Moment of Truth: Confessions

CHAPTER FIVE: "Hope"

[Rey's POV]

I changed my mind.

Nanghina bigla ang loob ko at hindi ko na kaya pang gawin ang plano.

I don't know why pero bigla akong natakot. I can see how she's so comfortable with me. It's because wala talaga syang pagdududa sa pagiging kuya ko sakanya.

Shit! Nakaka-inis.

Walang araw na hindi ako nahihirapan na itago ang nararamdaman ko na 'to.

This is all wrong! >___<

Nang bumalik kami sa room kung saan kami nag check-in, agad syang pumasok sa bedroom at ako naman ay naupo sa couch at nanood nalang muna ng TV.

"I'm going to sleep now."

She said from the bedroom.

"Okay."

"Rey...thank you for being my boyfriend for a day."

Then after that the room is in silence at tanging pelikula nalang sa TV ang maingay.

If it's wrong, why does it feel so right?

Kung ano-ano na ang mga emosyon na nararamdaman ko sa ngayon. Saan ba kasi nang-gagaling 'to?

I'm vulnerable when it comes to her.

My tears suddenly fall from my eyes down to my cheeks.

Hindi ito matatawag na pagpapaka-martir kasi hindi nya naman alam na nasasaktan ako.

*sigh* I'm so stupid!

Kinabukasan...

Nagising ako na nakahiga sa couch. She's already awake at kumakain na ng inorder nyang breakfast sa counter.

"Good morning...tara kain." ^__^

I smile slightly ng makita syang masigla.

"Okay." :)

Tumayo ako at lumapit na sakanya.

"Ano'ng oras ka nagising?" Tanong ko agad sakanya.

"4:00 am." :)

Tumingin ako sa relo sa pader at 7:00 am na.

"Ano kaya kung umuwi na ako Rey?...Galit ba sila saakin?"

"No. Ang totoo nga miss na miss kana nila."

"Really?...but..they are so much better together. I'm listening to their music right now and realized how good they are. I felt like I can't catch up."

"Ano ka ba?..magaling sila kasi ikaw ang mentor nila. Palagi nila 'yang sinasabi. Can't catch up?..Demi, you're so good at what you do. You'll stand out."

Natuwa sya sa sagot ko. Bakit?..totoo naman ah. O__O

"Binibilog mo naman ang utak ko. Gusto mo lang akong umuwi. Haha."

"Of course...because I want you to sing for us. Be our voice."

Bigla syang natahimik ng sabihin ko yun tapos dahan-dahan syang nag ligpit ng kanyang pinag-kainan at tumayo.

"Ako na Demi." Agad ko syang pinigilan. Nang kunin ko ang plato, agad syang humarap saakin at nag ka-yakapan kami...

"Oh...ako na."