The cold air of December blew to my face. If this is just ordinary day I would be glad to welcome it with open arms. But how can I do that if there are two men having a great time pulling me side by side.
Tingin ba nila makakatakas pa ako kung may hand cuffs na nga ako pinasuot pa nila ako nitong metallic armour na nakapalibot sa buo kong katawan it looks like an ancient military armour. Parang damit pang kawal.
They said that it can nullify all of my ability and it can drain powers the more you resists. At tama nga sila dahil ramdam ko na ang pagod at sakit ng katawan kakahila ng dalawang kawal. Tila rin ako nauupos na kandila sa gitna ng kadiliman dahil sa panlalaban. Resisting is futile and I am so helpless.
Dinala ako ng mga kawal sa isang kwarto at marahas na binitawan. I guess this is a library dahil sa malalaking shelves at patong-patong na libro. Maalikabok na rin ito at halos sira-sira na ang iba.
"Andito kana pala." Saad ng matandang sa tingin ko'y nasa mid 60's
Hindi ako umimik dahil hindi ko alam ang sasabihin. Ngumiti ito kaya gumaan ang pakiramdam ko. Kakaiba ang hatid ng ngiti nito kumpara sa mga taong narito na tila napupuno ng poot at hinanakit.
Lumapt ito sa akin, kaya napa-atras ako ng kaunti. Magaan ang aking pakiramdam sakanya ngunit hindi parin maalis ang takot ko dala na rin siguro ng mga naranasan ko dito nitong mga nakaraang araw. Hindi na rin naman ito nagpumilit na hawakan ako.
Inilibot ko ang mga mata sa kwartong iyon. Kapansin-pansin ang kalumaan nito dahil sa mga cobwebs at alikabok sa bawat gilid sira-sira na rin ang ilang bahagi ng sahig na lumalangitngit sa bawat pagtapak. Madilim rin dito at tanging torch lights lang na nakapalibot nagsisilbing ilaw. Bakit ba sa lugar na ito tila yata napakaramot ng haring araw na biyayaan ito ng liwanag?
Naramdaman ko ang lungkot na namutawi sa akin. Nakakaawa ang mga tao rito. Tila hindi nila makuhang maging masaya kahit sa mga simpleng bagay lamang sa pang araw-araw. Namiss ko tuloy bigla ang buhay ko kasama ang aking ina. We live with a simple life but what matters the most is were happy.
Sa kabilang banda napansin ko ang malaking larawan na napapalibutan ng mga sapot at napupuno na rin ng alikabok hindi na makita ang kung sino mang nasa portrait. Pinunasan ko iyon gamit ang aking mga kamay. Tanging sa bandang mga mata pa lamang ang aking napupunasan ng may mapansin ako.
Napaatras ako at natabig ang iba pang painting na pawang nasa likuran ko lamang. Natumba ito at naglikha ng ingay kaya napalingon sa akin ang matandag kanina'y kausap ko. Lumapit ito sa akin at tinulungan akong maiayos ang sarili. Ngumiti ito na siyang nakapag-panatag sa akin.
"Napansin mo ba katulad ng lalakeng ito ang ganda ng iyong mata" namutla ako sa kaniyang tinuran. Impossible hindi maaari. Baka nagka-taon lamang ito.
"itim ang bilog at may halong grey at bughaw na katulad ng unang bahagi ng buwan" pagpapatuloy nito. Mas lalo ko pang pinakatitigan ang mata ng taong nasa larawan.
Hindi ko namalayan ang pagdaloy ng luha sa aking mata. He's right. I have the same eyes with the man in the picture. I never ask mom about dad because he always stop me whenever I ask but I want to know more about him.
My eyes are extremely black with a grey and blue on its side like a crescent moon. What the hell is this? I met different people outside of this world but I never encounter someone who has the same eyes with me. Not until I saw this one. I don't know what to think anymore.
"Who is he" I can't help but to ask.
"Kung hindi kami nagkakamali, at kung tama ang nasa propesiya. Ikaw nga ang nawawalang anak ni Demithrie. Ang pagpo-protekta sau ng mga diwata ng Ondura ay isang simbolong na ikaw nga nakasaad sa propesiya."
"What? Prophesy? I don't understand! Is this some kind of a sick joke?" naguguluhan ako. These are too much to understand. My mind right now are bombarded with questions at hindi ko na alam kung saan hahagilap ng sagot. Ang gusto ko na lang ay makauwi at sumiksik kay inay upang mahagkan siya.
"A-alam niyo? Kung sa tingin niyo masaya ang man-trip ng tao pwes hindi ako nasisiyahan. Mga adik ba kayo?" I reprimanded. I couldn't help not to glare.
"Alam kong hindi mo ito agad-agad mauunawaan kaya heto. Buksan mo yan kapag handa ka nang malaman ang lahat " iniabot nito ang isang lumang libro. Napakaliit lang nito at parang bibliya lamang ang laki.
I was about to ask when he suddenly disappear like a dust in the air. I was amazed. At tanging tinig na lamang niya ang aking narinig bago ito maglaho ng tuluyan.
Magpakatatag ka Ayesha piliin mo sana ang tama.
------
Bit-bit ng dalawang gwardya ang libro habang ang isang kamay ay hawak ang dalawang braso ko. Para itong mga robot na diretso lang ang lakad at hindi man lang nakikipag-usap sa bawat isa.
Hindi nila alintana ang bawat pagtalisod ko. Bagkus mas humihigpit lang ang paghawak nila at patuloy sa pagkaladkad sa akin.
Dinala nila ako sa isang kwarto at doon na kinalagan. Nakaginhawa ako ng alisin nila ang hand cuffs at metallic armour na nakakapanghina. Dito na muna siguro ako tutuloy. Inilibot ko ang mata sa buong kwarto. Simple lang ito but much way better than to wake up in a chair with rope like a metal around you.
Agad akong sumalampak at ipinikit ang mata since when I slept comfortably I couldn't remember anymore. I stop my mind from thinking and I dripped into a deep to sleep.
أنت تقرأ
Behind those Magical Abilities
الخيال (فانتازيا)Copyright © 2019 All rights reserved. No part of this book may be reproduced in any form or by any electronic or mechanical means including information storage and retrieval systems, without permission in writing from the author. The only exception...
