High Standards

12."ΌΠΩΣ ΠΑΛΙΆ"

Η επόμενη μέρα βρήκε την Κλειώ σε καλύτερη διάθεση.

Έβαλε μια κούπα καφέ κι έκατσε δίπλα στον Μάνο που είχε ξυπνήσει πολύ νωρίτερα.

"Καλημέρα"

"Καλησπέρα δε λες καλύτερα;"

Της είπε εκείνος κοιτάζοντας το ρολόι στον απέναντι τοίχο.

"Αχ Μάνο να χαρείς....έχω φοβερό πονοκέφαλο!"

"Σε αφήνω προς το παρόν, γιατί είμαι καλός άνθρωπος και γιατί δέχτηκες να βγούμε"

Ξεροβηξε εκείνη.

"Ξέρεις..  όσο αναφορά .... για το βράδυ....έλεγα...."

"Ξέχασε το!Θα βγούμε και δεν ακούω λέξη.Αλλιως θα  με δεις όπως δεν με έχεις ξαναδεί.Το εννοώ!"

Η Κλειώ βούλιαξε στην θέση της ηττημένη κι εκείνος χαμογέλασε αυταρεσκα.

"Έτσι μπράβο ...κοιτα στις 11 να είσαι έτοιμη,θα περάσω να σε πάρω"

Της είπε καθώς έπαιρνε τα κλειδιά του από τον πάγκο.

"Θα φύγεις;;;"

"Κοίτα πως έχουν τα πράγματα.
Όλο το βράδυ θα με έχεις αποκλειστικά και μόνο εσύ,όμως μέχρι τότε θα χαρίσω στιγμές ηδονής σε αυτούς που ξέρουν να τις εκτιμούν."

Της είπε κλείνοντας της το μάτι πονηρά.

"Σεξομανή...."

Του είπε πετώντας του μια πετσέτα κουζίνας.

"Είμαι!"

"Μπάνιο να κάνεις πριν έρθεις...."

Μια αίσθηση αηδιας την διαπέρασε και μόνο στη σκέψη ότι μπορεί να....

"Αϊ μαρή κοίτα τα χάλια σου.....κι οπως είπαμε "

Της απαντησε κλείνοντας την πόρτα πίσω του.

Η Κλειώ το είχε πάρει απόφαση,απόψε θα πέρναγε καλά,θα ήταν με τον Μάνο, αυτό τα έλεγε όλα.
Περιποιήθηκε τον εαυτό της, ξεκουράστηκε,έφαγε κι όταν ήρθε η ώρα αρχισε να ετοιμάζεται.

Κατάφερε να ξετρυπωσει ένα φόρεμα που δεν παρέπεμπε στην αυστηρή Κλειώ με τα κλασσικά σύνολα και τα ακριβά παπούτσια.

Αφου το φόρεσε συνέχεια είχαν τα μαλλιά.
Ελεύθερα κι ατημέλητα,όπως και το μακιγιάζ της.
Για μια στιγμή κοιταχτηκε στον καθρέφτη και ένιωσε η παλιά Κλειώ,εκείνο το ανέμελο κορίτσι που ήταν κάποτε,τότε που ήταν μαζί του.
Για μια στιγμή.
Κούνησε αμέσως το κεφάλι της για να διώξει τις σκέψεις αυτες.