Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
•Suzan Hacigarip Yasir Miy - Kırmasın
🌱
Aşkın ateşle süslenmiş harfleri, kalbimin içine düşmüş usul usul yanıyordu. Birini sevmek acı vericiydi, birini karşılıksız sevmek ise kalbinin orta yerine saplanan bir bıçakla nefes almak gibiydi. Acı bir uzvun gibi seninle var oluyordu, her an her yerde. Aşk işte bu kadar tehlikeliydi. Saatler önce yaşanan anılar zihnimde dans etmeye başladığında gözlerimi yumdum.
Bana ruhsuz gözlerle bakan adamın yüzüne acıyla baktım. "İyi olacağına dair vereceğin bir sözü bile çok görüyorsun bana."
Sözlerim üzerine kaşları çatıldı. "Zeynep benden yapamayacağım şeyler isteme."
Başımı yana doğru eğdim. "Çok mu zor?"
Sözlerimi duyunca yanak kasları dalgalandı. Bedeninde yükselen gerginliği hissedebiliyordum.
Tok sesiyle "Evet," dedi sertçe. Yanağımın iç kısmını dişlerimin arasına sıkıştırdım. Göreve gideceği sürenin ne kadar olduğunu bile bilmiyordum. Başına bir iş gelirse... Bu fikir beni derinden sarstı.
"Neden?"
Derin bir nefes aldı ve keskin sesiyle hükmü verdi. "Tutmayacağım sözler vermem ben."
Gözlerimi yavaşça açtığımda içime dolan hayal kırıklığına engel olamadım. Yatağımda oturmuş sessizce düşünürken aklım tamamen Vural ile yaptığımız konuşmadaydı. O sırada odamın kapısı açıldı ve Süveyda içeri girdi.
Süveyda birkaç hafta önce Oğuz tarafından bu eve getirilmişti. O da en az benim kadar zorluklar çekmiş, başı belada olan biriydi. Oğuz ona yardımcı olmuştu. Son zamanlarda ise aralarındaki ilişki boyut değiştirmiş bu sayede çok tatlı bir çift olmuşlardı.
"İyi misin?"
Sorusunu duyunca boğazımdaki düğümü görmezden geldim. Bal rengi gözleri endişeli bakıyordu. Cevap veremediğim için yanıma gelip kollarını boynuma doladığında şaşırsam da tepkisiz kaldım. "Vural ile konuştuklarınızı duydum iyi değilsin," dediğinde, saatlerdir içimde tuttuğun hisler, bir anda taşmaya başladı. Çok ani ve güçlü bir etkiydi bu.
Saniyeler içinde gözyaşlarına boğulurken bana, daha sıkı sarıldı. Bir süre kollarında öylece ağladığımda saçlarımı okşadı. Taşıyamadığım anıların altında eziliyordum. Her şey çok ağır ve acı vericiydi. Sessizce ağlamaya devam ederken yatağa oturduk. Elimdeki parçalanmış mendille yüzümdeki yaşları sildiğimde karşımda bana çaresiz gözlerle bakan Süveyda'ya baktım.
