Duisternis. Zachte piepjes van apparaten. Langzaam wordt het steeds lichter. Als ik mijn ogen open verblindt het felle licht me meteen. Als ik gewend ben kijk ik om me heen. Ik lig in een ziekenhuiskamer met een hoop piepende en herrie makende apparaten om me heen. Buiten schijnt de zon. Wat is er gebeurt? Waarom lig ik in het ziekenhuis? Na een paar minuten komt alles terug. Mijn vader, thuis, de trainingen en bovenal de experimenten zoals mijn vader het graag noemt. Mijn naam is Nami Hana. Geboren in Japan, in een wereld vol schurken, helden en natuurlijk quirks. Een soort kracht die verschilt per persoon. De mijne, nog onbekend.
Mijn moeder was een geweldige heldin en mijn vader een schurk. Gedwongen te trouwen zodat mijn vader me tot de ideale schurk kon maken als ik de quirk heb van mijn moeder. Het vermogen om elementen te manipuleren.
Na een paar minuten komt een verpleegster binnen om me te controleren. "Je bent wakker! O meisje hoe voel je je? Wat herinner je je nog?". Snel drukt ze op een gele knop. Een dokter komt binnen. "Goedendag meisje, hoe voel je je?" " Op zich wel goed" antwoord ik met een zachte en schorre stem door het lange ongebruik. "Ik ga je een paar vragen stellen oké?" vraagt de dokter. "Oké". "Heb enig idee over wie je bent en waar je vandaan komt?" "Ja, mijn naam is Nami Hana en ik ben 3 jaar oud." "Oké, miss Hana. Voor je het geval dat niets meer weet. U bent in het ziekenhuis van Hosu. U heeft een ongeluk gehad waardoor je in coma raakte. Je bent nu 2 maanden in coma geweest." "Oké en mijn vader is hij er nog?" ik vraag met angstige ogen. Mijn vader heeft mij en mijn moeder altijd gebruikt als een voorwerp. Iets om te gebruiken om zijn doel te bereiken. Na mijn moeders dood op mijn tweede kwam mijn vader (als je het nog zo kan noemen) erachter dat ik bijna geen pijn voel. Hoe hoog die pijngrens was daar wilde hij graag achter komen. Het begon klein met hitte tests en zo. Daarna werd het steeds erger. Als je naar mijn armen kijk zie je dunne lijntjes over mijn witte huid lopen.
"Miss Hana we hebben echter treurig nieuws voor je. Een paar dagen geleden was er een schurken aanval. Je vader is hierbij omgekomen." "Waar moet ik nu gaan wonen?" "Je bent erg intelligent en zelfstandig voor je leeftijd miss Hana. Maar als antwoordt op je vraag. We hebben wat onderzoek gedaan naar je familie en je blijkt nog 1 oom te hebben. De broer van je moeder. We hebben contact met hem opgenomen en gevraagd of hij de mogelijkheid heeft om voor je te zorgen. We hebben hem gebeld om te laten weten dat je bent ontwaakt." "Dank u, zou ik mogen weten wie mijn oom is?" "Ja tuurlijk, je oom is Shota Aizawa. We verwachten dat hij je morgen komt ophalen. Kent u de heldenschool UA?" "Ja." "Dat zal je nieuwe thuis worden. Maar ga voor nu maar rusten. Zo meteen zal iemand wat te eten voor je brengen." "Oké, dank u." "Geen probleem."
De volgende dag kwam mijn oom me halen. Hij is een lange man met lang zwart haar dat voor zijn gezicht hangt. Aizawa neemt me mee naar UA high. Een school waar tieners kunnen worden getraind om helden te worden. Net als mijn moeder was. Op een avond vertelde ik aan mijn oom dat ik wilde worden als mijn moeder. Een pro- heldin.
