HERSCHRIJVEN// Inazuma Eleven

Die stomme ziekte en de waarheid; H7

Dit moment had ik willen voorkomen, gelukkig zijn de meesten bezig met de uitslagen. Ik zet mijn benen zo neer dat het lijkt alsof ik zit en houd ze stevig vast. Axel kijkt me aan en fronst zijn wenkbrauwen. Hij loopt onopvallend naar me toe en gaat naast me zitten. 'Is het erg?' Fluistert hij. Ik bijt op mijn lip. 'Ik heb mijn medicijnen nodig.. Ik ben mijn tas vergeten in het clubhuis.' Meer hoef ik niet te zeggen, Axel tilt mij op en trekt een vrolijk gezicht, datzelfde gezicht heb ik ook op mijn gezicht. Hij loopt op een vrolijke manier naar de zijkant en draait nog een rondje, hij legt mij neer op de rand van de heuvel op het gras, Axel gaat gehurkt voor mij zitten. 'Ik kom zo snel als mogelijk terug, ja? Ik ga Shawn even vragen om je gezelschap te houden.' Ik schud mijn hoofd, waarom moest ik nou net een aanval krijgen na dit goede nieuws?
Axel loopt naar Shawn toe, ik zie zijn lippen bewegen en naar mij toe seinen. Shawn kijkt mijn kant op en knikt gauw. Axel gaat richting het clubhuis waar mijn spullen liggen.
Shawn gaat naast mij zitten. 'Gaat het?' Wil je een eerlijk antwoord?' Eigenlijk wel.' Ik schud mijn hoofd en leg mijn hoofd op zijn schouder. Ik voel me moe, de stress stroomt weer door mijn lichaam. Wat als ik het verpruts? Wat als ik zo veel last krijg van mijn ziekte dat ik het team in de steek zou moeten laten? 'Het komt wel goed Nik, ik weet het zeker.' Ik kijk Shawn aan en haal mijn schouders op. 'Ik weet niet of ik dit nog kan, waarom hebben ze mij gekozen? Ik heb medicijnen nodig om te kunnen bewegen, om te kunnen voetballen.' Ik schud mijn hoofd. Er zijn gezondere spelers die mijn plaats hadden moeten krijgen. 'De jongens die de selectie niet hebben gehaald, zij zijn gezond..' Nikki,' Shawn pakt mij stevig vast,' het is vast zwaar om ziek te zijn, maar jij hebt deze plek verdient, met- of zonder ziekte. Je speelt fantastisch, ik wist niet dat je zo kon spelen. Niemand had dit verwacht en dat je dit kan met een ziekte, die zoveel van je vraagt. Je bent haast onmenselijk.' En daar sloeg hij de spijker op zijn kop.

Axel komt er aan met mijn tas, die hij aan mij geeft. Ik haal er een potje met pillen uit en neem er twee. Dan haal ik nog een spuit uit een doosje en steek die in mijn been, ik druk op het knopje en wacht een paar seconden, dan laat ik los en berg alles op zodat de anderen niets merken. Mijn lichaam voelt zwaarder aan. Ik leun meer tegen Shawn aan. 'Nikki je bent ijskoud!' Ik ben niet voor niets een Froste,' zeg ik met een glimlach,' doe maar rustig, het zijn wat bijwerkingen, niets om je zorgen over te maken.' Iemand legt een jas over mij heen en mijn ogen worden langzaam zwaarder.

Nikki's ademhaling wordt regelmatiger, ze is in slaapgevallen en nog steeds ijskoud. Shawn houd haar krampachtig vast, ik herinner mij dat ik dat ook deed toen ze haar eerste aanvallen kreeg waar ik bij was. Ik weet dat ze liever niet wil dat het team weet over haar ziekte, maar hoe wil ze dit ooit verborgen houden? Ik zie Jude steeds blikken werpen in onze richting, een deel is aan het voetballen en het andere deel is aan het praten over coach Travis. Ik denk dat hij meer weet dan dat Nikki zou willen. Soms komen er wat jongens naar ons toe om ons te feliciteren met het behalen van de Japanse selectie en dan zien ze dat Nikki slaapt. Dan zeggen wij voordat ze dingen vragen dat ze gewoon erg moe is van vandaag.

Langzaam beginnen de jongens naar huis te gaan en Nikki slaapt nog steeds. 'Is alles wel goed met haar?' Shawns hoofd schiet omhoog en trekt zijn mond open om Jude gerust te stellen. Ik leg mijn hand op zijn schouder. 'We moeten gaan Jude, Nik moet thuisgebracht worden.' Zal ik anders meelopen?' Shawn en ik staan op het punt om nee te zeggen als ik iemand aan mijn mouw voel trekken. Nikki kijkt slaperig omhoog. 'Gaan we naar huis?' vraagt ze. Ik lach en kijk Shawn aan. 'Ja Nik, we wilden net gaan, als je op mijn rug klimt brengen we je naar huis.' Ik zak op mijn hurken voor Nikki die voorzichtig op mijn rug klimt en haar hoofd op mijn schouder legt.  'Hoe lang kennen jullie elkaar al?' Vraagt Jude. Ik hoor hoe Nikki zacht de jaren telt. 'Lang,' zeg ik,' heel lang.' Ik lach en ga rechtop staan. Shawn pakt ondertussen alle tassen. 'Als je wil Judie, mag je wel meelopen hoor.' Hoor ik een stem boven mij zeggen, ik rol mijn ogen. En ik zat met de naam Sonic opgescheept.

De weg naar het ziekenhuis hebben we vooral over het VFI gepraat en toen besefte Jude dat we naar het ziekenhuis liepen. 'Shawn? Axel? Wat doen we hier?' Vroeg Jude met gefronste wenkbrauwen. Hij wist bijna alles over Nikki, alleen dit deel over haarzelf wist ze behoorlijk goed geheim te houden. 'Nikki woont in het ziekenhuis,' zeg ik als Shawn niets zegt. Ik denk dat het best raar voor hem is, ik ken zijn zusje langer en beter dan hij. We staren naar het grote gebouw als we langzaam dichterbij komen.

'De eerste keer dat ik Nikki ontmoette, dat was in het ziekenhuis.' We lopen verder naar Nikki's kamer. 'Julia rende een hoek om toen we wilden gaan voetballen buiten op het plein van het ziekenhuis, ze botste tegen Nikki op. Ik kijk naar Nikki, die weer slaapt op mijn rechter schouder. Ik sta stil voor de deur van Nikki's kamer. 'We zijn er.' Shawn doet de deur open en we stappen naar binnen. Ik leg Nikki neer op haar bed, na de jaren dat we elkaar kennen, weet ik dat het een zware nacht wordt. Ze houd niet van het infuus. Ik trek haar schoenen en handschoenen uit en sla de deken over haar heen. Ik druk op het rode knopje naast het bed.

Jude opent zijn mond om iets te zeggen maar zijn stem laat hem in de steek. Mella, de tante van Shawn en Nikki komt de kamer binnengelopen en kijkt in het rond. Haar ogen rusten op Jude. Die haar bezorgd aankijkt. 'Soms zijn de mensen die het gezondste lijken, het ziekste van allemaal,' zegt Mella. 'Ze had vandaag een episode, ze is nu vooral heel moe,' zeg ik tegen haar. Ze sluit Nikki aan op het infuus, ze krijgt haar gebruikelijke medicijnen. 'Hoe was de wedstrijd? Wie zit er in de Japanse selectie? Nikki kon er niet over ophouden.' Ze legt haar hand even op die van Nikki en loopt dan naar Jude. 'Jou ken ik nog niet, de meesten kennen mij hier als Zuster Mella, ik ben de tante van de Frosties hier,' zegt ze met een scheve grijns, terwijl ze even naar Shawn omkijkt. 'Jude, Jude Sharp,' zegt hij terwijl Jude Mella's hand vastpakt en schudt. 'De wedstrijd was super, maar het kan zijn dat ik bevooroordeeld ben,' zegt een schorre stem. Shawn kijkt opgelucht naar Nikki. 'Je liet me schrikken Nik, serieus.' Ik ben oké.' Ze knijpt even in zijn hand om hem gerust te stellen. Dan richt ze zich weer op haar tante. 'Ik kan met zekerheid zeggen dat er vier geselecteerden voor de Japanse selectie in deze kamer zijn.'

Mella lijkt even na te denken tot het haar doordringt. 'Ja! Echt?! Meen je dit?! Dit is geweldig! Nee fantastisch! Wat zeg ik, ah! Ik ben zo trots op jullie.' Ze vliegt Shawn en Nikki om de nek en knuffelt ze stevig. 'Ik vind voetbal alleen leuk, omdat jullie het zo geweldig vinden weet je. Al denk ik soms dat ik word bekeerd door deze meid.' Ik kom van mijn plek af net zoals Shawn. Jude blijft staan. 'Wij moeten maar weer eens gaan.' Ik kijk Mella doordringend aan.

'Ik moet ook verder met mijn ronde, maak het niet te laat jullie twee. En jij,' ze wijst naar Nikki,' doet het rustig aan.' We stappen naar buiten en Mella trekt de deur achter haar dicht.

Jude staat in de hoek, hij lijkt niet te weten wat hij zou moeten zeggen of doen. 'Is dit het laatste wat je had verwacht?' Vraag ik. Jude heeft dingen door, er vallen hem dingen op, die anderen niet op zouden vallen. Hij knikt. 'Ik weet niet wat ik zou moeten zeggen Nikki. Ik wist niet dat je ziek was.' Ben Jude, ik ben ziek. Ik zal mijn hele leven ziek zijn, het is af en toe lastig, maar ik leef. En dat is het grootste cadeau wat ik kon krijgen.' Hij loopt naar de stoel die naast mijn bed staat. 'Hoe wil je dit gaan doen? Je bent geselecteerd voor de Japanse selectie.' Voor hij nog iets kan zeggen stop ik hem. 'Jude je weet dat ik het eerder heb gedaan, al was het niet de Japanse selectie. Het heeft tijd nodig. Ik wil niet een speciale behandeling krijgen, die krijg ik hier al.' Een diepe zucht verlaat mijn mond. 'Wist Orpheus van je ziekte af?' Ik weet waar hij op doelde, maar het voelde anders. 'Ze wisten van mijn ziekte, ja.' Ik schudde mijn hoofd, ik wilde mijn nieuwe team vertrouwen, maar ik ben ouder dan toen ik mijn oud-teamgenoten van Orpheus leerde kennen. Ik ben veranderd.

'Het is anders Jude, ik ben niet dezelfde persoon als toen. Ik heb meer problemen dan alleen mijn ziekte.'