Demons: The Prince

Τι είμαστε;

Αισθάνομαι το μουντό, άχαρο, κοντόχοντρο χόρτο να γαργαλαει τις γυμνές μου πατούσες και εξτασιαζομαι. Καταπατάω την φύση και καταστρέφω τη φωτοσύνθεση του χρόνια τώρα μα εκείνο επιμένει να φυτρώνει. Το απαλό αεράκι, ανασηκωνει τα μαλλιά μου, αναδεικνύοντας όμορφα τη φύση μου. Ποια είναι η φύση μου; Ένας κύκλος, στη μέση ένας δράκος χορεύει με τη φωτιά χωρίς να αισθάνεται φόβο, ενώ τριγύρω του, τα ατσάλινα σπαθιά της φατρίας των Μερντς, τον συντροφεύουν. Είναι ένα δώρο, ένα σημάδι που αποκτάς κατά τη γέννηση και μένει πάνω στο αλαβαστρινο δέρμα μας μέχρι να κλείσουμε τα μάτια. Αν τα κλείσουμε ποτέ...

Τι είμαστε άραγε; Οι άνθρωποι μας έχουν δώσει δεκάδες ονόματα... Σκιές, φαντάσματα, δαίμονες, θηρία, βρυκόλακες, στοιχειά, κτηνοι, τέρατα... Όλα αυτά φυσικά , γραμμένα πάντοτε σε βιβλία φαντασίας μα και σε ταινίες που γεμίζουν τα μυαλά τους με τρόμο. Δεν πιστεύουν σε εμάς στη πραγματικότητα. Είμαστε αποκυήματα της φαντασίας. Είμαστε ανύπαρκτοι για τα εύθραυστα μυαλά τους. Κανένας ποτέ στους αιώνες που ζω δεν κατάφερε να γνωρίσει το είδος μου και να παραμείνει ζωντανός είναι η αλήθεια. Μερικοί, τριγυρίζουν ντυμένοι στα μαύρα, φοράνε σκουλαρίκια, νομίζουν ότι πίνουν αίμα...κάνουν επικλήσεις... Πόσο ηλίθιοι είναι. Ποτέ δεν θα γίνουν σαν εμάς. Θεωρώ πως είμαστε ξεχωριστά όντα και αν έπρεπε να μας βάλω ταμπέλα θα έλεγα πως φυσικά ανήκουμε στη τάξη των δαιμόνων. Και σαν δαίμονας, γεννιέσαι...Δε γίνεσαι. Όσοι γίνονται κατ'εμέ είναι λάσπη. Είναι χώμα. Είναι τίποτα.

Η φατρία μας καταδικάζει την μεταμόρφωση των θνητών και κατά συνέπεια τους χρησιμοποιούμε μονάχα για τροφή όπως και οι υπόλοιπες φυσικά.. Πρέπει να τρεφόμαστε. Το αίμα τους μας δίνει χρόνια, νεότητα, ζωή...
Προσωπικά επιλέγω πάντοτε προσεκτικά τα θύματα μου. Ζώντας σε μια εποχή που η εγκληματικότητα είναι στα ύψη μου είναι τρομερά εύκολο να τρέφομαι. Βέβαια, έχω και τον Ζέιν, κι εκείνος εμένα... Τρεφόμαστε αναμεταξύ μας στη διάρκεια του σεξ κι αυτό μας δυναμώνει είναι η αλήθεια. Μια λάθος κίνηση όμως,  ίσως λίγο παραπάνω δόση από την επιτρεπτή και θα γίνουμε στάχτη. Αντέχουμε το δικό μας αίμα μόνο σε συγκεκριμένη ποσότητα. Μόλις η ζάλη πάρει τα ηνία της εγκεφαλικής δραστηριότητας, τότε η ανάγκη της επιβίωσης, μας αναγκάζει να σταματάμε.

Σηκώνομαι καθώς αισθάνομαι την ανάγκη να πετάξω. Εμείς και οι Ασβαρντ είμαστε οι μόνες φατρίες που εκτός από φτερά, που έχουν όλοι, μπορούμε να μεταμορφώσουμε το σώμα μας σε πουλί. Μερικοί ανά τους αιώνες κατάφεραν κι άλλες μεταμορφώσεις μα κάθε μια από αυτές είναι κατά φυλαγμένη στην απαγορευμένη βιβλιοθήκη. Ένα μέρος που έχουν πρόσβαση μόνο οι πέντε αρχηγοί. Θεωρείτε φρόνιμο, κάθε φατριά να ανακαλύπτει μόνη της τα δώρα που δίνονται στα μέλη, ενώ όσα ανακαλύπτουν τα καταγράφουν και τα κρατάνε. Εγώ, σαν κόρη του Οντάριο Στράους, ανακάλυψα τα δώρα μου από παιδί. Πότε δεν έκατσα να ασχοληθώ πραγματικά με την εξέλιξη και την αρχαιότητα του είδους μα δεν είναι αδαης. Ξέρω όσα χρειάζομαι. Φτάνω στην άκρη του γκρεμού... Η φύση προσπαθεί να κρατηθεί με την αλλαγή της εποχής μα η φυσική τάξη των πραγμάτων, δεν την αφήνει. Νιώθω τη σάρκα να σκίζεται, τι όμορφη αίσθηση... Πριν καν βγάλω φτερά, σέρνω το πόδι στο κενό, ωθω τον εαυτό μου, και πέφτω...