Ο ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ

Κεφάλαιο 45°

"Όχι Ιωάννα δεν μιλήσαμε καθόλου από εχθές,τον πήρα και τηλέφωνο αλλά δεν το σήκωσε!" Αναφώνησα νευριασμένη στο τηλέφωνο.

"Σήμερα μου πρότεινε ο Άρης να πάμε στην αποθήκη, είπε πως μας χρειάζονται. Θα του μιλήσεις εκεί." Επισήμανε από την άλλη γραμμή του τηλεφώνου.

"Εντάξει, ξέρεις γιατί μας θέλουν;" ρώτησα καχύποπτη.

"Όχι δεν έχω ιδέα, θα μας πούνε εκεί. Τέλος πάντων θα περάσω από το σπίτι σου σε δύο ώρες να πάμε" είπε χαρούμενα.

"Θα περιμένω, κανόνισε να αργήσεις" δήλωσα ενώ άρχισα να γελάω.

(.....)

Η ώρα περνούσε βασανιστικά, αποφάσισα να ανέβω ξανά πάνω στην σοφίτα.

Είναι από τους πιο αγαπημένους μου χώρους στο σπίτι, άσχετα που μικρή δεν με άφηναν να πηγαίνω.

Ανέβηκα προσεχτικά την ξύλινη σκάλα φτάνοντας μπροστά στην σοφίτα.

Άνοιξα σιγανά την πόρτα, όμως παρατήρησα ότι κάτω στο πάτωμα υπήρχαν μερικά ακόμα άλμπουμ.

Γιατί έχουν τόσα άλμπουμ οι γονείς μου;

Άγγιξα ένα και το χαϊδέψα απαλά, το εξωτερικό του αποτελούνταν από μπλε βελούδο, ενώ μέσα περιείχε φωτογραφίες από ένα μωράκι.

Αυτό το μωράκι δεν είμαι εγώ σίγουρα. Όμως σε κάποιες φωτογραφίες φαινόμουν και εγώ νεογέννητη.

Χαμένη στις σκέψεις μου άκουσα την πόρτα του σπιτιού να χτυπάει, πρέπει να ήρθε η Ιωάννα.

Έτρεξα να της ανοίξω, αλλά η διάθεση μου ήταν σκεπτική.

"Δεν σε βλέπω καλά τι έχεις;" ρώτησε ανήσυχα.

"Είναι που με έχουν μπερδέψει οι γονείς μου με κάτι άλμπουμ" απάντησα μπερδεμένη.

"Τι άλμπουμ είναι αυτά;" ρώτησε ανήξερη.

"Με φωτογραφίες κάποιου άλλου μωρού." Δήλωσα.

"Μην δίνεις σημασία μπορεί να είναι από κάποιο ξαδερφάκι σου" Απάντησε ενώ μου έκανε νόημα να προχωρήσουμε.

Ίσως και να έχει δίκαιο.

(....)

Η απόσταση από την αποθήκη όλο και μειωνόταν, άρχισα να αμφιβάλλω που συμφώνησα να έρθω.

Η ατμόσφαιρα είναι αποπνιχτική,νιώθω ένα βάρος χωρίς να ξέρω τον λόγο.

Είναι λες και φταίνε τα χθεσινά, είναι ο τρόπος που όλα φαίνονται να έρχονται προς το τέλος.