Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Jungkook
- A tak, przepraszam. - powiedział z rumieńcami, które powstały na jego twarzy, spowodowane wcześniejszym ściskaniem mnie. – A przecież mam dla ciebie prezent. – wypowiedział nagle z zaskoczeniem na twarzy.
Nagle nie wiadomo kiedy straciłem go z pola widzenia. Zdziwiłem się, kiedy on się na uczył tak szybko biegać. Lecz nim zdążyłem sobie pomyśleć w głowie co może robić, wrócił tak samo szybko jak zniknął. Lecz tym razem w dłoni trzymał średniej wielkości niebieską kopertę.
Na mojej twarzy pojawił się grymas, który mógł by świadczyć o moim zdziwieniu.
- Co to? – zapytałem z zaciekawieniem.
- Wiem, że ty i Sunmi bardzo lubicie ONEUS, więc postanowiłem... - w tym momencie nie zdążył skończyć swojej wypowiedzi, ponieważ postanowiłem go mocno przytulić do siebie.
W tym momencie wiedziałem, że tego chłopaka nie zamieniłbym, na żadnego winnego w roli mojego przyjaciela. On był tak wspaniały, że przez chwilę nie mogłem z siebie wydusić, ani słowa.
- Dziękuje. – wypowiedział ciągle tuląc go do mojego ciała.
Zawsze jak robiliśmy sobie nawzajem prezenty, czy niespodzianki to naszym zwyczajem był mocny uścisk, praktycznie musieliśmy się udusić przy nim i głośno płakać ze szczęścia, no ale z tego już wyrośliśmy, na szczęście.
- Wiem, że teraz może się powtórzę po tobie, ale jak będziesz tak dalej mnie ściskał to chyba on zostanie ostatnim. – wypowiedział się z trudem, spowodowanym moim uściskiem, przy czym zaczynając się śmiać.
- A no racja. – zaśmiałem się. – Ale Sunmi się ucieszy. Dzięki ci jeszcze raz. – dodałem czując jak mój uśmiech staje się szerszy oraz policzki płoną od rumieńców.
- Spoko, nie ma sprawy. – wyszczerzył się w moja stronę. – Dobra zadzwoń i powiedz jej, żeby nic na jutro nie planowała bo wychodzicie, a ja udaje się na długo wyczekiwany spoczynek.
- Dobrze.
W tym momencie wyjąłem telefon i zacząłem dzwonić do mojej ukochanej. Przy czym olałem co mówi do mnie przyjaciel, ale on wie, że to było spowodowane stresem.
Odebrała praktycznie po chwili.
- Cześć kotku. – powiedziałem uśmiechając się do telefonu.
- Co tam, kochanie? – zapytała, przecierając ręką oczy, bo najzwyczajniej musiałem ją obudzić.
- Widzę, że cię obudziłem. – powiedziałem z jeszcze większym uśmiechem.
- Tak, ale czemu się tak uśmiechasz? – nagle zapytała się bliżej przysuwając się do telefonu. – Trochę zaczynam się bać. – wybuchała głośnym śmiechem.
