Demons: The Prince

Δε θα πάρω....

Κάθομαι και τη κοιτάζω να παραμένει στο έδαφος προσπαθώντας να κρατήσει τη ψυχραιμία της και γουστάρω. Απλά γουστάρω... Πόσο εύκολο είναι να της σπάσω το λαιμό, να της βάλω φωτιά, να τη διάλυσω μόνο με ένα χτύπημα των δαχτύλων μου... Κι όμως... Πιάνω τον εαυτό μου να διστάζει. Όχι επειδή δε το θέλω, μα επειδή με τρώει η περιέργεια...

Με τρώει να μάθω πότε σκοπεύει να ξεσπάσει. Πότε θα αποφασίσει να μου δείξει το πραγματικό της εαυτό... Αν νόμιζε πως έπειτα από τόσα χρόνια ένα απλό θηλυκό θα μπορούσε να κάνει αυτό που δεν κατάφεραν εκατοντάδες δικοί μου άντρες είναι γελασμενη... Σαν πλάσμα με εξιτάρει. Ανήκει στους Μερντς μα όσο και να έχω μελετήσει τη συγκεκριμένη φυλή, ποτέ δεν άκουσα για κάποιον που μπορεί να αλλάζει μορφές τόσο εύκολα και γρήγορα. Θέλει αιώνες για να επιτύχεις τέτοιες μεταμορφώσεις... Ούτε τα πιο ισχυρά θηλυκά της δικής μας φατρίας φτάνουν της δικές της ικανότητες που είναι τα πιο δυνατά σε σχέση με τις άλλες.

Είμαι έξυπνη,  καλή  ιχνηλάτης και γρήγορη. Οι άλλοι ήθελαν μήνες να με εντοπίσουν μα εκείνη δεν δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα... Το να αφήσω τη Τζέιν στο καινούριο σπίτι και να επιστρέψω για τη φωτογραφία μας αποδείχθηκε εξαιρετική ιδέα. Έφτασα ακριβώς τη στιγμή που έπαιρνε τη φωτογραφία και έφτανε... Ποτέ δεν φαντάστηκα πως η άτιμη θα είχε την ικανότητα να αλλάζει και σε άλλες μορφές εκτός από πουλιά όπως συνηθίζεται... Όταν η Τζέιν έφερε το γατί στο σπίτι το ένιωσα... τη μύριζα και η οσμή της οσο κι αν κρυβόταν πίσω από το τρίχωμα ήταν ίδια. Έπρεπε να σιγουρευτώ όμως... Ακόμα έχω την εικόνα της να τρέχει και αλλάζει... Πόσο εκπληκτικό ήταν το θέαμα , πόσο συναρπαστικό... Επέλεξε τον πανθηρα η της βγήκε αυθόρμητα; και το λιοντάρι; Το τρίχωμα της γυάλιζε, τα δόντια της ήταν τεράστια και η δυναμική της ζωικής της υπόστασης αξιομνημόνευτη... Δεν την πληροφόρησαν καλά όμως. Δεν βλέπω κανένα από εκεί να τα ηλίθια παιχνίδια πάνω της. Ούτε ένα φυλαχτό; Ούτε μια προστασία; Βέβαια με το χαρακτήρα που έχει είναι ικανή και να μη τα δέχθηκε... Μοιάζει περήφανο πλάσμα και λυπάμαι που θα πρέπει να καταστρέψω ένα τέτοιο δαίμονα. Ένα δαίμονα που ήταν ικανός να με κάνει να ζήσω τη ψεύτικη ανάμνηση της. Πόσο γέλασα... Ακόμα και τώρα σκέφτεται πόση ώρα μπορώ να στέκομαι εδώ. Πόσα ξέρω... Δυστυχώς για εκείνη ξέρω πολλά και τα ξέρω από την πρώτη στιγμή που πάτησε το πόδι της εδώ μα ένα παιχνιδάκι δεν έβλαψε κανένα σωστά;
Τίποτα από όλα αυτά δεν αλλάζει πως στάλθηκε εδώ για μένα, για εκείνη...Για μας...