamer en hij naar zijn eigen huis was vertrokken, kon ik niet in slaap komen. Het was weer één van die nachten, er schoot een felle pijn door mijn onderrug. Ik maakte mij zo klein als mogelijk in het grote bed, mijn wangen werden langzaam nat. Hoeveel moeite het ook koste, ik wierp met een snelle beweging mijn benen uit bed. Mijn hoofd vastgeklemd tussen handen die ik op het moment niet kon voelen. Ik ademde diep in en uit. Terwijl de pijn langzaam wegzakte maakte ik mij klaar om op te staan. Mijn handen maakten zich los van mijn haren en hoofd en klampten zich aan het bed vast, mijn benen trilden van de inspanning. Ik was zo moe. Stap voor stap liep ik uit mijn kamer naar de lift, die op mij leek te wachten, hij was al geopend. Ik moest naar de vijfde verdieping, de verdieping waar zij lag.

De lift stopte, ik wist dat ze nog niet sliep, dat deed ze amper, sinds het ongeluk. Ik klopte mijn klopje en duwde de deur open. Daar lag ze.

'Vertel het mij nog eens.'

Iemand schudde licht mijn schouder. 'Nik, je moet opstaan, vandaag is het een belangrijke dag,' fluisterde iemand in mijn oor. Ik wreef in mijn ogen en duwde de hand van mijn schouder. 'Laat me slapen,' kwam er schor uit mijn mond. De stem lachte. 'Maar het is een voetbaldag Nik, als je niet opstaat, duw ik je uit je bed!' Fluisterde de stem weer. Ik negeerde het en voor ik het wist lag ik op de grond.

Ze heeft mij verteld over de dag van vandaag en wat er morgen gaat gebeuren. Straks komt ze nog te laat! 'Nik, je moet opstaan, vandaag is het een belangrijke dag,' fluisterde ik naar haar. Ik schudde haar schouder zacht, ik weet dat ze wil slapen, deze nachten zijn het zwaarste, voor ons beide. Ik had bijna haar tante opgeroepen. Ik keek naar haar gezicht, iets opgezwollen en zwarte kringen onder haar ogen. 'Laat me slapen,' zei een schorre stem. Ik lachte, altijd weer hetzelfde lied. Ik wist dat ze er spijt van zou hebben als ze zou blijven slapen: 'Maar het is een voetbaldag Nik, als je niet opstaat, duw ik je uit bed!' Fluisterde ik dreigend. Het bleef stil, dan maar zo. Ik schoof haar naar de zijkant van mijn bed en gaf haar nog een laatste duw. Met een plof maakte haar lichaam contact met de vloer. Ik keek over de rand van mijn bed, er kwam een zacht gegrom uit haar keel. Ze deed een oog open en tilde haar hoofd even van de grond, om deze niet lang daarna weer op de grond te laten vallen.

'Te vroeg,' zei ze met gesloten ogen.

Ik trok mijn staart strak en deed mijn handschoenen aan. 'Nou, hoe zie ik er uit?' Ze leunde met haar hoofd op haar hand, keek mij vanuit het bed aan, kneep een oog dicht en keek  wat bedenkelijk. 'Hmm,' ze rolde ondersteboven en keek mij weer aan. 'Top!' Zei ze terwijl ze haar duimen opstak. Ik gaf haar een plagerige duw. 'Wat een steun krijg ik toch weer zeg.' Ze keek mij ondeugend aan. Er werd op de deur geklopt. 'Binnen!' Axel kwam binnengelopen: 'Ik had al een vermoeden dat je hier was,' hij trok even zacht aan Nikki's staart, 'Goeiemorgen Nikki. Ben je klaar om te vertrekken?' Ze knikte. 'Dag Chris! Het was fijn je weer te zien.' Ze gaf Christine een knuffel. 'Je mag altijd langskomen Nik.'