UFAKLIK (TAMAMLANDI)

Ufaklık 2 bölüm:36

Uraz ile birlikte televizyonun karşındaki koltuğa uzanmış film izliyorduk. Bana zorla korku filimi izletiyordu. Bütün kaçma deneyimlerin hüsranla son bulmuştu. Uraz Deren'den kaçmak imkansızdı. Kuzu kuzu sinmiş filimi izliyordum. Dahaden başta olduğu için korkunç sahneler yoktu. "Işığı açalım bari" dedim kafamı kaldırıp. Kollarımı beline sarmış göğsüne kafamı koymuştum. Uraz'ın da tek eli belimi sararken diğeri saçlarımın arasındaydı. Onlara dokunması hoşuma gidiyordu. "Hayır. Böyle daha heyecanlı." dedi. Kaşlarımı çatarak "Senin heyecan anlayışın yüzünden ben kendi canımı tehlikeye atıyorum. " dedim. Gülümseyip "Abartma" dedi. Korku filiminden korkan tek ben miydim gerçekten? Hem bunun adı korku filmi değil mi? Korkmam çok normaldi.

"Of Uraz of" diye söylenip televizyona döndüm. Bu salak filimi kesinlikle istemiyordum. Uraz Deren'nin film izleyesi tutmuştu. "Neden tek başına izlemiyorsun daha heyecanlı olur değil mi?" diyerek yine kafamı kaldırıp Uraz ile göz göze geldim. "Sadece susup filim izler misin?" diye sordu. İki kaşımı hayır anlamında yukarı kaldırdım. "Korkuyorum anla işte" dedim. Ben en ufak korku filimde bile korkacak biriydim ve bunu bile bile bu saçma filimleri bana zorla izleriyorlardı.

"Korkacak bir sahne gelmedi bile." dedi Uraz. Haklıydı. "Gelmemiş olması gelmeyecek demek değil. " dedim. Uraz bıkmış bir şekilde kumandayı eline alıp kanalı değiştirdi. Ve kendine yakışır bir şekilde belgesel açtı. Benim bundan çekeceğim vardı. Şimdide bir birini yiyen canileri izleyecektik. "Uraz ya" diyerek kafamı göğsünden kaldırdım. Kalkama izin vermemişti. "Ne var ne?" dedi o da. "Ben birini yiyen hayvanlar görmek istemiyorum." dedim. Uraz sabır diler gibi yukarı bakıp kumandayı bana uzattı. "Ne istersen aç." dedi bıkmış bir şekilde. Hem bana eziyet edip hem bana kızıyordu. Çok adaletsiz.

Kumandayı alıp bir şarkı kanalında durdum. "Yapacağın şey buydu. " dedim ve kumandayı koltuğun diğer ucuna attım. Uraz hiçbirşey demedi. "Kalkar mısın?" deyince kollarımı geri çekip doğruldum. Kendimi yan tarafa attım. Uraz kafasını kucağıma koyup uzandı. "Eksik kalan bir konuşmamız var. " dedi. Bu konu Uraz'ın geçmişinden başka birşey değildi. "Konuşmak istiyor musun?" diye sordum. Bende geri yaslanıp rahat bir pozisyona geçtim. Saçıyla oynuyordum. Çok yumuşaktı.

"Herşeyi bilmek senin de hakkın. Çünkü bu hayat ikimizin. Benim olan herşey senin." dedi. Benim onun olan şeylerde gözüm yoktu. Ben sadece Uraz Deren'ni istiyordum. "Annemin ölümünden sonra o evde kalmak için bir nedenim yoktu. O adamın yüzünü görmeye tahammülüm yoktu. Bekledim. Kendimi hazır hissetiğim zamanı bekledim." onu bölerek aklımdaki soruyu sordum. "Sana nasıl davranıyordu?" diye sordum. "Ben onun tek çocuğuyum. Beni kendi soyadının devamı olarak görüyor. O yüzden onun için özeldim. Bana karşı bir sorunu yoktu." dedi. Yani ona kötü davranmıyordu. Şuan buna sevinmiştim nedense.

"Onbeş yaşındayken kaçtım evden. Harabe'ye geldim. Babam da benim peşime geldi ama ona kendimi göstermedim bile. Sonra Cansu.." yutkunmam üzerine durdu. Cidden onun büyük aşkını dinleyecek kadar güçlü müydüm? Uraz elimi tutup "Sorun ne?" diye sordu. Benim o kızın adını duymaya tahammülüm bile yoktu. "Kalbinde başkasının olduğunu düşünmek zor." dedim açık bir şekilde. Elimi dudaklarının üstüne bastırıp sonra göğsünün üstüne götürdü. "Burası senin. Bu kalpten geçen birinin ayak izi bile kalmadı." onun beni sevdiğine adım gibi eminim. Cansu'nun o kalpte öldüğüne adım gibi eminim ama onu sevmiş olma ihtimali canımı sıkıyordu. "Devam et" dedim ve elimi geri çektim.

"Ona kapıldım. Annemden sonra bir kadın..." onu bölerek elimi ağzının üstüne götürdüm. Lanet olsun çok kıskanıyordum. "Uraz bak ne diyeceğim ben bu kısımları biliyorum. Sen yorulma." dedim. Gamzeleri yine kusursuz bir şekilde bana bakıyordu. Elimi tutup geri çekti. "Tamam yorulmuyorum." dedi. Gülümseyip eğilerek çenesini öptüm. Bütün saçlarım yüzüne serpilmişti. İşte yaşamak buydu. Dünya onunla güzelleşiyordu.