MAVERA | ANAMORFOZ

31.Bölüm: "Sıfır Noktasında Bırakılanlar"

Selam herkese! Burada olmayı gerçekten çok özlemişim. Diğer kurgularıma yoğunlaştığım bir dönemdeydim,o yüzden sık sık burada olamadım.

Bölüme geçmeden önce her zaman olduğu gibi oy ve yorumların hatırlatmasını yapıyorum. En küçük bir desteğin bile nasıl bir motivasyon sağladığını unutmayın lütfen,benim için gerçekten önemli🥺

Twitter hesabımı da yeniden aktifleştirdim bu arada. Bölümden sonra oraya uğrarsanız uzun uzun konuşabiliriz. Alıntıları falan da oradan paylaşıyorum artık. Sizinle iletişime geçme açısından çok daha kolay oluyor bu şekilde. Hesaplarımın adını alta ekliyor olacağım.

Profilimden diğer kurgularıma da göz atmayı unutmayın. Genel bir döngü içinde hepsine bölüm yazıyorum. Onları da seversiniz belki.

Keyifli okumalar diliyorum o halde. Düşüncelerinizi benimle paylaşmayı unutmayın. Çok öpüyorum🤍

Instagram: chariotoftheluna
Twitter: hurtzlikehell

•

Heavenly - Cigarettes After Sex
K. - Cigarettes After Sex

•

31.Bölüm: "Sıfır Noktasında Bırakılanlar"

Sevdiğin birisini hiç tanımamış olmayı dilediğin ilk an,yoğunluktan taşıyamadığın ve omuzlarını çürüten her duygu gibi başta hissizlikle gelir. En iyi başlangıç...Çünkü artarak ilerlerse seni nereye götüreceğini bilirsin,hazırlanırsın ve beklersin. Bu yüzden hissizlikle başlayan her şey,çarparak dağılmaya benzer.

Kaybettiklerine dön ve hatırla. En son ne zaman bu kadar sert bir şekilde dağılmıştın? Tek bir insan için binlerce kez,ilk kez ya da kendin için her zaman...

Onu tanıyordum. Hala bilmediğim onlarca şey olmasına rağmen anlıyor ve görüyordum. Arkın bunların hepsini yapıyordu.

Başka biri için bunu sorguluyordum bu kez. Arkın'ı görmek için tesadüfen ilk kez karşılaştığımız andan bu yana,belki de onunla ilgili gördüğüm en gerçek şeye bakıyordum. Gözlerinde öfkeden daha keskin bir gerçeklik yoktu. Diğer duygulara yer bırakmayacak kadar güçlüydü ve bir zamanlar en büyük sığınağın olduğunu bildiğin bir insanın gözlerinde bunu görmek,dayanılmaz olmalıydı. Arkın'a baktım. Bu öfkeyi tanıyordu,varlığına alışmış olmalıydı. Bunun o öfkenin varlığından bile çok daha kötü olduğunu düşündüm. Çünkü bir çocuğun alıştığı her türlü kötülük,her şeye rağmen onu ailesinden koparmak için yeterli olmaz. Ailesinden nefret etmeyi başaramayan her çocuk da günün sonunda kendisinden nefret etmekten öteye gidemez. Ne kadar kötü olsa da bu hissi ben de biliyordum,fakat onunla paylaşıp ağırlığını almak isteyeceğimi bildiğimden kendimi kötü hissetmedim. Ona bakarken gördüğümde bana kendimi güçlü hissettiren her şey gibi...

"Bunun bana karşı kazandığın bir zafer olduğunu mu düşünüyorsun? Sana sadece acıyorum. Seçtiğin ve yaptığın her şey için acıyorum sana. Her zaman geride olmaya devam edeceksin."

Yumuşak bile denebilecek bir ses tonu için bıçak kadar keskin olan bu sözler,yavaşça yutkunmamı sağladı. Ürkek bakışlarımı Arkın'a çevirdim. Onunla tartışmamak için direnen bir tarafı olsa da,böyle anlarda insanın en çok istediği şeyin konuşmak olduğunu biliyordum.