ماشین لیام گرم و نرم بود هرچند که فضاش کوچکترین گرمایی برای من نداشت .
عطر تلخ و سنگینش با رایحه ضعیفی از چرمِ ماشین در هوا موج میزد و مثل بالشت سنگینی روی صورتم فشرده میشد؛ نفس کشیدن اطراف لیام همینقدر سخت و طاقت فرسا بود .
پ- لیام، نکنه جینورا یادش رفته باشه به مراجعه کننده ها خبر بده؟
استرس زیادی توی وجود پایپر موج میزد و من درکش نمیکردم ؛
پدرش تریستان مک‌لین از بزرگترین هنرپیشه های هالیوود بود و کافی بود با اشاره ای هرچیزی که میخواست رو به دست بیاره .
خانواده شوهرش ، وضع مالی و اعتبار خوبی داشتن و لیام کسی نبود که چیزی رو اشتباه پیش ببره .
پس چرا انقدر استرس داشت؟
ل-آره پایپر مک‌لین . باور کن اونا یه تایم دیگه برای مشاوره باهام گرفتن .
احساس اضافی بودن میکردم؛
من به پاساژ یا گذروندن تایم بین یک زوج عادت نداشتم .
جای من پشت بوم و دستمال های کثیفِ رنگی بود . جایی که میتونستم حرفهام رو کلمه به کلمه پیاده کنم بی ترس از اینکه مبادا کسی اونها رو بفهمه .
برگشتن به انگلستان درست مثل شیرجه زدن توی خاطرات سمیِ قدیمی بود؛
از پنجره ماشین خیابون های شلوغ رو میدیدم و ذهنم برای ثانیه ای از یاداوری خاطرات دونفره با لیام دست نمیکشید .
ولورهمپتون شهر من نبود اما وجود لیام باعث شده بود بیشتر از بردفورد قدم به قدمش رو بشناسم؛
چه تعطیلات تابستونی که در خونه پین ها میگذروندم و یا تعطیلات کریسمسی که با امید دیدن بهترین همبازیم سپری میکردم ... :
ل-مامان مامان! خاله تریشیا اومده
صدای لیام بم شده بود،
انگار توی همین مدت کمی که ندیده بودمش برای خودش مردی شده بود!
- لیـــام!
صدای خنده های شیرین تریشیا و کارن یا احوال پرسی‌های جف و یاسر محو شده بودن ؛ همه منتظر بودن تا من بهترین دوست و همبازیم رو در آغوش بگیرم.
ل- چقدر کوچولو موندی پسر
به چشمهای قهوه ای و شیطونش نگاه کردم و با حالت قهر بهش پشت کردم ؛ دستهام توی سینم گره خورده بود و ابروهام توی هم .
- تو قد کشیدی . به من چه؟
حرفش حتی ذره ای ناراحتم نکرده بود اما توجه‌ش رو میخواستم . سه ماه بود که ندیده بودمش؛ درست از اتمام تعطیلات کریسمس تا حالا .
ل- هی تو کوچولوی خودمی .
دستهاش رو دورم پیچید و با خنده گونه‌ام رو از پشت بوسید .
YOU ARE READING
،،Darken/Ziam,,
Fanfictionاگر قرار به نماندن است؛ بی خداحافظی برو! بگذار انتظار، همان تکه نخی باشد که بعد از تو مرا وصل می‌کند به زندگی ...
