TRINITY 1: CALL ME ERIS

CHAPTER 3: NIGHTMARE

CHAPTER 3: NIGHTMARE

Tyler's POV

"Gusto ko na matapos ang lahat ng ito. Pagod na ako sa kakatakbo. Kung hindi ko rin naman siya matatakasan mas mabuti pa sigurong mamatay na lang ako."

Hindi ako makapaniwala sa narinig ko. Agad na nagsalubong ang kilay ko dahil sa sinabi ni Eris. Gusto ko siya batukan pero mukhang hindi ko na kailangan gawin yun. Isang sampal ang tinugon sa kanya ni Lola Augusta.

"Hindi kamatayan ang sagot sa problema. Alam ko mahirap ang pinagdadaanan pero hindi tamang wakasan mo ang buhay mo dahil doon. May mga taong namatay kahit na gusto pa nilang mabuhay. Tapos ikaw sasayangin mo lang dahil sa problema mo? Anak ka ba talaga ni Sabrina? Kilala ko ang magulang mo na matapang. Kahit na anong hirap pinagdaanan nila, kailanman hindi nila naisip na sumuko," sermon niya kay Eris. Tumango na lang bilang pagsang-ayon sa sinabi niya. Mukha naman natauhan si Eris.

"Sorry... Hindi ko na po talaga alam gagawin ko. Tuwing matutulog ako lagi ko siyang napapaniginipan. Kapag naman gising ako hindi mawala ang takot ko dahil sa sumpa niya," iyak niya.

"Iyakin," pang-aasar ko. Ayaw na ayaw ko nakikita ko siyang umiiyak kaya palagi ko siyang inaasar. Kapag kasi inaasar ko siya nakikipagsagutan siya sa akin.

"Hindi ako iyakin," sagot niya sabay punas ng luha niya. Tinignan niya ako ng masama.

"Iyakin ka kaya. Tulo pa nga sipon mo kapag umiiyak ka noong bata tayo."

Namula siya sa sinabi ko. Tumalim lalo ang tingin niya.

"Ikaw nga dugyutin eh. Laging madungis parang hindi naliligo," sagot niya sa akin.

"Kahit madungis ako, gwapo pa rin."

"Yuck! Pangit ka kaya."

"Sus! Crush mo nga eh," biro ko sabay ngisi. Natigilan siya bigla sa sinabi ko. Pansin ko na mas namula ito lalo.

"H-hindi ah! Kapal mo. Never kita magugustuhan," aniya sabay iwas ng tingin.