HERSCHRIJVEN// Inazuma Eleven

VFI selectie Japan; H5

(1)
'Dus het was geen droom?' Vraagt hij verbaast. Ik schud mijn hoofd, hij omhelst mij stevig. 'Ik heb familie,' fluistert hij onverstaanbaar, het was niet bedoeld voor mij, maar ik hoorde het toch. 'Onze tante werkt in het ziekenhuis-.' Waar was je al die jaren? De jaren waar ik dacht dat ik je had verzonnen? Waar was je Nikki?' Het leek door te dringen. 'Shawn luister, er zijn dingen, die je misschien bent vergeten. Waarvan je hebt gedacht dat je het had bedacht.' Axel was ondertussen op een muurtje gaan zitten. 'Jij werd als eerste geboren op 22 februari, niet veel later was Aiden er ook. Daarna kwam ik om het drietal compleet te maken. Jullie waren kerngezond Shawn, ik niet. Ik huilde niet, ik ademde amper. Ik werd vermoeid geboren, ik werd ziek geboren. De artsen stelden vast, dat ik verschillende spierziekten had.' Ik kijk hem doordringend aan. 'Had of heb?' Heb. Door die spierziekten heb ik soms geen controle meer over mijn lichaam. Soms stoppen mijn benen ineens te werken, of wordt ik wakker zonder mij te kunnen bewegen. En soms doet alles te veel pijn.' Ik slikte. 'Was je daarom dus ineens weg?' Ik knikte. 'Ik wilde niet weggaan, maar ik had geen keuze.' Ik voel twee armen om mij heen, ik doe hetzelfde. Eindelijk heb ik mijn broer in mijn armen.

Ik zou hem alles willen vertellen, maar ik weet dat dat niet mogelijk is. Niet nu, dat zou te veel zijn. Het gaat er nu vooral om dat wij samen zijn, na al die jaren. Waar wij beide alles zijn verloren en toch bijna alles hebben terug gevonden.

Ik kijk om mij heen, waarom kan ik mij nooit herinneren hoe ik in mijn eigen bed beland. Ik staar naar het plafond, dat was een fijne droom. En gelukkig was het echt gebeurd, alleen dat was ook de laatste keer dat ik mijn broer zag, hij moest weer terug naar Hokkaido. Ineens hoor ik mijn telefoon afgaan. Ik kijk naar de klok boven mijn deur. Wie belt er nou zo ongelooflijk vroeg?

Angelina? Ik nam op. 'Hee, Lina, wat is er? Waarom bel je zo vroeg?' Vraag ik slaperig. 'Coach Hillman wilde je spreken.' Ik hoor hoe de telefoon wordt over gegeven, ik ga rechtop zitten. 'Dag meneer Hillman, waarom wilde u mij spreken?' Ik wil dat je een wedstrijd meespeelt morgen, voor de selectie van Japan voor het VFI.' Meent u dat?' De jongens weten alleen dat ze moeten verzamelen bij het clubhuis, ik kom je zo ophalen.'

Een kwartier later hoor ik iemand kloppen op mijn deur, ik sta snel op waardoor ik mijn evenwicht bijna verlies. 'Binnen,' zeg ik terwijl ik mij vasthoud aan mijn bed. Ik zie meneer Hillman binnenkomen. 'Ben je er klaar voor?' Bijna!' Mijn grip verslapt iets terwijl ik rustig in en uit adem. Niet te druk worden vandaag, het is niet mijn beste dag. Ik knik als teken dat we kunnen gaan.

'De reden dat ik je op kwam halen is eigenlijk omdat ik met je wilde bespreken hoe je dit wilde gaan doen? Er zullen namelijk dagen zijn dat je niet mee kan doen, of dat nou bij de training is of bij een wedstrijd.' Ik knik. 'Ik weet namelijk zeker dat jij geselecteerd wordt morgen voor het VFI en ik weet dat de jongens veel vragen gaan hebben.' Ik glimlach, ik hoop dat het morgen weer beter gaat. We lopen naar de bus toe. 'Het zal niet makkelijk worden, maar het is niet onmogelijk. Ik heb geen vast plan, ik ben niet dezelfde toen ik met Italië meedeed.' meneer Hillman knikt. 'Ik zal niet jullie coach zijn bij het Voetbal Frontier Internationaal. Percival Travis neemt jullie mee, hij wordt jullie coach. Je zal mensen over je ziekte moeten vertellen.' Ik kijk hem aan, ik weet ook over zijn ziekte, wat er mis is met zijn hart. 'De jongens zullen vast balen dat u weer geen coach zal zijn.' Hij grinnikt. De bus komt tot stilstand, dit is onze stop.

Er wachten drie meisjes voor het schoolterrein, ik denk dat ze wachten op meneer Hillman en mij. Ik friemel aan mijn handschoenen die ik altijd over mijn infuus-hand doe en één over de andere hand zodat het normaal lijkt. Ik heb de vingertoppen van de handschoenen afgeknipt, zodat het niet al te warm wordt. Ik heb niet graag dat mensen zien dat mij iets mankeert.

De meisjes begroeten meneer Hillman en mij. 'Dit is Nikki Froste, zij is ook geselecteerd voor de wedstrijd van morgen.' Ik kijk van mijn kleren naar hun schooluniformen en glimlach. Nooit van mijn leven een schooluniform. De meisjes stellen zich voor: Sylvia, Celia en Nellie. 'Laten we gaan,' zegt Nellie. Meneer Hillman loop voorop met mij naast zich terwijl de meisjes achter ons aankomen.  We staan voor het clubhuis, coach Hillman schuift de deur open, we stappen naar binnen. Eerst zie ik een aantal blij naar coach Hillman kijken, dan verbaast naar mij. Ik sta ongemakkelijk naar mijn schoenen te kijken.

'Oh, hé coach!' Hhm, is iedereen er?' Iemand schiet een bal naar Jude, die hem weer terugtrapt. De jongen neemt de bal aan. 'Stonewall,' merkt David verbaast op. Ik merk dat de meesten verbaast zijn. Hoe hebben ze hem niet kunnen opmerken? 'Stonewall! Waarom deed je dat!' Dat is mijn manier om gedag te zeggen. Wat is er dan, geen gevoel voor humor?' Zegt hij spottend. 'Meneer Hillman, zeg niet dat hij ook-' Hij lacht kort. 'Goed dan is nu iedereen er. Luister goed naar mij jongens.' Hij kijkt even naar mij. Ik rol mijn ogen. 'Jullie zijn gekozen om te gaan spelen voor de Japanse selectie.' Japanse selectie? Waar heeft u het over?' Jullie hebben er vast en zeker wel iets over gehoord in de media. Dit jaar zal het Voetbal Frontier Internationaal, of kort gezegd VFI gaan plaatsvinden. Een competitie op hoog niveau voor de voetbaljunioren, de winnaar van dit toernooi is het beste team van de wereld.' Oh van de wereld!' Het lijkt Mark langzaam door te dringen. 'Te gek! We gaan spelen om de titel "beste team van de wereld!"' Ja!' Ik lach breed. De jongens beginnen druk tegen elkaar te praten.

'Goed luister nu jongens, we hebben nu tweeëntwintig spelers bij elkaar,' zegt meneer Hillman,' maar van tweeëntwintig spelers houden we er maar zeventien.' Wat we gaan doen is jullie verdelen over twee teams van elf spelers. De twee teams zullen op twee dagen tegen elkaar spelen. En aan het eind van die strijd, kiezen we de spelers die deel uit gaan maken van de selectie,' vult Nellie aan. 'Oké, dan gaan we nu die twee teams samenstellen,' zegt Sylvia.

Even later staan we tegenover elkaar, ik sta tegenover Shawn. Ik grijns naar hem. Links van mij staan Axel en Jude. 'Het zou leuk zijn Jude, om met jou te spelen,' zegt Stonewall. 'Houd je mond Stonewall,' zegt David die erg geïrriteerd begint te worden. 'Ook aal bevalt het je niet, je zal het er mee moeten doen. Vergeet niet dat ik hier ben omdat trainer Hillman mij gevraagd heeft.' Ja, ik weet het,' zegt Jude. 'Gelukkig, ik dacht dat je het was vergeten.' Hij loopt grinnikend weg.

'Jullie worden individueel beoordeeld dus gebruik geen gecombineerde supertechnieken,' zegt meneer Hillman. Ik maak een traan gebaar naar Axel, die mij een zacht duwtje geeft. Ik steek mijn tong naar hem uit. Ik draai me om naar Shawn. 'Haihai, grote broer-' -van maar tien minuten verschil.' Hij keek mij met samengeknepen ogen aan en lachte toen. 'Ik heb je gemist.' Ik jou ook.' Toen omhelsden we elkaar.

Toen we elkaar eindelijk loslieten, zei Shawn: 'Dus, Nik, je bent ook geselecteerd?' Dat heb je goed gezien.' Mark kwam mijn kant op gelopen. 'Nikki! Je bent ook geselecteerd!' Jaa!' Een paar jongens keken vragend naar mij, die heb ik ook nog nooit gezien. 'Hai allemaal, Nikki, Nikki Froste,' zei ik terwijl ik mijn hand op stak. 'Hai Nikki,' zeiden de meesten terug. Jude keek met grote ogen naar mij, ik denk dat hij weet dat ik bij het Italiaanse elftal zat. En waarschijnlijk dat ik het zusje van Shawn ben.

'Froste?' Riepen een aantal jongens. 'Jup.' Ik kijk naar Shawn die knikt. 'Shawns drielingzusje.' Iedereen bestookt Shawn en mij met vragen, we kijken elkaar aan en barsten in lachen uit. 'Jongens, kom, laten we gaan voetballen!' Ja!' Ik voel een steek in mijn borst, geen voetbal dus voor mij vandaag. Ik kijk schaapachtig naar Axel en Shawn, hopend dat ze de hint snappen. Niet dus.