Po tym wydarzeniu pół roku mieszkałam u takiego państwa. Poszłam do pracy, aby zarobić na własne mieszkanie, w którym mieszkam 2,5 roku, czyli od tamtej feralnej wycieczki minęły trzy lata. Ani razu nie pojawiłam się w Toruniu. Bardzo tęsknię za rodziną i najbliższymi, ale nie wyobrażam sobie powrotu. Miałabym niby zapukać do ich drzwi u powiedzieć "hej to ja. Wróciłam" (?) No chyba nie. W salonie na półce mam zdjęcia z Tinem, Natalie, Izą, Maciem, tatą, mamą i Kasią. Każdej nocy myślę o Martinusie, bo nadal go kocham. Oglądam nasze wspólne zdjęcia i oczy zachodzą mi łzami, bo nie tak miało być między nami.
Dziś mijają równe trzy lata od tej feralnej wycieczki. Wczoraj otrzymałam od szefa wypowiedzenie, ale zbytnio się tym nie przejęłam. Jest chwila po 5 nad ranem. Właśnie przeglądam Insta. Wchodzę na profil Martinusa, a tam?
martinusgunnarsen
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Dziś mijają równe trzy lata odkąd moja księżniczka zaginęła 😭💔 po prostu za nią tęsknię 😭💔 oddałbym wszystko, żeby móc cię jeszcze raz zobaczyć 😭💔 może i zniknęłaś z naszego życia, ale w moim sercu pozostaniesz już na zawsze 💔😭 kocham cię ❤️😭
Liked by: marcusgunnarsen, nati_mellow and 630 520 anothers.
Byłam w szoku! Nie spodziewałam się, że Tinus może jeszcze o mnie myśleć, a co dopiero nadal coś względem mnie czuć. Przyznam, że popłakałam się, po tekście, który przeczytałam. Weszłam na profil Nati, a tam kolejny szok!
nati_mellow
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Trzy lata już cię nie ma, ale my nadal o tobie pamiętamy😭❤️🌍 Nasz świat się zawalił, gdy cię straciliśmy, ale mamy nadzieję, że gdziekolwiek jesteś, jesteś szczęśliwa 😭❤️
Liked by: marcusgunnarsen, martinusgunnarsen and 47 073 anothers
Nie sądziłam, że nadal i mimo wszystko chcą mieć mnie obok. Było bardzo wcześnie, więc postanowiłam zrobić im wieczorną niespodziankę. Poszłam do kuchni, skąd wzięłam wodę. Założyłam trampki i wyszłam z domu. Przechadzałam się wzdłuż brzegu jeziora przy wschodzącym słońcu. Usiadłam na piasku i rozmyślałam. Słońce już dawno wzeszło, a ja nadal siedziałam w tym samym miejscu. Rozglądałam się dookoła i sama nie wiem, czego szukałam. Wstałam i poszłam do domu, a było już po 10. Zabrałam kilka rzeczy i po prostu wyszłam. Pół godziny zajęło mi dotarcie do Krakowa, gdzie kupiłam bilet i wsiadłam do pociągu. Gdy dojechałam do Torunia była już prawie 18, a komary gryzły jak głupie. Odszukałam swój stary dom. Byłam jakieś 100 metrów od budynku. Szłam przez trawę i nagle schowałam się za drzewo. Zauważyłam jakąś postać, a raczej dwie.
