Rebels [18+]

- 47 -

NATASCHA

Een zwarte limousine staat al voor het gebouw op ons te wachten. Quinten heeft voor de gelegenheid een zwart pak aangetrokken. Duncan fluit het bekende fjietfjiew toontje en we lachen naar elkaar. De deur wordt voor ons geopend en ik stap als eerste naar binnen. Wanneer Duncan naast me zit sluit de chauffeur de deur en loopt dan richting de voorkant.

Het is gelukkig niet zo druk op de weg, dus we arriveren ruim op tijd bij Rocher. Het is alweer even geleden dat ik hier ben geweest. Ik hoop zo dat de eendenborst nog op de menukaart staat. Ik weet niet waarom, maar het is zo onwijs lekker. Het staat bovenaan mijn lijstje van favoriete gerechten.

Quinten doet voor ons de deur weer open en dit keer stapt Duncan als eerste uit de limousine. Hij reikt zijn hand uit naar me, zodat ik voorzichtig de lage wagen uit kan stappen. Die stiletto's zijn mooi, maar hemel, af en toe zijn een paar sneakers wel erg handig.

Wanneer ik uitstap hoor ik in de verte al wat flitsen af gaan. De paparazzi is dol op ons. We zijn door de roddelbladen gekozen tot het knapste koppel van het jaar. De complimenten vliegen ons om de oren. Helaas zie ik op social media nog te vaak negatief commentaar. Dat ik niet goed genoeg voor hem ben, niet rijk genoeg. Het slaat werkelijk waar helemaal nergens op.

'Zullen we de fotografen maar wat zoetsappige kiekjes geven?' vraagt Duncan. Het is iedere keer hetzelfde liedje. Ik ga op mijn tenen staan en sla mijn armen om zijn nek heen. We geven elkaar een passionele zoen, eentje die weer mooi vergroot in de bladen kan gaan staan. Kan Celeste ze weer uitknippen voor haar plakboek. Ze lijkt net een oud wijf.

Na de kus slaat Duncan een arm om me heen en lopen we het sterrenrestaurant in. We hebben niet eens de deur dicht of een ober komt al op ons af gelopen. 'Meneer Colt, mevrouw Bakker. Namens Rocher heet ik u weer van harte welkom. Zelfde tafel?' Het is een van de vaste personeelsleden. Aardige jongen.

Duncan geeft aan dat we een tafel aan het raam willen hebben. Oké dan? Geen idee waarom, maar meneer is jarig dus het zal wel. De ober neemt ons mee naar de linkerzijde van de ruimte en laat ons plaats nemen aan een romantisch tafeltje aan het raam. De zon begint langzaam onder te gaan. Het uitzicht is geweldig. Ik blijf er naar staren.

'En daarom wilde ik vanavond aan het raam zitten. Wanneer de zon onder gaat heb je hier zo'n mooi uitzicht. Samen met een beeldige vrouw... mijn verjaardag is nu al fantastisch.' Ik zet mijn meest oprechte glimlach op. Deze man is fantastisch.

Al snel komt er een serveerster naar ons toe. 'Nogmaals welkom bij Rocher. Mijn naam is Stephanie en ik zal u de hele avond helpen. Wat kan ik inschenken?' Voordat Duncan zijn mond kan opentrekken ben ik hem al voor. 'Een fles Dom Perignon alsjeblieft. We hebben wat te vieren.' Ik geef mijn lekkerding een knipoog en al snel verlaat Stephanie onze tafel weer.

'Baby, dat je me hier mee naartoe neemt is dat al duur zat. Ik weet dondergoed wat ik hier continu afreken. Dan hoeft er toch geen fles champagne van €150 bij?' Ik pak zijn hand en streel dan over zijn knokkels. 'We vieren voor het eerst samen jouw verjaardag Dun. En ik kan zeggen dat ik me dit prima kan veroorloven op dit moment. Geniet ervan.' Hij grijnst van oor tot oor. Zo schattig.

De champagne staat midden op tafel en het eerste glas is al op. We kletsen, lachen en flirten er op los. Mijn voet gaat af en toe langs zijn been, waardoor ik een sensuele blik van Duncan terug krijg. En dan denkt hij dat dit alles is. Hij moet eens weten.

We bestellen ons hoofdgerecht en gelukkig staat er nog eendenborst op. Ik kan niet wachten. Duncan bestelt voor zichzelf een tournedos, wat er voor mij uitziet als een luxe biefstuk. Maar dat zal ik maar niet hardop zeggen.

Na mijn overheerlijke eendenborst besluiten we om een dessert te delen. We krijgen een groot plateau vol ijs, brownie, crème brûlée, slagroom en chocoladesaus. Het bord is leeg en mijn maag zit propvol. Ik kan echt niet meer. Duncan begint me uit te lachen. 'Wat nou?!?' gil ik zacht. 'Je bent zo schattig als je lekker gegeten hebt.' Ik wil een hand op mijn voorhoofd slaan. Hoe kan dat nou schattig zijn?

Ik vraag Stephanie om de rekening. Ondertussen drinken we de fles champagne leeg. Ik moet ook wat moed indrinken voor vanavond. Duncan denkt dat we met een groep vrienden gaan stappen en daarna bij mij slapen, wat uiteindelijk ook wel de bedoeling is. Maar niet wetende dat we eerst even bij Rebels langs gaan. Ik heb de perfecte smoes.

'Liefje, kunnen we zo aan Quinten vragen of hij eerst bij Rebels stopt? Er liggen nog wat papieren op kantoor die ik echt nog even moet bekijken morgenochtend.' Duncan kijkt me met een vreemde blik aan. Ik probeer mijn gezicht zo serieus mogelijk te houden tijdens het afrekenen. 'Uh, ja natuurlijk. Doen we dat als eerst wel even. Daarna rijden we door en ben je vannacht helemaal van mij.'

We zeggen gedag tegen het personeel en geven nog snel onze complimenten aan de chef. Eenmaal buiten staat Quinten weer netjes op ons te wachten. 'De club in het centrum mevrouw Bakker?' Ook Quinten zit in het complot, hij weet dat hij deze vraag moet stellen. 'Kunnen we eerst even langs Rebels? Natas is wat papierwerk vergeten.' Bingo, meneer trapt er helemaal in. 'Maar natuurlijk meneer Colt, zoals u wenst.'

Duncan stapt als eerste in en gauw geef ik Quinten een knipoog. 'Dankjewel,' fluister ik in zijn oor wanneer ik de wagen in stap. Eenzelfde knipoog krijg ik van hem terug. Ik heb er zo'n zin in, de adrenaline giert door mijn lichaam heen. Ik haal mijn mobiel uit mijn tasje en stuur Celeste snel een appje.

Natascha:
We zijn onderweg! X

Niet veel later krijg ik een antwoord terug dat ze het gelezen heeft. Top, gaat dat alvast goed. Als je niet weet wat je een man moet geven die alles al heeft, moet je creatief zijn. Ik begin een knikkend knietje te krijgen, Duncan merkt het al gauw op en legt zijn grote hand er op. 'Is er iets?' In en uit ademen. 'Nee hoor, ben blij om naar huis te gaan.' Hij knijpt er eventjes in en laat me dan niet meer los.

De limousine parkeert voor de deur en we stappen uit. 'We zijn binnen tien minuten weer terug Quinten,' zegt Duncan op een directe toon. 'Zoals u wenst meneer.' Duncan loopt al richting de deur en ik geef de chauffeur een goedkeurend knikje. Op die manier weet Quinten om de wagen weg te zetten en gauw via de achteringang naar binnen te lopen.

Ik open mijn club en lopen dan samen in het donker naar binnen. We zijn deze avond gesloten zodat personeelsleden mee konden gaan stappen, zo denkt Duncan. Niet wetende dat de meeste nu hier in de donkere ruimte zijn. 'Blijf je staan Dun, ik zet hier even een lichtje aan,' roep ik luid genoeg zodat iedereen weet dat we aanwezig zijn. Ik draai een schakelaar om en de hele zaal wordt verlicht.

'SURPRISE!'