Ο ΑΝΑΡΧΙΚΟΣ

Κεφάλαιο 57°

Το βλέμμα μου συναντάει το δικό του, εκείνο το γαλανό χρώμα που είχα λησμόνησει, το χέρι μου πιάνει το δικό του και το κρατάει σφιχτά ώστε να μην τον ξανά αφήσει ποτέ να φύγει..

Πηγαίνω να ανοίξω το στόμα μου να μιλήσω, μα η μιλιά δεν έβγαινε. Εκείνος εκεί, με κοιτούσε γλυκά σαν να ήξερε τι ήθελα να του πω.

Ξαφνικά, αφήνει το χέρι μου και προχωράει μακριά μου, κάνω να τον προφτάσω μα δεν μπορώ σαν να υπάρχει ένας διαφανής τοίχος ανάμεσα μας.

Φωνάζω, χτυπιέμαι, θέλω να γυρίσει ξανά πίσω.

Ένα κρύο χέρι με ακουμπάει και ανοίγω τα μάτια του.

"Ει παίζει να έβλεπες εφιάλτη, δεν ήθελα να σε τρομάξω αλλά σου έφερα καφέ." Λέει γλυκά η Ιωάννα, ενώ μου δίνει έναν καφέ.

Ήταν όνειρο..

"Ήταν.. ήταν πολύ παράξενο όνειρο." Της απαντάω και κοίταζω γύρω μου.

Είμαστε ακόμα στο νοσοκομείο.

"Ο Άρης μου είπε τι έγινε, συγγνώμη που δεν ήμουν εδώ χθές."ψελισε σιγανά η κολλητή μου.

"Δεν πειράζει,δεν φταίς εσύ σε αυτό, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν έχω ιδέα τι να κάνω"απάντησα γλυκά,μα ήμουν πολύ αγχωμένη.

"Μην πας να τον βρεις, δεν θα βγει σε καλό αυτό!"με μάλωσε και με κοίταξε με ένα τόσο έντονο βλέμμα σαν να φοβόταν.

Ξέρω πως δεν πρέπει, αλλά κάτι μου λέει να το κάνω.

"Ο Άρης που είναι;" Ρώτησα και κοίταξα την ώρα.

"Πήγε λίγο σπίτι και θα έρθει σε λιγάκι." Απάντησε.

"Μου έχει λείψει ο Άλεξ, δεν μας αφήνουν να τον δούμε"είπα μελαγχολικά.

"Ξέρω, σε όλους μας έχει λείψει.."είπε εξίσου μελαγχολικά.

"Η κηδεία του Χρήστου..έγινε ;" Ρώτησα και το βλέμμα μου πάγωσε.

"Ναι, ήταν καλύτερα που δεν πήγαμε"ψελισε και κούνησα το κεφάλι μου.

(....)

"Ξέρεις πως θα το κάνεις αυτό;" Ρώτησε ξανά και ξανά ο Άρης ανήσυχος.

"Ναι ναι Άρη κατάλαβα." Είπα σίγουρη.

Είχαμε σκεφτεί έναν τρόπο ώστε να πάω να βρεθώ με τον Κώστα, να του πω πως δεν θα πάω μαζί του και να φύγω όσο πιο γρήγορα μπορώ.

"Θα έρθω και εγω μαζί σου εντάξει;" Είπε εκείνος.

"Όχι, όχι μπορώ και μόνη μου." Απάντησα και ευχήθηκα μέσα μου να πάνε όλα καλά.